Η ιταλική κυβέρνηση επικρίθηκε σκληρά για την υπογραφή του Συμφώνου και ιδιαίτερα για τοτον μυστικό τρόπο που οι διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις, παρακάμπτοντας τη διπλωματική οδό. Οι Ιταλοί εθνικιστές απέρριψαν την ιδέα της παραχώρησης της Ίστρια, στην οποία ζούσε κατά μεγάλο ποσοστό ιταλικός πληθυσμός και ανήκε στην Ιταλία για 25 χρόνια στη διάρκεια του [[Μεσοπόλεμος|Μεσοπολέμου]] και κατά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Πολλοί μάλιστα ζήτησαν την εκτέλεση του τότε Πρωθυπουργού και του Υπουργού των Εξωτερικών για [[εσχάτη προδοσία]], λόγω και του Άρθρου 241 του ιταλικού Ποινικού Κώδικα που όριζε τη [[θανατική ποινή]] για όποιον αποδεικνυόταν ένοχος για βοήθεια και υποκίνηση εξωτερικής δύναμης για άσκηση κυριαρχίας στο εθνικό έδαφος. Επιπλέον, το Σύμφωνο δεν εγγυόταν την προστασία της ιταλικής μειονότητας στη γιουγκοσλαβική ζώνη, καθώς επίσης και της σλοβενικής μειονότητας στο ιταλικό έδαφος. Το ζήτημα της προστασίας των μειονοτήτων διευθετήθηκε αργότερα με τη σύναψη χωριστών πρωτοκόλλων.
