Καθεστώς της 4ης Αυγούστου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Ο Μεταξάς, ο ίδιος φανατικός αντικομμουνιστής, είχε συσπειρώσει γύρω του μερικούς από τους πιο σκληρούς αντικομμουνιστές, όπως τον [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης|Κωνσταντίνο Μανιαδάκη]], πρώην στρατιωτικό, τον Θεόδωρο Σκυλακάκη, αποταγμένο ταγματάρχη και τον [[Αριστείδης Δημητράτος|Αριστείδη Δημητράτο]], [[Δεξιά (πολιτική)|δεξιό]] συνδικαλιστή και πρώην κομμουνιστή. Επιπλέον, η δικτατορία είχε στείλει ορισμένα κορυφαία στελέχη της Ασφάλειας (μεταξύ άλλων τον Σπύρο Παξινό) στη [[Γκεστάπο]] για εκπαίδευση στη δίωξη και αντιμετώπιση του Κομμουνισμού<ref>Γρηγόρης Φαράκος:Β' Παγκόσμιος Πόλεμος,ΚΚΕ και Διεθνές Κομμουνιστικό Κέντρο,Ελληνικά Γράμματα</ref>. Το καθεστώς προχώρησε ακόμα σε διώξεις και μη κομμουνιστών, πολιτικών αντιπάλων του, διαφωνούντων και δημοκρατικών πολιτών, προχωρώντας συχνά στο μέτρο των [[Εξορία|εξοριών]] σε νησιά του Αιγαίου, κάνοντας χρήση του βενιζελικού νόμου του 1929 "περί Ιδιωνύμου Αδικήματος".

 

Επίσης, στον τομέα των [[Μειονότητα|μειονοτήτων]], το καθεστώς προσπάθησε να επιβάλλει τη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, με κυριότερα θύματά του τους σλαβόφωνους πληθυσμούς και [[σλαβομακεδόνες]]. Δεν υιοθετήθηκε όμως κάποιο σχέδιο μαζικής εξόντωσης ή εκτοπισμού, όπως συνέβη με ανάλογα καθεστώτα στην Ευρώπη.