Ανακρέων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τον τόπο καταγωγής του, την [[Τέω]] της [[Μικρά Ασία|Μ. Ασίας]], όπου γεννήθηκε πιθανώς το 572 [[π.Χ.]]. Στη συνέχεια βρέθηκε στα [[Θράκη|θρακικά]] [[Άβδηρα]], όπου και έγραψε εξαίρετα συμποτικά τραγούδια.

Σύμφωνα με την παράδοση στην αυλή του τυράννου της [[Σάμος|Σάμου]] Πολυκράτη ο ποιητής [[Ίβυκος]] συνάντησε τον ποιητή Ανακρέοντα, που καταγόταν από την Τέω (Τήιος). Σε αυτόν μάλιστα, έλεγαν, ο Ίβυκος όφειλε τελικά τη στροφή του προς την ερωτική ποίηση.<ref name="Λυπουρλής"> Λυπουρλής Δ. 2001, 140</ref>

Στο τελευταίο απόσπασμα δίνεται η ευκαιρία να εξετάσει ο αναγνώστης με ποιον τρόπο αντιλαμβάνεται ο ποιητής τη νεαρή γυναίκα, το αντικεί­μενο της ερωτικής επιθυμίας που είναι ατίθαση και απρόσιτη. Ο άνδρας, ως επιδέξιος ερα­στής θα την χαλιναγωγήσει και θα τη μυήσει ερωτικά. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως θήρα­μα-αντικείμενο του ανδρικού πόθου και την ίδια στιγμή ο άνδρας γίνεται ο κυνηγός-θύ­της που έχει ένα και μοναδικό στόχο, το θήραμά του και την ικανοποίηση της ερωτικής του διάθεσης. Η ''δίωξις'' ή ''αρπαγή'' είναι ένα συνηθισμένο θέμα της αρχαιοελληνικής απεικονιστικής τέχνης ιδιαίτερα για τους ζωγράφους του 5ου π.Χ. αι.,<ref>Reeder 1995, 47.</ref> ενώ η εικόνα-μεταφορά της γυναίκας ως ανυπότακτου ζώου, τόσο στην ποίηση του Ανακρέοντα όσο και του Σημωνίδη, αντλεί την πανάρχαια καταγωγή της από τις κυνηγετικές κοινωνίες της 7ης χιλιετίας π.Χ..<ref>Είναι ενδεικτική η απεικόνιση μιας θεάς που ήρθε στην επιφάνεια στις ανασκαφές του στο Κατάλ Χουγιούκ, στην Ν.Α. Ανατολία με ένα κρανίο ζώου ανάμεσα στα πόδια της ως τελική έκβαση μιας γέννας. (Gimbutas 1991, 224).</ref> Τούτη την αντίληψη του ανυπότακτου ζώου διατηρεί η ελληνική κοινωνία και στην κλασική εποχή, λίγο πριν την περί­­οδο της παρακμής της [[Πόλις-κράτος|πόλης-κράτους]] οπότε αλλάζει αναγκαστικά το κοινωνικό ''status'' της [[γυναίκα]]ς.<ref>Ας σημειωθεί εδώ η θέση του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] (''Πολιτικά'' 1313b) «..καὶ τὰ περὶ τὴν δημοκρατίαν δὲ γιγνόμενα τὴν τελευταίαν τυραννικὰ πάντα, γυναικοκρατία τε περὶ τὰς οικίας, ιν' εξαγγέλλωσι κατὰ των [35] ανδρων, καὶ δούλων άνεσις διὰ τὴν αυτὴν αιτίαν: ουτε γὰρ επιβουλεύουσιν οι δουλοι καὶ αι γυναικες τοις τυράννοις...», σύμφωνα με την οποία η γυναίκα είναι ανατρεπτικό στοιχείο για τη δημοκρατία εξαιτίας της ανυπακοής της και (''Ιστορία των Ζώων'' 581b, 10-15), όπου δίνει έμφαση στο γεγονός ότι οι γυναίκες στη διάρκεια της εφηβείας τους θα πρέπει να είναι υπό παρακολούθηση. </ref>

Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι [[Αριστοφάνης ο Βυζάντιος]] και [[Αρίσταρχος από τη Σαμοθράκη]] εξέδωσαν τα ποιήματα του Ανακρέοντα σε 5 βιβλία. Η θέση του στον Κανόνα των εννέα μεγάλων λυρικών ποιητών ήταν δίπλα στον [[Αλκαίος ο Μυτιληναίος|Αλκαίος|Αλκαίο]] και τη [[Σαπφώ]]. Ήδη η Αρχαιότητα είχε επαινέσει την πλούσια σε αποχρώσεις και παραστατικότητα απλή [[Ιωνική διάλεκτος|ιωνική του διάλεκτο]]. Όσο για τη μορφή των ποιημάτων του ο Ανακρέοντας χρησιμοποίησε κυρίως [[Ίαμβος|ιάμβους]], χοριάμβους, γλυκώνειους και φερεκράτειους.<ref>Λυπουρλής Δ., ό.π., 141.</ref>

Στο σώμα της [[Παλατινή Ανθολογία| Παλατινής Ανθολογίας]] σώζονται είκοσι ένα επιγράμματά του.