Γκαμπριέλ Φωρέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Το αρχείο PH03920.jpg αφαιρέθηκε αφού διαγράφηκε στα Commons από τον JuTa με αιτία: No source since 1 September 2013
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
 
Ο '''Γκαμπριέλ Υρμπαίν Φωρέ''' (γαλλ. Gabriel Urbain Fauré, 12 Μαΐου 1845 – 4 Νοεμβρίου 1924) ήταν Γάλλος συνθέτης, οργανίστας, πιανίστας και δάσκαλος μουσικής της ύστερης [[Ρομαντική μουσική|Ρομαντικής]] εποχής. Το έργο του, που περιλαμβάνει την περίφημη [[Παβάνα (Φωρέ)|Παβάνα]] και το [[Ρέκβιεμ (Φωρέ)|Ρέκβιεμ]], επηρέασε σημαντικά πολλούς συνθέτες του 20<sup>ού</sup>20ού αιώνα.
 
== Βιογραφικά στοιχεία ==
=== Πρώιμα χρόνια ===
Έκτο κατά σειρά τέκνο μιας καλλιεργημένης οικογένειας, ο Φωρέ γεννήθηκε στην κοινότητα του [[Παμιέ]] των γαλλικών Πυρηναίων. Λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας του Marie-Antoinette-Hélène Lalène-Laprade, μέχρι την ηλικία των τεσσάρων έζησε με μια τροφό· το 1849 ο πατέρας του, Toussaint-Honoré Fauré, διορίζεται διευθυντής της ''École Normale'' στο Μονγκωζύ και ο Φωρέ επιστρέφει στην οικογένειά του. Δίπλα στο σχολείο του υπήρχε ένα παρεκκλήσιο, όπου ο Φωρέ έπαιζε συχνά [[αρμόνιο]]· μια τυφλή ηλικιωμένη που τον άκουσε, αναγνώρισε το πηγαίο του ταλέντο και ενημέρωσε τον πατέρα του. Αργότερα, το 1853, ο Dufaur de Saubiac -αξιωματούχος της [[Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας|Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης]]- επίσης άκουσε τον νεαρό Φωρέ να παίζει και εισηγήθηκε τις περαιτέρω σπουδές του. Μετά από έναν χρόνο, ο πατέρας του συμφώνησε και ο 9χρονος Φωρέ εισάγεται στη Σχολή Κλασικής και Θρησκευτικής Μουσικής που μόλις είχε ανοίξει ο Ελβετός [[Λουί Νίντερμέγιερ]] στο Παρίσι <ref name=grove>Nectoux, Jean-Michel. [http://www.oxfordmusiconline.com/subscriber/article/grove/music/09366 "Fauré, Gabriel (Urbain)"], ''Grove Online'', Oxford Music Online, accessed 21 August 2010</ref>.
 
Λαμβάνοντας υποτροφία από την Επισκοπή της γενέτειράς του, παρέμεινε στη σχολή ως εσωτερικός για περίπου ένδεκα χρόνια· τα δωμάτια ήταν σκοτεινά και το συσσίτιο μέτριο, ενώ το αυστηρό καθεστώς επέβαλλε την ενδυμασία μιας περιστόλιστης στολής {{#tag:ref|Ένας κατοπινός συγγραφέας περιγράφει μια φωτογραφία του Φωρέ ως μαθητή "να φορά τη σχολική στολή, μοιάζοντας με τον Άρθουρ Σάλλιβαν από το Βασιλικό Παρεκκλήσι".<ref>Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"]. ''[[The Musical Times]]'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 </ref>|group= n}}. Η μουσική εκπαίδευση ωστόσο ήταν εξαίρετη<ref>Jones, p. 15</ref>: υπό τη διεύθυνση του ΝίντερμέγιερΝίντερμάγιερ το εκπαιδευτικό αντικείμενο επικεντρωνόταν στην εκκλησιαστική μουσική, με σκοπό την παραγωγή άριστων οργανιστών και διευθυντών χορωδίας. Οι καθηγητές του περιλάμβαναν τον Clément Loret στο [[εκκλησιαστικό όργανο]], τον Louis Dietsch στην [[αρμονία]], τον Xavier Wackenthaler στην [[αντίστιξη]] και τη [[φούγκα]], καθώς και τον ίδιο τον ΝίντερμέγιερΝίντερμάγιερ στο πιάνο, το [[γρηγοριανό μέλος]] και τη σύνθεση <ref name=grove/>.
 
[[Αρχείο:Camille Saint-Saëns.jpg|left|thumb|Ο καθηγητής και επιστήθιος φίλος του Φωρέ, Καμίγ Σαιν-Σανς]]
Τον Μάρτιο του 1861 ο ΝίντερμέγιερΝίντερμάγιερ πεθαίνει και αντικαθίσταται από τον [[Καμίγ Σαιν-Σανς]], ο οποίος κατά βάση διδάσκει πιάνο, ενώ εισάγει τους μαθητές στην τότε σύγχρονη μουσική του [[Ρόμπερτ Σούμαν]], του [[Φραντς Λιστ]] και του [[Βάγκνερ]]<ref>Jones, p. 16</ref>. Με τον Φωρέ ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση δασκάλου προς μαθητή, την οποία επισφράγισαν με μια φιλία που κράτησε πάνω από 60 χρόνια <ref name=copland>Copland, Aaron. [http://www.jstor.org/stable/738475 "Gabriel Fauré, a Neglected Master"]. ''The Musical Quarterly'', October 1924, pp. 573–86, Oxford University Press, accessed 20 August 2010 </ref>. Ενόσω μαθητής, ο Φωρέ έλαβε την πρώτη θέση σε πολλούς σχολικούς διαγωνισμούς, συμπεριλαμβανομένης της διάκρισης στη σύνθεση για το χορωδιακό ''Cantique de Jean Racine'' Op. 11, έργο που καθιερώθηκε σύντομα στο χορωδιακό ρεπερτόριο <ref name=grove/>. Αποφοίτησε το 1865, ως διπλωματούχος (''Laureat'' = δαφνούχος) στο όργανο, το πιάνο, την αρμονία και τη σύνθεση, με διακριτικό τίτλο αυτόν του ''Maître de Chapelle'' (''Μαέστρος Χορωδίας'').<ref name=nectoux502>Nectoux (1991), p. 502</ref><ref>Jones, p. 20</ref>
 
=== Πρώιμη επαγγελματική σταδιοδρομία ===
Τελειώνοντας τη σχολή, διορίζεται αρχικά οργανίστας στην Εκκλησία του Αγίου Σώστη, στην πόλη [[Ρεν]] της [[Βρεττάνη]]ς. Παρέμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια, όπου παρέδιδε «αμέτρητα» ιδιαίτερα μαθήματα ως συμπλήρωμα του εισοδήματός του <ref>Nectoux (1991), p. 508</ref>. Έβρισκε την πόλη βαρετή, ενώ η σχέση του με τον εφημέριο δεν ήταν και η καλύτερη: συχνά έκανε διάλειμμα για τσιγάρο κατά τη διάρκεια του κυρήγματοςκηρύγματος, ενώ το 1870, πηγαίνοντας μετά από ξενύχτι στην Κυριακάτικη Λειτουργία με τα βραδινά του ρούχα, του ζητήθηκε να παραιτηθεί <ref name=jones21>Jones, p. 21</ref>. Άμεσα, προσελήφθη ως βοηθός οργανίστα στη Νοτρ Νταμ του [[Κλινιανκούρ]] βόρεια του Παρισιού, όπου και παρέμεινε για λίγους μόνο μήνες· με το ξέσπασμα του [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου]] το 1870, δήλωσε εθελοντής στρατιώτης, συμμετέχοντας στην άρση της Παρισινής Κατοχής και λαμβάνοντας μέρος σε μάχες στο [[Μπουρζέ]], το [[Σαμπινύ]] και το [[Κρετέιγ]].<ref>Nectoux (1991), p. 503</ref>
 
Με τη νίκη της [[Πρωσία]]ς, το Παρίσι έζησε ταραχώδεις μέρες, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της [[Παρισινή Κομμούνα|Παρισινής Κομμούνας]]. Ο Φωρέ βρίσκει καταφύγιο σε έναν από τους αδελφούς του στο [[Ραμπουιγιέ]], ενώ στη συνέχεια δραπετεύει στην [[Ελβετία]], όπου και προσλαμβάνεται ως καθηγητής της Σχολής Νίντερμέγιερ, που είχε αλλάξει έδρα προς αποφυγή των εντάσεων στο Παρίσι. Ο πρώτος του μαθητής εκεί υπήρξε ο [[Αντρέ Μεσαζέ]], με τον οποίον αργότερα τους συνέδεσε η περιστασιακή συνεργασία, ενώ έκτισαν μια διά βίου φιλία <ref name=grove/><ref name=jones27>Jones, p. 27</ref>. Το 1871 ο Φωρέ επιστρέφει στο Παρίσι, όπου και διορίζεται διευθυντής χορωδίας στην περίφημη Εκκλησία του Αγίου Σουλπικίου, συνθέτης και οργανίστας της οποίας είναι ο [[Σαρλ-Μαρί Βιντόρ]] <ref name=jones27/>. Του δίνεται η ευκαιρία να παραβρεθεί αρκετές φορές στα μουσικά ''σουαρέ'' του Σαιν-Σανς, όπου και γνωρίζεται με την τραγουδίστρια και συνθέτη Πωλίν Βιαρντό <ref name=grove/>. Συνάμα, γίνεται ιδρυτικό μέλος στη νεοσύστατη Εθνική Λέσχη Μουσικής (''Société Nationale de Musique''), που στόχο έχει τη διάδοση του έργου νέων Γάλλων συνθετών <ref>Vallas, p. 135</ref>. Τα μέλη της συμπεριελάμβαναν τους [[Ζωρζ Μπιζέ]], [[Ζυλ Μασνέ]], [[Σεζάρ Φρανκ]] κ.ά.<ref>Jones, p. 28 and Grove</ref>· ο Φωρέ διετέλεσε γραμματέας το 1874 <ref name=jones28/>, ενώ πολλά από τα έργα του πρωτοπαρουσιάστηκαν σε συναυλίες της Λέσχης.<ref name=jones28>Jones p. 28</ref>
Γραμμή 21:
 
=== Η μέση περίοδος ===
Το 1883 ο Φωρέ παντρεύεταινυμφεύεται τη Μαρί Φρεμιέ, κόρη του γλύπτη [[Εμμανουέλ Φρεμιέ]]. Ο γάμος άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, ωστόσο η νοικοκυρά Μαρί σιγά-σιγά σιχάθηκε τις απουσίες και τους παράνομους δεσμούς του συζύγου της<ref name="Jones, p. 52">Jones, p. 52</ref>. Ο Φωρέ συνδέθηκε ερωτικά με την τραγουδίστρια Έμμα Μπαρντάκ περί το 1892<ref name=nectoux181>Nectoux (1991), p. 181</ref>, κατόπιν με τη συνθέτη Αντέλα Μάντισον<ref name="Orledge16">Orledge (1979), pp. 16–17</ref> και το 1900 με την πιανίστα Μαργκερίτ Χάσελμανς, κόρη του Αλφόνς Χάσελμανς. Η τελευταία αυτή σχέση κράτησε μέχρι τον θάνατο του συνθέτη· τη συντηρούσε σ' ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, ενώ δεν έκρυβαν το αμοιβαίο τους αίσθημα <ref name=nectoux282>Nectoux (1991), pp. 282–285</ref>.
 
Με τη νόμιμη γυναίκα του απέκτησε δύο γιούς, το 1883 τον Εμμανουέλ Φωρέ-Φρεμιέ (με διπλό επώνυμο κατ' απαίτηση της συζύγου του), που εξελίχθηκε σε διεθνούς φήμης βιολόγο<ref>Willmer, E. N. [http://www.jstor.org/stable/769659 "Emmanuel Fauré-Fremiet, 1883–1971"], ''Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society'', Vol. 18 (November 1972), pp. 187–221, The Royal Society, accessed 7 September 2010 </ref>, και τον Φιλίπ το 1889<ref name=grove/>. Για τον βιοπορισμό τους ο Φωρέ διηύθυνε την εκκλησιαστική χορωδία της Μαντλέν καθημερινά, ενώ παρέδιδε μαθήματα πιάνου και αρμονίας. Οι συνθέσεις του δεν απέφεραν αξιόλογα ποσά, καθώς ο εκδότης τις αγόραζε για 50 φράγκα την καθεμιά, χωρίς να του αποδίδει πνευματικά δικαιώματα. Απ' αυτή την περίοδο προέρχονται αρκετά -μεγάλης κλίμακας- έργα, καθώς και πολλά κομμάτια για πιάνο και τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα κατέστρεψε μετά από μερικές παραστάσεις, κρατώντας μόνο κάποια ως πηγή ιδεών<ref name=grove/>.