Νεοσυντηρητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο όρος «νεοσυντηρητικός» ήταν δημοφιλής στις [[ΗΠΑ|Ηνωμένες Πολιτείες]] το 1973 από τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Μάικλ Χάρινγκτον (Michael Harrington), ο οποίος εφάρμοσε την αντίθεσή του προς τις ιδέες της πολιτικής των [[Ντάνιελ Μπελ]] (Daniel Bell), [[Ντάνιελ Πάτρικ Μόινιχαν]] και [[Ίρβιν Κρίστολ]] (Irving Kristol).

Η «νεοσυντηρητική» ετικέτα αγκαλιάστηκε από Ίρβιν Κρίστολ το 1979 άρθρο του ''«Εξομολογήσεις μιαςενός ΑλήθειαςΑληθινού, εξομολόγησηΑυτο-ομολογούμενου των «νεοσυντηρητικώνΝεοσυντηρητικού»''." Οι ιδέες του είχαν μεγάλη επιρροή από το 1950, όταν ίδρυσε και επιμελήθηκε περιοδικό. Μια άλλη πηγή ήταν ο Νόρμαν Ποντχόρετζ (Norman Podhoretz) , εκδότης του περιοδικού ''Σχολιασμός'' από το 1960 έως το 1995. Από το 1982 ο Ποντχόρετζ αποκαλούσε τον εαυτό του νεοσυντηρητικό, σε ένα άρθρο των ''New York Times Magazine'' με τίτλο "Η νεοσυντηρητική αγωνία πάνω στην Εξωτερική Πολιτική του Ρίγκαν». Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι νεοσυντηρητικοί οδηγούνταν από «την αντίληψη ότι ο φιλελευθερισμός είχε αποτύχει και δεν ήξερε γιατί μιλούσε» σύμφωνα με τον E.J. Dionne.