Αχιλλέας Παράσχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τον Παράσχο στην εποχή του τον θεωρούσαν εθνικό ποιητή. Η φήμη του έφτασε και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας και όταν απήγγειλε, ο κόσμος έσπευδε να τον ακούσει. Ωστόσο, η άκρως ρομαντική του ποίηση, τα μετέπειτα χρόνια παρωδήθηκε και λησμονήθηκε.Ή επιτυχία του ωφείλεται στις ιδιαίτερες συνθήκες μιας ρευστής εποχής την οποία χαρακτήριζανέντονες προσδοκίες και απογοητεύσεις δημιουργώντας ένα κλίμα πρόσφορο στις υπερβολές.Σε αυτό θα ΄πρέπει να προσθέσουμε και την επίδραση που δέχτηκε από τον Γαλλικό Ρομαντισμό ό οποίος είχε περάσει μαζί με την υπόλοιπη Γαλλική μόδα στον ελληνικό αστισμό.

Η γλώσσα του ήταν μικτή, κυρίως [[καθαρεύουσα]], αλλά κάποιες φορές και γνήσια δημοτική στο ύφος του [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης|Αριστοτέλη Βαλαωρίτη]]. Από τεχνικής άποψης, οι στίχοι του ήταν φλογεροί πατριωτικοί καί βαθύτατα δημοκρατικοί καί παρουσιάζουν κάποια ελαττώματα - όπως [[χασμωδία|χασμωδίες]] και επαναλήψεις - και το ίδιο πολλές φορές συμβαίνει και με το περιεχόμενό τους, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ένας ατάλαντος ποιητής. Ο ποιητής χώρισε τα ποιήματά του στις ενότητες ''Δάφνες'' (πατριωτικά), ''Ιτέας'' (ελεγειακά), ''Χλόη'' (παιδαγωγικά), και ''Φύλλα'' (διάφορα).Το ιδεώδες του ήταν υπερβολικά ρομαντικόμε στοιχεία ποό την ποίηση των λόρδου Βύρωνα,Αλφόνς Ντε Λαμαρτίν του Οσιάν καί απο το υποτονικό βλέμμα ενός νοσηρού πουριτανισμού.

Ο [[Εμμανουήλ Ροΐδης]] έγραψε για τον Παράσχο: «Εις πάντα αυτού τα ποιήματα θαυμάζομεν κραυγάς ανερχομένας εις τα χείλη εκ των μυχών αληθώς αλγούσης καρδίας, ευγλώττους αποστροφάς, σφοδρότητα πάθους, μεταφοράς ποιητικωτάτας». Ο [[Δημήτριος Βερναδάκης]] τον αποκάλεσε «υπέροχο» και ανάλογο θαυμασμό προς το πρόσωπό του έδειχνε και ο [[Γρηγόριος Ξενόπουλος]]. Τέλος, για τον [[Κωστής Παλαμάς|Κωστή Παλαμά]] αποτέλεσε «το λυρικό ίνδαλμα των νιάτων του.Την ποίησή του παρόλη την οσμή του μπαρουτιού,της λεβεντιάς της φουστανέλλας,την λάμψη του αγώνα καί το πατριωτικό μένος την διακρίνει πιο πολύ ή θυλυκή ευπάθεια παρά ή αρρενωπή ενέργεια».