Άλλες σημαντικές εξελίξεις σε αυτή την περίοδο έγιναν από τους [[Γαλιλαίος Γαλιλέι|Γαλιλαίο Γαλιλέι]], [[Έντμουντ Χάλλεϋ]], [[Κρίστιαν Χόυχενς]], [[Τυχό Μπραχέ]], [[Γιοχάνες Κέπλερ]], [[Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς|Γκότφριντ Λάιμπνιτς]] και [[Μπλεζ Πασκάλ]]. Στην φιλοσοφία, κύριες συνεισφορές ήταν των [[Φράνσις Μπέικον]], [[Ρενέ Ντεκάρτ]], [[Τόμας Χομπς]].
== Η «επιστήμη» μέχρι την Αναγέννηση ==
[[Αρχείο:PeuerbachSuperioribus2.png|thumb|Το πτολεμαϊκό μοντέλο των σφαιρών για την Αφροδίτη, τον Άρη, τον Δία και τον Κρόνο. Georg von Peuerbach, Theoricae novae planetarum, 1474]]
Η [[φυσική φιλοσοφία]] που κυριάρχησε σε όλο τον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]], κατά μεγάλο μέρος είχε κληρονομηθεί από την [[Αρχαιότητα]]. Η μέθοδος εξήγησης των φαινομένων ήταν μια καθαρά διανοητική διεργασία, στην οποία εκπονούνταν μια γενική [[θεωρία]] που ικανοποιούσε την [[λογική]] και η οποία δεν ερχόταν σε σημαντική αντίθεση με τα ίδια τα φαινόμενα.<ref>Βαλλιάνος Περικλής (2008), ''Η Επιστημονική Επανάσταση και η Φιλοσοφική θεωρία της Επιστήμης. Ακμή και Υπέρβαση του Θετικισμού'', β’ έκδοση, Πάτρα: ΕΑΠ. σσ. 23-24.</ref> Χαρακτηριστικό σημείο της προσέγγισης του «σώζειν τα φαινόμενα» ήταν το [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαϊκό]] [[γεωκεντρικό μοντέλο|γεωκεντρικό σύστημα]]. Στηριζόμενο στον αφελή εμπειρισμό της άμεσης παρατήρησης, για την σωτηρία των φαινομένων επέβαλλε θεωρητικές και «επί τούτω» υποθέσεις επί των πραγματικών εμπειρικών δεδομένων.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 28-29.</ref>
