Βικιπαίδεια

Συμφωνία του Μονάχου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Addbot (συζήτηση | συνεισφορές)
10.857 επεξεργασίες
μ Ρομπότ: Μεταφέρω 47 σύνδεσμους interwiki, που τώρα παρέχονται από τα Wikidata στο d:q154255
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-R69173, Münchener Abkommen, Staatschefs.jpg|thumb|right|350px|Από αριστερά προς δεξιά: Τσάμπερλεν , Νταλαντιέ , Χίτλερ , Μουσολίνι και Τσιάνο απεικονίζεταιφωτογταφίζονται πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου, η οποία απέδωσε την [[Σουδητία]] στην Γερμανία]]
Με την ονομασία '''Συμφωνία του Μονάχου''', όπως καθιερώθηκε δημοσιογραφικά, αναφέρεται το Σύμφωνο που προέκυψε και υπογράφηκε στην ''Διεθνή Συνδιάσκεψη του Μονάχου'' που συνήλθε εσπευσμένα στις [[29 Σεπτεμβρίου]] [[1938]] στο [[Μόναχο]] της [[Γερμανία|Γερμανίας]], εξ ου και η ονομασία της, προκειμένου να αποτραπεί επικείμενη σύρραξη πολέμου μεταξύ Γερμανίας και [[Τσεχοσλοβακία]]ς.
 
== Γενικά ==
Στην Συνδιάσκεψη αυτή παρέστησαν δύο [[Πρωθυπουργός|Πρωθυπουργοί]] οι του [[Ηνωμένο Βασίλειο|Ηνωμένου Βασιλείου]], [[Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν]], της [[Γαλλία|Γαλλίας]], [[Εντουάρ Νταλαντιέ]] και δύο ηγέτες: της [[Ιταλία|Ιταλίας]], [[Μπενίτο Μουσολίνι]] και της [[Γερμανία|Γερμανίας]] [[Αδόλφος Χίτλερ]], συνοδευόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών τους και συνομολόγησαν και υπέγραψαν την επομένη, [[30 Σεπτεμβρίου]], το '''Σύμφωνο του Μονάχου''' δια του οποίου και συνομολογήθηκε η [[Σουδητία|προσάρτηση της Σουδητίας]] (περιοχή Γερμανών Σουδητών της [[Τσεχοσλοβακία|Τσεχοσλοβακίας]]) στο [[Γ'Γ΄ Ράιχ]]. Στη διάσκεψη αυτή αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπου της Τσεχοσλοβακίας.
 
Αν και οικοδεσπότης της συνδιάσκεψης στο Μόναχο ήταν ο [[Μπενίτο Μουσολίνι]], ο οποίος και πρότεινε το γραπτό σχέδιο του συμφώνου, όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων το κείμενο αυτό που περιλαμβάνει οκτώ άρθρα είχε προετοιμαστεί και περίπου συνταχθεί από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών.{{πηγή}}
Γραμμή 9:
== Πολιτικές συνθήκες ==
Την εποχή εκείνη ο Χίτλερ βασιζόμενος στον ορμητικό επανεξοπλισμό της χώρας που είχαν επιτελέσει οι συνεργάτες του επιτελείς δεν βράδυνε να έχει βλέψεις και στις όμορες χώρες με γερμανικούς πληθυσμούς για την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι στις [[20 Φεβρουαρίου]] του 1938 Ο Χίτλερ στον λόγο του που εκφωνεί στο [[Ράιχσταγκ]] τόνιζε μεταξύ άλλων ότι καθίσταται ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονταν στα σύνορα του Ράιχ, υπονοώντας τα σύνορα Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας (Σουδητίας). Προχωρώντας με ταχύτατο ρυθμό τα σχέδιά του, στις 12 Μαρτίου ο γερμανικός στρατός εισέβαλε αμαχητί στην [[Αυστρία]]. Στη συνέχεια ο Χίτλερ στράφηκε προς την Τσεχοσλοβακία όπου υπήρχαν 3 εκατομμύρια Γερμανοί Σουδήτες. Έτσι τον Μάιο, έχοντας υποκινήσει Σουδητική κρίση στη Τσεχοσλοβακία καθιστά γνωστό στους στρατηγούς του τον σχεδιασμό κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας και μάλιστα προσδιορίζοντας και τον μήνα.
 
Οι Τσεχοσλοβάκοι την εποχή εκείνη βασίζονταν κυρίως στους Γάλλους με τους οποίους είχαν συνάψει συμμαχία. Η δε Σοβιετική Ένωση που επίσης είχε συνάψει συμμαχία με την Τσεχοσλοβακία επιδείκνυε μεν θέληση συνεργασίας με Αγγλία και Γαλλία πλην όμως εμπόδια [[Ρουμανία]]ς και [[Πολωνία]]ς, (άρνηση ελεύθερης διέλευσης ρωσικών στρατευμάτων από τα εδάφη τους), απέτρεπαν αυτή. Τελικά Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν να δράσουν υπερασπίζοντας την Τσεχοσλοβακία.
 
Ο Χίτλερ από την πλευρά του συνέχιζε ακάθεκτα τους χαρακτηριστικούς εμπρηστικούς λόγους του απαιτώντας την επανένωση της χώρας των Σουδητών με την Γερμανία με συνέπεια ο πόλεμος να καθίσταται αναπόφευκτος. Εμπρός όμως σ΄ αυτή την κατάσταση τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία δεν αισθάνονταν κατάλληλα προετοιμασμένες για στρατιωτική σύγκρουση οπότε και άρχισαν να ακολουθούν την "[[πολιτική κατευνασμού]]", (για την οποία πολλά και έχουν λεχθεί), προκειμένου ν΄ αποφύγουν πολεμική σύρραξη, παρότι άρχισαν να προχωρούν σε επιστρατεύσεις. Και ενώ η Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση προχωρεί σε κάποιες ενέργειες υπέρ των Σουδητών, Αγγλία και Γαλλία περί τα μέσα Σεπτεμβρίου, μετά από επίσκεψη του Άγγλου πρωθυπουργού στον Χίτλερ υποβάλλουν σχέδιο προς τη Τσεχοσλοβακία για παραχώρηση εδαφών που οι Σουδήτες αριθμούν περισσότερο από το 50% του εγκατεστημένου σ΄ αυτές πληθυσμού. Την πρόταση αυτή αν και αρχικά την αρνήθηκε η Τσεχοσλοβακία στη συνέχεια κάτω από πίεση των συμμάχων της την αποδέχθηκε στις [[21 Σεπτεμβρίου]].<br />
Κατόπιν αυτού την επομένη [[22 Σεπτεμβρίου]] ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν επισκέπτεται για δεύτερη φορά τον Χίτλερ μεταβαίνοντας αεροπορικώς όπου με κατάπληξη διαπίστωσε πως ο συνομιλητής του είχε αυξήσει τις απαιτήσεις του ζητώντας την προσάρτηση της Σουδητίας και την εκκένωση από αυτή όλων των άλλων μη Σουδητών. Τότε ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν συμφώνησε να μεταφέρει την απαίτηση υποβάλλοντας νέα πρόταση στους Τσεχοσλοβάκους. Φυσικό όμως ήταν οι τελευταίες αυτές απαιτήσεις του Χίτλερ ν' απορριφθούν τελικά και από την Αγγλία και από τη Γαλλία.
 
Ακολούθως Γαλλία και Τσεχοσλοβακία προχωρούν σε επιστρατεύσεις ενώ ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του στις 27 Σεπτεμβρίου σε μια ύστατη προσπάθεια αποφυγής του πολέμου προτείνει να συγκληθεί άμεσα Διεθνής Διάσκεψη, τετραμερής, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά. Ο Χίτλερ δηλώνει την επομένη ότι δέχεται την εισήγηση και αναβάλλει την εισβολή στη Τσεχοσλοβακία για μόνο όμως 24 ώρες.
 
== Διάσκεψη Μονάχου ==
[[Αρχείο:Führerbau Munich.jpg|thumb|280px|right|Το μέγαρο Φύρερμπαου όπου συνομολογήθηκε η Συμφωνία του Μονάχου]]
Κάτω από την "τελεσιγραφική" αυτή χρονική προθεσμία, πρωτοφανή στη Διεθνή Διπλωματία, την επόμενη ημέρα 29 Σεπτεμβρίου, μεσημβρινές ώρες ξεκίνησε εσπευσμένα η, ("Σύνοδος Κορυφής" κατά σύγχρονη αντίληψη), "Διεθνής Συνδιάσκεψη του Μονάχου". Πρώτος έφθασε ο Μουσολίνι συνοδευόμενος από τον γαμπρό του Τσιάνο τους οποίους και υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο ο Χίτλερ, ακολούθως έφθασαν και οι πρωθυπουργοί της Γαλλίας και Αγγλίας Ε. Νταλαντιέ και Ν. ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν, αντίστοιχα. Χώρος διάσκεψης είχε επιλεγεί η μεγάλη αίθουσα του μεγάρου Φύρερμπαου. Οι εργασίες ξεκίνησαν ερήμην της Τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης, χωρίς να κληθεί εκπρόσωπος έστω και ως παρατηρητής, απογευματινές ώρες και συνεχίστηκαν μέχρι και δύο ώρες μετά το μεσονύκτιο (30 Σεπτεμβρίου) όπου και ολοκληρώθηκε το εξ οκτώ άρθρων σύμφωνο, το οποίο υπεγράφη με άμεση ισχύ, προβλέποντας όμως για την εφαρμογή του σύσταση Διεθνούς Επιτροπής και είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στη Σουδητία από την επομένη της υπογραφής, δηλαδή 1η Οκτωβρίου.
 
== Εφήμερος θρίαμβος ==
[[Αρχείο:MunichAgreement .jpg|thumb|left|300px|30 Σεπτεμβρίου 1938: Επιστρέφοντας στο Λονδίνο ο [[Νέβιλ Τσάμπερλεν]] επιδεικνύει την υπογραμμένη δεύτερη Συνθήκη με τον Χίτλερ, της "έντιμης ειρήνης"]]
Μετά τη συνομολόγηση του παραπάνω συμφώνου ο Βρετανός πρωθυπουργός ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν πριν αναχωρήσει από το Βερολίνο είχε μία κατ΄ ιδία συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και συνομολόγησαν και προσυπέγραψαν μία διμερή συμφωνία, [[Συμφωνία ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν - Χίτλερ]], δια της οποίας διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων.
 
Τόσο ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν όσο και ο Νταλαντιέ επέστρεψαν στις χώρες τους ως θριαμβευτές, από τα πλήθη που τους επιφύλαξαν θερμές υποδοχές, διακηρύσσοντας μάλιστα ο πρώτος δημόσια την "έντιμη ειρήνη", ή "ειρήνη στην εποχή μας", απομακρύνοντας έτσι την όποια απειλή πολέμου.<br />
Όταν όμως τον επόμενο χρόνο ο Χίτλερ κατέλαβε και προσάρτησε όλη τη Τσεχοσλοβακία η αξιοπιστία του ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν είχε πλέον οριστικά χαθεί.
Αντίθετα ο Νταλαντιέ βλέποντας το πλήθος που τον επευφημούσε φθάνοντας στο Παρίσι φέρεται να δήλωσε; "''Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!''". Ο Χίτλερ επιστρέφοντας στο Βερολίνο όταν πλήθη κόσμου τον ζητωκραύγαζαν στην αυτοκινητοπομπή του έδειχνε περισσότερο αηδιασμένος για την ειρήνη. Στη Ρώμη πλήθος Ιταλών είχε κατακλύσει την Πιάτσα Βενέτσια ζητωκραυγάζοντας "''Ντού-τσε!, Ντού-τσε!''"
 
Γραμμή 45 ⟶ 46 :
=== Βρετανική άποψη ===
[[Αρχείο:Arthur-Neville-Chamberlain.jpg|thumb|160px|Νέβιλ Τσάμπερλεν]]
'''Θρίαμβος''' ! - Διάσκεψη συγκλήθηκε ! - Συμφωνία επιτεύχθηκε ! - Το Ζήτημα των Σουδητών επιλύθηκε ! και Πόλεμος δεν έγινε ! Επίσημα η Συμφωνία του Μονάχου παρουσιάστηκε ως νίκη της λογικής και της συνδιαλλαγής, «κατευνασμός» όπως λεγόταν τότε. Αλλά και ο [[Τσώρτσιλ]], πολιτικός αντίπαλος του ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν «''συμφωνίες και όχι πόλεμο''» υποστήριζε και μετέπειτα. Το πρόβλημα των Σουδητών που αναδύθηκε από τη δυσαρέσκειά τους, πράγματι ήταν υπαρκτό. Μπορεί ο Χίτλερ να ενθάρρυνε τη δυσαρέσκεια αυτή αλλά δεν ήταν αυτός που τη δημιούργησε. Όσοι δε στη Δύση φώναζαν «''Στο πλευρό των Τσέχων''» ποτέ δεν εξήγησαν τι θα έπρατταν με τους Σουδήτες. Έτσι ο διαμελισμός φαινόταν η προφανής λύση. Και οι ίδιοι, οι Τσέχοι, παραδέχονταν πως στη Τσεχία (πρώην Βοημία) δεν υπήρχε χώρος και για τις δύο εθνότητες. Μετά τη λήξη του πολέμου ακολούθησε το αντίθετο, εκδιώχθηκαν οι Γερμανοί.
 
Ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν βλέποντας πως ο Χίτλερ άρχισε να ανατρέπει σιγά – σιγά τον διακανονισμό του 1919 προσπαθώντας να αποκαταστήσει την ηρεμία στην Ευρώπη θεώρησε ότι αυτό μπορούσε να επιτευχθεί με ικανοποίηση των γερμανικών παραπόνων πρόθυμα, χωρίς πόλεμο (ή να τον προλάβει). Επί της γραμμής αυτής προσπάθησε να πείσει αφενός την Τσεχοσλοβακία να αποδεχθεί, ή να ενδώσει στις γερμανικές αξιώσεις και αφετέρου τη Γαλλία να μη υποστηρίξει τη σύμμαχο χώρα. Πέτυχε και τα δύο. Όχι όμως στα πλαίσια της "ηθικής" που εκείνος ως επιχείρημα έθετε, ή υποστήριζε πως ήθελε, ότι δηλαδή τα παράπονα των Γερμανών ήταν δίκαια και συνεπώς δίκαιη και η ικανοποίησή τους. Τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν ακριβώς πάνω στη τσεχική κρίση περισσότερο φόβο απέδειξαν παρά λογική. Την ίδια ημέρα της συνομολόγησης φωτογραφία της εποχής δείχνει να σκάβεται το πάρκο Σαιντ ΤζέημςΤζέιμς του Λονδίνου[[Λονδίνο]]υ για τη δημιουργία αντιαεροπορικών χαρακωμάτων. Το αεροπλάνο τότε θεωρείτο η αιχμή του πυρός, ο δε κίνδυνος να μετατραπεί η Ευρώπη σε ερείπια μέγας. Και αυτόν προσπάθησε να αποφύγει ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν, επιταχύνοντας παράλληλα τον αγγλικό πολεμικό εξοπλισμό. Οι Βρετανοί είχαν εμπιστοσύνη στο ναυτικό τους, σε μια αναμέτρηση με το Γ΄ Ράιχ πίστευαν στην τελική νίκη, αλλά με τεράστιο κόστος.
 
=== Γαλλο-Βρετανική άποψη ===
Γραμμή 59 ⟶ 60 :
 
=== Σοβιετική άποψη ===
Οι Σοβιετικοί είδαν την Συμφωνία του Μονάχου σαν απόδειξη ότι οι δυτικές δυνάμεις προτιμούσαν να συνεργαστούν ακόμη και με τους [[Εθνικοσοσιαλισμός|εθνικοσοσιαλιστές]], προκειμένου να απομονώσουν την ΕΣΣΔ και να στρέψουν τις πολεμικές διαθέσεις του [[Γ'Γ΄ Ράιχ]] προς τα ανατολικά.<ref>Gilbert, Martin and Gott, Richard, The Appeasers (Weidenfeld Goldbacks, Weidenfeld and Nicholson, London, 1967)</ref> Έτσι, οι Σοβιετικοί άλλαξαν εξωτερική πολιτική και προσπάθησαν να προσεγγίσουν τους Γερμανούς. Για αυτό το λόγο η Συμφωνία του Μονάχου θεωρείται - και, όπως τεκμηριώνεται σήμερα, σωστά - προϋπόθεση για το [[Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης]] του [[1939]].
 
H [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ε.Σ.Σ.Δ.)|ΕΣΣΔ]] τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και των συνεπειών της. Προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στην Γαλλία, ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο σύμφωνο συμπαράστασης που είχε προηγούμενα συνάψει με την Τσεχοσλοβακία. Η Γαλλία, όμως, απέρριψε τη σοβιετική πρόταση βοήθειας. Πολύ πρόσφατα (τέλος Σεπτεμβρίου 2008) ανοίχθηκαν τα απόρρητα έγγραφα της Συμφωνίας του Μονάχου, με τα οποία τεκμηριώνεται ότι Γαλλία και Βρετανία σκόπευαν να στρέψουν τον [[Χίτλερ]] προς Ανατολάς, ώστε να "δουν τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα να θάβουν το ένα το άλλο".<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', Πάπυρος, Αθήνα, 1964, τ. Α'</ref> Δεν υπολόγιζαν, όμως, πως πρώτα τα ίδια αυτά κράτη θα γίνονταν τα θύματα της Ναζιστικής επεκτατικότητας<ref>[http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=8400&pubid=1660603 Εφημ. "Έθνος", 30/9/2008]</ref> <ref>[http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=8400&pubid=1664597 ό.π. 1/10/2008]</ref>
Γραμμή 72 ⟶ 73 :
*[[23 Απριλίου]] - Ο Στάλιν υπόσχεται υποστήριξη στη Τσεχοσλοβακία σε τυχόν γερμανική επίθεση.
*[[24 Απριλίου]] - Ο Χενλάιν, ηγέτης των Γερμανών στη Τσεχοσλοβακία, αξιώνει πλήρη αυτονομία των Γερμανών Σουδητών.
*[[28 Απριλίου]] - Ο Πρωθυπουργός [[Εντουάρ Νταλαντιέ]] και ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας [[Ζωρζ Μποννέ]] δεσμευμένοι ήδη με συνθήκη να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας, καλούν την βρετανική κυβέρνηση να συμμετάσχει σε ενιαίο μέτωπο κατά ενδεχομένης γερμανικής επίθεσης. Ο Βρετανός πρωθυπουργός [[Νέβιλ ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν]] αρνήθηκε.
*[[29 Απριλίου]] - Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ν. Τσάμπερλεν φοβούμενος ρήξη με την Γαλλία δηλώνει αποδοχή για κοινή διπλωματική δράση.
*[[9 Μαΐου]] - Η Σοβιετική Ένωση δια του υπουργού Εξωτερικών [[Λιτβίνοφ]] υπόσχεται στρατιωτική υπεράσπιση της Τσεχοσλοβακίας υπό την προϋπόθεση να επιτραπεί η διέλευση των στρατιωτικών τμημάτων μέσω Πολωνίας και Ρουμανίας. Και οι δύο χώρες αρνούνται.
Γραμμή 82 ⟶ 83 :
*[[11 Σεπτεμβρίου]] - Η προσπάθεια της Γαλλίας να πείσει Ρουμανία και Πολωνία να επιτρέψουν διέλευση ρωσικών στρατευμάτων μέσω των εδαφών τους πέφτει στο κενό.
*[[13 Σεπτεμβρίου]] - Σημειώνεται μεγάλη εξέγερση των Σουδητών που καταστέλλεται από τους Τσέχους στρατιώτες. Ο Νταλαντιέ αποφασίζει την μη προσφυγή στη βία.
*[[15 Σεπτεμβρίου]] - Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν επισκέπτεται τον Χίτλερ στο [[Μπερχτεσγκάντεν]] όπου ο Χίτλερ δηλώνει απερίφραστα την πρόθεσή του να προσαρτήσει στη Γερμανία τη Σουδητία.
*[[18 Σεπτεμβρίου]] - Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν να πείσουν τους Τσέχους να παραχωρήσουν στη Γερμανία περιοχές της Σουδητίας που ο πληθυσμός των Σουδητών υπερβαίνει το 50% του εγκατεστημένου πληθυσμού.
*[[21 Σεπτεμβρίου]] - Η Τσεχική κυβέρνηση αποδέχεται την αγγλογαλλική πρόταση. Η Πολωνία αξιώνει δημοψήφισμα για την περιοχή Τέσεν.
*[[22 Σεπτεμβρίου]] - Ο ΤσάμπερλαίνΤσάμπερλεν συναντά τον Χίτλερ στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ. Ο Χίτλερ απαιτεί άμεση επέμβαση και κατοχή της περιοχής των Σουδητών και αναγγέλλει ως επικείμενη ημέρα εισβολής την 28η Σεπτεμβρίου. Ο Πρόεδρος Χότζα της Τσεχοσλοβακίας παραιτείται.
*[[23 Σεπτεμβρίου]] - Η Τσεχοσλοβακία κηρύσσει επιστράτευση. Παράλληλα η Ρωσία υπόσχεται να υποστηρίξει τη Γαλλία αν βοηθήσει τους Τσέχους.
*[[25 Σεπτεμβρίου]] - Γαλλία και Αγγλία απειλούν πολεμική σύγκρουση αν ο Χίτλερ αρνηθεί διαπραγματεύσεις.
*[[26 Σεπτεμβρίου]] - Η Γαλλία προχωρά σε μερική επιστράτευση.
*[[27 Σεπτεμβρίου]] - Ο ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του κάνει έκκληση για κατευνασμό.
*[[28 Σεπτεμβρίου]] - Ο Χίτλερ αναβάλλει την εισβολή για 24 ώρες προκειμένου να συγκληθεί τετραμερής Διεθνής Διάσκεψη στο Μόναχο.
*[[29 Σεπτεμβρίου]] - Φθάνουν εσπευσμένα στο Μόναχο οι πρωθυπουργοί Γαλλίας και Αγγλίας και ο Μουσολίνι συνοδευόμενοι από τους υπουργούς εξωτερικών.΄Έναρξη εργασιών της τετραμερούς Διάσκεψης όπου τελικά και συμφωνείται η παραχώρηση της Σουδητίας στη Γερμανία.
*[[30 Σεπτεμβρίου]] - Υπογράφεται στο Μόναχο το σχετικό [[Σύμφωνο του Μονάχου]] και ακολουθεί νέα ιδιαίτερη συνάντηση ΤσάμπερλαινΤσάμπερλεν - Χίτλερ που καταλήγει στο ανακοινωθέν "ειρήνη στην εποχή μας".
*[[2 Οκτωβρίου]] - Οι Τσέχοι συμφωνούν στη παραχώρηση του Τέσεν στη Πολωνία. Γερμανικά στρατεύματα προχωρούν στη κατάληψη εδαφών της Σουδητίας.
*[[5 Οκτωβρίου]] - Παραιτείται ο Έντουαρντ Μπένες.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Συμφωνία_του_Μονάχου"