Γιάνε Σαντάνσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 28:
Με τον τρόπο αυτό θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί ένα ικανό σύστημα με σκοπό την οργάνωση μιας μαζικής εξέγερσης. Ργότερα ο Σαντάνσκι και η παράταξή του υποστήριξαν ενεργά το Βουλγαρικό στρατό στους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] του 1912-1913, αρχικά με την ιδέα ότι είχαν καθήκον να αγωνιστούν για αυτόνομη Μακεδονία, αλλά αργότερα αγωνιζόμενοι για τη Βουλγαρία. Βλέποντας τις ενέργειες των Σέρβων κατά του ντόπιου πληθυσμού, τα πρώην μέλη της VMRO άρχισαν την αποκατάσταση του οργανωτικού δικτύου. Την ίδια περίοδο μια ομάδα γύρω από τον Πέταρ Τσαούλεφ άρχισε διαπραγματεύσεις με τους Αλβανούς επαναστάτες. Η Αλβανική κυβέρνηση τους πρότεινε την οργάνωση μιας κοινής εξέγερσης. Οι διαπραγματεύσεις εκ μέρους της Οργάνωσης έγιναν από τον Πέταρ Τσαούλεφ. Η Βουλγαρική κυβέρνηση πίστευε όμως όμως ότι δεν θα ερχόταν σε νέο πόλεμο με τη [[Σερβία]], έτσι δεν έδωσε σημασία στις διαπραγματεύσεις. Εντούτοις αργότερα, τον Ιούνιο του 1913, η Βουλγαρική κυβέρνηση έστειλε στα [[Τίρανα]] το Γιάνε Σαντάνσκι για νέες διαπραγματεύσεις. Εδωσε μια συνέντευξη για την εφημερίδα ΄΄Σέκουλο΄΄, όπου δήλωσε ότι ήρθε για να συμφωνήσει με τους Αλβανούς και ότι από τη Βουλγαρική πλευρά θα οργανώνονταν ομάδες και επιθέσεις. Ετσι βοήθησε την προετοιμασία της Εξέγερσης Οχριντ - Ντέμπαρ, που οργανώθηκε από κοινού από τη VMRO και τους Αλβανούς της Δυτικής Μακεδονίας. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους η [[Επαρχία Μπλαγκόεβγκραντ|Μακεδονία του Πιρίν]] προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία και ο Σαντάνσκι ξαναεγκαταστάθηκε στη χώρα.
==Aντιπαράθεση==
Το κίνημα απελευθέρωσης της Μακεδονίας συνίστατο από τρεις μεγάλες παρατάξεις. Λόγω των υπερβολικών φιλοδοξιών του, ο Σαντάνσκι ήρθε σε σύγκρουση με την πλειοψηφία - τους Κεντρώους της VMRO και τους Βαρχοβιστές. Αν και αρχικά μέλος της Βουλγαρικής [[εθνικισμός|εθνικιστικής]] παράταξης των Βαρχοβιστών, αργότερα ο Γιάνε Σαντάνσκι και η ομάδα του των Σερρών (οι Φεντεραλιστές) ανακήρυξαν αγώνα για [[αυτονομία|αυτόνομη]] Μακεδονία, που θα συμμετείχε σε μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία. Κατ' αυτό τον τρόπο η πολιτική της Σόφιας ταυτιζόταν με τον αντίπαλο χαρακτήρα της Αθήνας και του Βελιγραδίου. Οι ακτιβιστές των Σερρών ωστόσο επέμεναν ότι το Μακεδονικό Ζήτημα δεν μπορούσε να επιλυθεί αν διατυπωνόταν ως μέρος του Βουλγαρικού εθνικού ζητήματος. Εν τούτοις η ιδέα της Μακεδονικής αυτονομίας ήταν αυστηρά πολιτική και δεν περιελάμβανε άρνηση της Βουλγαρικής εθνικότητας. Αφ' ετέρου, η μεγαλύτερη παράταξη (οι Κεντρώοι), καθώς και εκείνη της άλλης επαναστατικής οργάνωσης - [[Ανωτάτη Μακεδονο-Αδριανουπολική Επιτροπή|Ανώτατη Μακεδονική Επιτροπή]] - Βαρχοβιστές (οι περισσότεροι από τους οπαδούς της οποίας, προσχώρησαν στους Κεντρώους μετά τη διάλυσή της το 1903) αποσκοπούσε επίσης στην αυτονομία. Αλλά δεν προσδοκούσαν συμμετοχή σε μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία και δεν είχαν τόσο ακραία πολιτική ως προς τη σχέση τους με τη Σόφια. Αυτές οι πολιτικές διαφορές οδήγησαν σε οξεία διαμάχη ανάμεσά τους.
| |||