'''Αντικομμουνισμός''' ονομάζεται η [[πολιτική]] ιδεολογία που στηρίζεται στην αντιπαράθεση με τον [[κομμουνισμός|κομμουνισμό]]. Η ιδεολογία αυτή αναπτύχθηκε κυρίως στις χώρες του [[ΝΑΤΟ]], στο πλαίσιο της [[Ψυχρός Πόλεμος|ψυχροπολεμικής]] ρητορικής της [[Δυτικός Κόσμος|Δύσης]] εναντίον του [[ανατολικό μπλοκ|ανατολικού μπλοκ]] (του αποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού»). Αυτού του τύπου ο αντικομμουνισμός, ένα γεωστρατηγικό ιδεολογικό εργαλείο, κατέληγε συνήθως στον πολιτικό [[συντηρητισμός|συντηρητισμό]] και στόχευε στην ανάσχεση της επιρροής των καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού". Όπου επικράτησε ο αντικομμουνισμός (π.χ. στη [[Ελληνικός Εμφύλιος 1946 - 1949|μετεμφυλιακή]] και [[Χούντα των Συνταγματαρχών|χουντική]] [[Ελλάδα]], στις [[ΗΠΑ]] της [[Μακαρθισμός|μακαρθικής]] περιόδου και στην [[Ισπανία]] του [[Φρανθίσκο Φράνκο|Φράνκο]]), πολλοί [[σοσιαλισμός|σοσιαλιστές]] υπέστησαν σοβαρές διώξεις από το επίσημο κράτος λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων και οι [[συνδικαλισμός|συνδικαλιστικές]] ελευθερίες περιορίστηκαν. Όσοι ήταν ύποπτοι για [[Αριστερά (πολιτική)|φιλοαριστερές]] συμπάθειες, κινδύνευαν επίσης να διωχθούν ως ''συνοδοιπόροι'' του κομμουνισμού.
Ο αντικομμουνισμός έχει συνήθως [[εθνικισμός|εθνικιστική]] ή [[φιλελευθερισμός|φιλελεύθερη]] χροιά. Αυτό που υφίσταται κριτική είναι (από τους εθνικιστές) ο εγγενής [[διεθνισμός]] και [[υλισμός]] του σοσιαλισμού και η αντίθεσή του στα εθνικά κράτη και στις οργανωμένες [[θρησκεία|θρησκείες]], ή (από τους φιλελεύθερους) η απόρριψη του [[καπιταλισμός|καπιταλισμού]] και της [[ελεύθερη αγορά|αγοράς]]. Συνηθισμένη αντίληψη τόσο των συντηρητικών όσο και των φιλελεύθερων είναι ότι η κομμουνιστική κοινωνία αποτελεί μία ανέφικτη [[ουτοπία]], καθώς προϋποθέτει εγγενώς την αρμονική συνύπαρξη και διαρκή συνεργασία όλων των μελών της κοινωνίας.
ΣΟΣ
Στις χώρες του λεγόμενου "[[ΕΣΣΔ|υπαρκτού σοσιαλισμού]]" ασκήθηκε ολοκληρωμένη κριτική από μαζικά ρεύματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ([[Τροτσκισμός|τροτσκιστικό]], [[Μαοϊσμός|μαοϊκό]], [[Ευρωκομμουνισμός|ευρωκομμουνιστικό]] και το τωρινό ρεύμα της [[κομμουνιστική επαναθεμελίωση|κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης]]). Η κριτική αυτή αφορά τη φύση του κράτους που οικοδομήθηκε (γιγαντιαίο αστυνομικό κράτος), την ταξική/εκμεταλλευτική φύση αυτών των καθεστώτων που μιλούσαν στο όνομα του κομμουνισμού, την ταξική διάρθρωση των χωρών του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού", την καταστολή και την έλλειψη εργατικής δημοκρατίας κλπ. Τα γραφειοκρατικά/κυβερνητικά ΚΚ των χωρών αυτών, μαζί με ορισμένα ΚΚ της Δύσης, αντιμετώπισαν την κριτική από όλα τα ρεύματα του [[Κομμουνισμός|κομμουνιστικού κινήματος]] που αναφέρθηκαν παραπάνω, σαν αντικομμουνισμό, κατηγορία που απορρίφθηκε από πάρα πολλούς κομμουνιστές και αριστερούς.
