Φερράρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επί της βασιλείας του Ερκολε ντ' Εστε Α΄, ενός από τους σημαντικότερες προστάτες των τεχνών στην Ιταλία του τέλους του 15ου και των αρχών του 16ου αιώνα μετά τους [[Οίκος των Μεδίκων|Μεδίκους]], η Φερράρα εξελίχθηκε σε κέντρο πολιτισμού, φημισμένο για τη μουσική καθώς και για τις εικαστικές τέχνες. ΟιζωγράφοιΟι ζωγράφοι δημιούργησαν δεσμούς με Φλαμανδούς καλλιτέχνες και τις τεχνικές τους, ανταλάσσονταςανταλλάσσοντας επιρροές στις επιλογές χρωμάτων και συνθέσεων. Στη Φερράρα έρχονταν συνθέτες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ιδιαίτερα τη Γαλλία και τη [[Φλάνδρα]]. Ο [[Ζοσκέν ντε Πρε]] έργάστηκε για ένα διάστημα για το Δούκα Ερκολε (δημιουργώντας τη Missa Hercules dux Ferrariae, που έγραψε γι'αυτόν), ο Γιάκομπ ΟμπρεχτΌμπρεχτ ήρθε στη Φερράρα δυο φορές (και πέθανε κατά την εκδήλωση [[μαύρη πανώλη|πανούκλας]] εκεί το 1505) και ο Αντουάν Μπρυμέλ υπηρέτησε ως πριγκιπικός μουσικός από το 1505. Ο Αλφόνσο Α΄, γιος του ΕρκολεΈρκολε, ήταν επίσης σπουδαίος μαικήνας. H προτίμησή του για την οργανική μουσική είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η Φερράρα σημαντικό κέντρο συνθέσωνσυνθέσεων για λαούτο. Η αρχιτεκτονική της Φερράρας επωφελήθηκε από την ιδιοφυίαιδιοφυΐα του Μπιάτζιο Ροσέττι, που του ζητήθηκε το 1484 να επανασχεδιάσει το σχέδιο της πόλης. Η Αddizione Erculea είναι ένα από τα σημαντικότερα και ωραιότερα παραδείγματα αναγεννησιακής πολεοδόμησης και συνέβαλε στην επιλογή της Φερράρας ως [[Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς]] της UNESCO.

O Αλφόνσο παντρεύτηκε τη διαβόητη [[Λουκρητία Βοργία]] και συνέχισε με επιτυχία τον πόλεμο με τη Βενετία. Το 1509 [[θρησκευτικές ποινές|αφορίστηκε]] από τον [[Πάπας Ιούλιος Β΄|Πάπα Ιούλιο Β΄]] και κατανίκησε τον παπικό στρατό το 1512, υπερασπιζόμενος τη [[Ραβέννα]]. Kατάφερε πάντως να κάνει ειρήνη με τους επόμενους πάπες. ΗτανΉταν ο προστάτης του [[Λοντοβίκο Αριόστο|Αριόστο]] από το 1518 και μετά. Η Λουκρητία, που πέθανε το 1519 είναι, όπως και άλλα μέλη του οίκου των Εστε, θαμμένη στη μονή του Κόρπους Ντόμινι. Ο γιος του Αλφόνσο Ερκολε Β΄ παντρεύτηκε τη Ρενέ της Γαλλίας, κόρη του [[Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΒ΄ της Γαλλίας]], και εξωράισε τη Φερράρα στη διάρκεια της βασιλείας του (1534 - 1559).

Ο γιός του Αλφόνσο Β΄παντρεύτηκε τη Λουκρητία, κόρη του μεγάλου δούκα [[Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων|Κόζιμο Α΄της Τοσκάνης]], κατόπιν τη Βαρβάρα, αδελφή του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Β΄και τελικά τη Μαργαρίτα Γκοντσάγκα, κόρη του δούκα της Μάντοβα. Εφθασε τη δόξα της Φερράρας στο ανώτατο σημείο της και ήταν ο προστάτης του [[Τορκουάτο Τάσσο]], του Γκουαρίνι και του Κρεμονίνι - ευνοώντας, όπως πάντα έκαναν οι πρίγκιπες του οίκου του, τις τέχνες και τις επιστήμες. Επί της βασιλείας του Αλφόνσο Β΄ η Φερράρα για μια ακόμη φορά ανέπτυξε μια πλούσια αυλή με ένα εντυπωσιακό μουσικό ίδρυμα, ανταγωνιζόμενη στην Ιταλία μόνο από τη γειτονική πόλη της [[Βενετία]]ς και τα παραδοσιακά μουσικά κέντρα όπως η Ρώμη, η [[Φλωρεντία]] και το [[Μιλάνο]]. Συνθέτες όπως ο Λουτσάσκο Λουτσάσκι, ο [[Λοντοβίκο Αγκοστίνι]] και αργότερα ο [[Κάρλο Τζεζουάλντο]] αντιπροσώπευαν την [[Αβάν-γκαρντ|πρωτοποριακή]] τάση των εκεί συνθετών, γράφοντας για ταλαντούχους βιρτουόζους ερμηνευτές, όπως το περίφημο concerto di donne - τις τρεις βιρτουόζες τραγουδίστριες Λάουρα Παβεράνα, Αννα Γκουαρίνι και Λίβια ντ'Αρκο. Ο Βιντσέντζο Γκαλιλέι εγκωμίασε το έργο του Λουτσάσκι και ο Τζιρόλαμο Φρεσκομπάλντι σπούδασε μαζί του. Η πόλη επηρεάστηκε σοβαρά από το σεισμό του 1570. Ο Αλφόνσο δεν είχε νόμιμο άρρενα διάδοχο και το 1597 η Φερράρα διεκδικήθηκε ως χιρεύονχηρεύον φέουδο από τον Πάπα Κλήμη Η΄καιΗ΄ απόκαι τον Κομάτσιο.