Καταρράκτες Έιντζελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι '''καταρράκτες Έιντζελ''' ([[ισπανικά]]: ''Salto Ángel'', Σάλτο Άνχελ, [[γλώσσα Πεμόν]]: ''Κερεπακουπάι Βενά'' ή ''Παρακουπά Βενά'') είναι [[καταρράκτης]]βρίσκονται στη [[Βενεζουέλα]]. Είναικαι είναι ο ψηλότερος [[καταρράκτης]] στο κόσμο με ύψος 979 μέτρα, και με ελεύθερη πτώση 807 μέτρων. Ο καταρράκτης βρίσκεται στην άκρη του υψιπέδου [[Αουγιάν-Τεπούι]], στο [[Εθνικό Πάρκο Καναΐμα]], το οποίο αποτελεί [[μνημείο παγκόσμιας κληρονομίαςκληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ]]. Ο καταρράκτης πήρε το όνομά του από τον [[Τζίμι Έιντζελ]], τον Αμερικανό αεροπόρο ο οποίος ήταν ο πρώτος που πέταξε πάνω από τους καταρράκτες.<ref>[http://books.google.com/books?id=wigDAAAAMBAJ&pg=PA37&dq=popular+science+1930&hl=en&ei=vvbJTp6GD4KWtwe11eX4Cw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CDkQ6AEwAjgy#v=onepage&q&f=true "Plane Pilot Sights Highest Waterfall in World."] ''Popular Science'', April 1938, p. 37.</ref>.

Μερικοί ιστορικοί αναφέρουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκεύτηκε τον καταρράκτη ήταν ο Φερνάνδο ντε Μπέρριο, ένας Ισπανός εξερευνητής και κυβερνήτης του 16ου και 17ου αιώνα.<ref>Sánchez Ramos, Valeriano: ''Farua: revista del Centro Virgitano de Estudios Históricos'', ISSN 1138-4263, Nº. 8, 2005 , pags. 105–142. Διαθέσιμο ηλεκτρονικά [http://dialnet.unirioja.es/servlet/articulo?codigo=2191980 Dialnet – Universidad de La Rioja (España)]</ref> Σύμφωνα με τις καταγραφές του ΒενεζουελανούΒενεζουελάνου εξερευνητή Ερνέστο Σάντσες λα Κρους, εντόπισε τους καταρράκτες το 1912, αλλά δεν δημοσιοποίησε την ανακάλυψή του.<ref name=Karen>{{cite web|last = Angel| first = Karen|title = Why the World’s Tallest Waterfall is Named Angel Falls|year = 2012|url = http://jimmieangel.org/Website%20Documents/WHY%20THE%20WORLD'S%20TALLEST%20WATERFALL%20IS%20NAMED%20ANGEL%20FALLS.pdf| accessdate =5 Mar 2013|postscript = <!--None-->| <!--DASHBot-->| deadurl= no}}</ref> Είναι πιθανό ο Κρους να είδε τους καταρράκτες Μοντόγια στην Σιέρρα Πακαράιμα, που έχουν ύψος πάνω από 500 μέτρα.<ref name=wondermondo>{{cite web|url=http://www.wondermondo.com/Countries/SA/VEN/Bolivar/AngelFalls.htm|title=Angel Falls|publisher=Wondermondo}}</ref> Οι καταρράκτες έγιναν γνωστοί και στον υπόλοιπο κόσμο όταν ο αμερικανός αεροπόρος Τζίμι Έιντζελ πέταξε από πάνω τους στις 16 Νοεμβρίου 1933, καθώς έψαχνε για φλέβες μεταλλευμάτων.<ref>{{cite web|title= Jimmie Angel … An Explorer|year =2008|url= http://www.venezuelaexpats.net/people/foreigners-in-vzla/jimmie-angel.html|accessdate= 14 Nov 2009|postscript= <!--None-->}}</ref><ref>{{cite web|last = Angel| first = Karen|title = The Truth About Jimmie Angel & Angel Falls|year = 2001|url = http://www.venezuelanodyssey.blogspot.com/2007/11/jimmie-angel-and-angel-falls-truth.html| accessdate =14 Nov 2009|postscript = <!--None-->| archiveurl= http://web.archive.org/web/20091212094745/http://www.venezuelanodyssey.blogspot.com/2007/11/jimmie-angel-and-angel-falls-truth.html| archivedate= 12 December 2009 <!--DASHBot-->| deadurl= no}}</ref>

Επιστρέφοντας στις 9 Οκτωβρίου 1937, ο Έιντζελ προσπάθησε να προσγειώσει το Flamingo μονοπλάνο του με όνομα ''El Río Caroní'' στην κορυφή του Αουγιάν-τεπούι, αλλά το αεροπλάνο καταστράφηκε όταν οι τροχοί βυθίστηκαν στο ελώδες έδαφος. Ο Έιντζελ και οι τρεις σύντροφοί του, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του Μαρί, αναγκάστηκαν να κατεβούν από το τεπούι με τα πόδια. Τους πήρε 11 ημέρες για να επιστρέψουν πίσω στον πολιτισμό από την πίσω πλευρά, που έχει ήπια κλίση, αλλά τα νέα της περιπέτειάς τουτους εξαπλώθηκαν και οι καταρράκτες ονομάστηκαν Έιντζελ προς τιμήν του. Το όνομα του καταρράκτη - «Salto Ángel» - δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε ένα χάρτη της κυβέρνησης της Βενεζουέλας το Δεκέμβριο του 1939.<ref name=Karen/> Το αεροπλάνο του Έιντζελ παρέμεινε στην κορυφή του τεπούι για 33 χρόνια, μέχρι να απομακρυνθεί με ελικόπτερο.<ref>[http://cronicasangostureas.blogspot.com/2013/07/rescate-de-la-avioneta-de-jimmy-angel.html Rescate de la avioneta de Jimmy Ángel]</ref> Αποκαταστάθηκε στο Μουσείο Αεροπορίας στο [[Μαρακάι]] και τώρα βρίσκεται στην είσοδο του αεροδρομίου της Σιουδάδ Μπολίβαρ.

Το πρώτο καταγεγραμμένο άτομο ευρωπαϊκής καταγωγής που έφτασε στη βάση του καταρράκτη ήταν ο Λετονός εξερευνητής Αλεξάντρς Λάιμε, επίσης γνωστός ως Αλεχάνδρο Λάιμε στη φυλή ιθαγενών [[Πεμόν]]. Έφτασε στους καταρράκτες μόνος το 1946.<ref name=wondermondo/><ref name=Stavro>{{cite book |last=Stavro|first=Andris | year=1999 |title=Aleksandrs Laime un viņa zelta upe |edition=1st |isbn=9984071847}}</ref> Ήταν ο πρώτος που θα φτάσει στην κορυφή τους στα τέλη του 1950, αναρριχόμενος από την πίσω πλευρά.<ref name=wondermondo/><ref name=Stavro/> Ο ίδιος επίσης, έφτασε το αεροπλάνο του Έιντζελ 18 χρόνια μετά την προσγείωση. ΣεΣτις 18 Νοεμβρίου 1955 ανακοίνωσε στη Βενεζουελανή εφημερίδα El Nacional ότι το ρυάκι που τροφοδοτεί τους καταρράκτες, χωρίςπου δεν είχε κανένα γνωστό τοπικό όνομα, ναθα ονομαστείονομαζόταν Γκάουτζα, από τον ομώνυμο ποταμό της Λετονίας[[Λετονία]]ς. Το 1955, το όνομα αυτό είχε καταχωρηθεί στο Εθνικό Χαρτογραφικό ίδρυμα της Βενεζουέλας (''Dirección de Cartografía Nacional''). Δεν υπάρχουν πειστικές αποδείξεις ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί Πεμόν είχαν ονομάσειδώσει ταονόματα στα τοπικά ρεύματα, καθώς τοοι Αουγιάνιθαγενείς τεπούιθεωρούσαν θεωρήθηκετο ότιΑουγιάν είναι ένατεπούι επικίνδυνο μέρος και δεν το επισκέπτονταν οι ιθαγενείς.<ref name=wondermondo/><ref name=Stavro/>

Το επίσημο ύψος του καταρράκτη προσδιορίστηκε με μια έρευνα που διεξήχθη από μια αποστολή που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τοnτην ΑμερικανόΑμερικανίδα δημοσιογράφο Ρουθ Ρόμπερτσον στις 13 Μαΐου 1949.<ref name=Karen/><ref name="Robertson">{{cite book | title=Worlds to Explore| last=Robertson| first=Ruth| publisher=[[National Geographic Society|National Geographic]]| isbn=978-1-4262-0044-1|chapter=Jungle Journey to the World's Highest Waterfall.|editor=Jenkins, Mark}}</ref> Η πρώτη γνωστή προσπάθεια αναρρίχησης έγινε το 1968 κατά τη διάρκεια της υγρής περιόδου. Απέτυχε λόγω της ολισθηρότητας του βράχου. Το 1969 μια δεύτερη απόπειρα έγινε κατά τη διάρκεια της περιόδου ανομβρίας. Η απόπειρα ματαιώθηκε από έλλειψη νερού και μια προεξοχή 400 μέτρα από την κορυφή. Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή του βράχου ολοκληρώθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1971. Οι ορειβάτες που χρειάζονταιχρειάστηκαν εννέα και μισή ημέρες να ανέβουν και μία και μισή ημέρες να κατέβαινουν κάνοντας [[ραπέλ]] (καταρρίχηση με σχοινί).<ref>David Nott, ''Angels Four'', Prentice-Hall Inc. 1972 chronicles the first successful climb up the face of Auyantepui to the top of the falls.</ref>