Κρητική Επανάσταση (1895-1898): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 2:
[[Αρχείο:Venizelos at Akrotiri.jpg|thumb|350px|Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανάμεσα σε ομάδα εκπροσώπων της Επανάστασης.]]
Το [[1889]], καταργώντας το συγκεκριμένο άρθρο της σύμβασης, που όριζε ότι η Κρήτη θα αστυνομευόταν μόνο από Κρητικούς, ο Σουλτάνος ανέθεσε στον συνταγματάρχη Ταξίν την αστυνόμευση της Κρήτης θέτοντας τον επικεφαλής σώματος 200 ανδρών που στρατολογήθηκαν στην [[Μακεδονία (διαμέρισμα)|Μακεδονία]]. Αξίζει να σημειωθεί πως ο συνταγματάρχης Ταξίν είναι αυτός που αργότερα σαν στρατηγός παρέδωσε τη [[Θεσσαλονίκη]] στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό. Το [[1896]], επειδή οι ταραχές
Τον Αύγουστο του [[1898]] οι Τούρκοι προχώρησαν σε άγριες σφαγές των Χριστιανών στο [[Ηράκλειο]] πράγμα που οδήγησε τους ξένους ναυάρχους στην απόφαση για την απομάκρυνση των Τούρκων. Η Τουρκική χωροφυλακή αποχώρησε μαζί με τον Τουρκικό στρατό, ενώ οι ναύαρχοι ανέλαβαν την διοίκηση της Μεγαλονήσου. Στο διάστημα που μεσολάβησε έως την άφιξη του πρίγκιπα Γεώργιου, τον Δεκέμβριο του 1898, η Μεγαλόνησος διοικείτο από τους Διοικητές των Διεθνών στρατευμάτων. Οι Άγγλοι διοικούσαν το [[Νομός Ηρακλείου|νομό Ηρακλείου]], οι Ρώσοι το [[Νομός Ρεθύμνου|νόμο Ρεθύμνου]], οι Γάλλοι το [[Νομός Λασιθίου|νομό Λασιθίου]] και οι Ιταλοί τους [[νομός Χανίων|νομούς Χανίων]] και Σφακιών.
| |||