Εμφύλιος Πόλεμος του Λιβάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 9:
==Οι βαθύτερες ρίζες του εμφυλίου πολέμου-Αναγωγή στα χρόνια των Σταυροφοριών στο Μεσαίωνα και την Αποικιοκρατία του 19ου αιώνα==
===Σταυροφορίες===
Μετά την πτώση της χριστιανικής βυζαντινής Ανατολίας στους μουσουλμάνους [[Σελτζούκοι Τούρκοι|Σελτζούκους Τούρκους]], οι Βυζαντινοί, έστω και με καχυποψία, ζήτησαν τη βοήθεια του Πάπα τον 11ο αιώνα. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά πολέμων γνωστών με την ονομασία "[[Σταυροφορίες]]", που εξαπέλυσαν οι [[Φράγκοι]] για να ανακτήσουν τις πρώην ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολικής Μεσογείου, κυρίως τη Συρία και την [[Παλαιστίνη]].
Ο Λίβανος ήταν στο μονοπάτι της προέλασης των στρατιών της Πρώτης Σταυροφορίας στην [[Ιερουσαλήμ]]. Οι Φράγκοι ευγενείς, κατέκτησαν τον σημερινό Λίβανο και τον έκαναν τμήμα των νοτιοανατολικών [[Σταυροφορικά κράτη|Σταυροφορικών Κρατών]]. Το νότιο τμήμα του σημερινού Λιβάνου σχημάτισε το βόρειο σύνορο του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Το βόρειο μισό της χώρας αποτέλεσε την καρδιά της [[Κομητεία της Τρίπολη|Κομητείας της Τρίπολης]]. Παρόλο δε που ο [[Σαλαντίν]] επανέκτησε τους Αγίους Τόπους περίπου το 1190 μ.Χ., τα σταυροφορικά κράτη στον Λίβανο και τη Συρία κράτησαν περισσότερο λόγω της καλύτερης αμυντικής τους οργάνωσης.
Αποτέλεσμα της αρχικής φραγκικής κατάκτησης στην περιοχή, υπήρξε η επαφή μεταξύ των Φράγκων και των [[Μαρωνίτες|Μαρωνιτών]]. Η επαφή αυτή, σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες χριστιανικές κοινότητες στην περιοχή, οδήγησε στην πρόσδεση των Μαρωνιτών στο θρησκευτικό άρμα της Καθολικής Εκκλησίας, γεγονός που οδήγησε στην υποστήριξη της Γαλλίας και της Ιταλίας σε αυτούς κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων. Οι Μαρωνίτες αποτέλεσαν έτσι "κόκκινο πανί" για τους μουσουλμάνους Δρούζους, πολύ περισσότερο που η ελίτ των Μαρωνιτών αποτελούσε το ισχυρότερο τμήμα της σύνθετης λιβανέζικης ελίτ.
===Αποικιοκρατία===
Τη δεκαετία του 1860, ο Λίβανος βρισκόταν υπό οθωμανική κατοχή. Τα ξένα συμφέροντα, που ήδη διέβλεπαν τη μελλοντική αποσύνθεση της αυτοκρατορίας, παρενέβησαν με έντονο τρόπο στα εσωτερικά πράγματα του Λιβάνου, αναζωπυρώνοντας τη θρησκευτική διαμάχη στις υπάρχουσες κοινωνικές και πολιτικές διαφορές των εθνοτικών κοινοτήτων της χώρας. Οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ Μαρωνιτών και Δρούζων δεν άργησαν να ξεσπάσουν στην οθωμανική επαρχία του Όρους Λίβανος, καταλήγοντας στο θάνατο 10.000 ανθρώπων.
| |||