Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 26:
Μεγάλη μερίδα λογίων της εποχής κατέκρινε την προσπάθεια του Παπαρρηγόπουλου να «ενσφηνώσει» το Βυζάντιο, το οποίο θεωρούσαν θρησκόληπτο, ανάμεσα στην αρχαία και τη νεότερη Ελλάδα. Για παράδειγμα, ο [[Στέφανος Κουμανούδης]] το [[1853]], λίγους μήνες μετά την έκδοση της μονότομης ''Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους'', σε δημοσίευμά του στράφηκε εναντίον όσων εξέφρασαν απόψεις για την σημασία του Βυζαντίου, αναφερόμενος στον Παπαρρηγόπουλο, τον [[Σπυρίδων Ζαμπέλιος|Ζαμπέλιο]] και τον [[Σκαρλάτος Βυζάντιος|Σκαρλάτο Βυζάντιο]].<ref>Το 1851 ο Βυζάντιος σε έκδοση βιβλίου του για την ιστορία της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]] διατύπωνε την άποψη ότι η η βυζαντινή ιστορία είναι αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής ιστορίας</ref> Ο Κουμανούδης μάλιστα χρησιμοποιούσε τον όρο «Ζαμπελιοπαπαρρηγοπούλειος σχολή» όταν αναφερόταν επικριτικά στις απόψεις του. Το 1856 ο Δημήτριος Μαυροφρύδης, σε άρθρο του στην εφημερίδα ''Αθηνά'' έγραφε: «η περί ενότητος των Ελλήνων μονομανία του [Παπαρρηγόπουλου] έφθασεν εις το μη περαιτέρω» και χαρακτήριζε τις ιδέες του «φαντασιοκοπήματα».<ref>Δημαράς 1994, σελ. 366</ref> Συχνά είχε επιστημονικές διαφωνίες και με τον [[Κωνσταντίνος Σάθας|Κωνσταντίνο Σάθα]]. Κατηγορήθηκε από πολλούς ως σλαβόφιλος,<ref>Κ.Θ. Δημαράς, Εισαγωγή στο: Κ. Παπαρρηγόπουλος, ''Προλεγόμενα'', επιμέλεια Κ.Θ. Δημαράς, Ερμής, 1970, σ. 27</ref> ενώ εναντίον του εκφράστηκαν και προσωπικές επιθέσεις με αφορμή μη επιστημονικά ζητήματα, όπως ότι επιβουλευόταν την πανεπιστημιακή περιουσία (σε ανώνυμο φυλλάδιο του 1871, που αποκαλύφθηκε ότι ήταν κείμενο του [[Γεώργιος Μιστριώτης|Γεωργίου Μιστριώτη]], με αφορμή την υποψηφιότητά του για την πρυτανεία),<ref>Κ.Θ. Δημαράς, «Η ανάσχεση του Διαφωτισμού και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος», ''Νεοελληνικός Διαφωτισμός'', Ερμής, Αθήνα 1980<sup>2</sup>, σ. 409.</ref> ότι εξασφάλιζε κρατική χρηματοδότηση για να εκφράζει φιλοκυβερνητική πολιτική στην εφημερίδα ''Ο Έλλην'' και ότι είχε πολιτικές βλέψεις.<ref>Δημαράς 1970, σ. 26</ref>
Πολλές από τις επικρίσεις έγιναν από τοπικιστικό πνεύμα : ο Μ. Δήμιτσας διορθώνει στα 1874, στοιχεία σχετικά με τη Μακεδονία. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης στα 1876 διατυπώνει παρατηρήσεις σχετικά με τον Μωριά, ενώ ο Π. Βεργώτης επισημαίνει ελλείψεις της Ιστορίας του Παπαρρηγόπουλου σχετικά με τα [[Επτάνησα]]. Ο [[Παύλος Καρολίδης]], δυσφορεί, στα 1888, για την αυστηρή κριτική του ιστοριογράφου περί των αρχαίων Μικρασιατών. Ο [[Νικόλαος Δραγούμης]], επίσης, διαφώνησε
== Δημοσιογραφική καριέρα ==
| |||