Πράβντα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η εφημερίδα '''«Πράβντα»''' (ρωσ. '''Правда''') — για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αποτέλεσε το καθημερινό κεντρικό όργανο του κόμματος των [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκων]] (РСДРП (б), РКП (б), ВКП (б), [[Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης|КПСС]]) και το έντυπο με τηντη μεγαλύτερη βαρύτητα στηνστη Σοβιετική Ένωση, κατ'ουσία —ήταν η κύρια εφημερίδα της χώρας. Διακρίσεις: δύο βραβεία Λένιν (1945, 1962), βραβείο Οκτωβριανής επανάστασης (1972). Σήμερα — αποτελεί όργανο του [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας|КПРФ]], και εκδίδεται τρεις φορές εβδομαδιαίως. Το τιράζ τον Ιούνιο του 2010 έφτανε τα 100.300 αντίτυπα.

Στην 6η Πανρωσική Διάσκεψη του [[КПСС|РСДРП(б)]] (β)(στην Πράγα), κατά την οποία εγκρίθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας του [[Λένιν]] η απόφαση για την έκδοση μαζικής καθημερινής εφημερίδας των εργαζομένων [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκων]] , καθώς και στις 22 Απριλίου ([[5 Μαίου]]) το 1912, κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της «Πράβδα». Τότε ακόμα, η «Πράβντα» δεν ήταν επίσημο όργανο του [[ЦК]] РСДРП(б), και ως τέτοια θεωρούνταν ως παράνομη εφημερίδα των «Σοσιαλδημοκρατών», που τυπώνονταν στο εξωτερικό και εισάγονταν στη Ρωσία παράνομα. Ακόμη και πριν από αυτό, από το [[1908]] μέχρι τον Απρίλιο του [[1912]], πρώτα στο ΛβιόβΛβοφ και στη συνέχεια στη Βιέννη, εξέδωσαν την δημοφιλή σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα "Πράβντα", με την επιμέλεια [[Τρότσκι]], ενώ επικεφαλής του διεθνούς τμήματος της εφημερίδας ήταν ο [[Αντόλφ Αμπράμοβιτς Γιόφε|А. А. Иоффе]] (η ούτω αποκαλούμενη " Η Πράβντα της Βιέννης "). Η έκδοση δεύτερης εφημερίδας του με τον ίδιο τίτλο προκάλεσε έντονη πολεμική, περιλαμβανομένης ακόμη και μιας έκκλησης προς τους Γερμανούς σοσιαλιστές να προσέλθουν ως επιτροπή διαιτησίας, αλλά αυτό τελικά δεν κατέληξε πουθενά και το όνομα "Πράβντα" διατηρήθηκε στην εφημερίδα του Λένιν. Η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν περί τα 40 χιλιάδες αντίτυπα, ενίοτε δε έφτανε τις 60 χιλιάδες.

Μετά την [[Φλεβαριανή Επανάσταση|επανάσταση του Φλεβάρη]] η «Πράβντα» άρχισε να εμφανίζεται από τις 5 Μαρτίου ([[18 Μαρτίου]]) του έτους 1917 года ως όργανο του ЦК και της επιτροπής РСДРП(б) της Πετρούπολης. Η κυκλοφορία της «Πράβντα» έφτασε τα 85-90 χιλιάδες φύλλα. Κατά την άποψη μερικών επιστημόνων, την εποχή εκείνη η εφημερίδα χρηματοδοτήθηκε ενεργά από την [[Γερμανία]] χάρη στην μεσολάβηση του [[Αλεξάντρ Λιόβιβτς Πάρβους|Парвус, Александр Львович]] <ref>''Фельштинский Ю.'' [http://lib.perm.ru/HISTORY/FELSHTINSKY/brestskij_mir.txt Брестский мир]</ref>. Ο κρατικός-γραμματέας (υπουργός εξωτερικών υποθέσεων) της Γερμανίας Κιούλμαν παραδέχτηκε σε επιστολή του προς τον Κάιζερ στις [[3 Δεκεμβρίου]] [[1917]]: «Μόνον τότε, όταν οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να λαμβάνουν από μας μια σταθερή ροή πόρων μέσω διαφόρων καναλιών και κάτω από διαφορετικές ετικέτες, αυτοί κατάφεραν να σταθεί στα πόδια της το κύριο όργανο τους που ήταν η „Πράβντα“, να διεξαγάγουν ενεργητική προπάγανδα και να επεκτείνουν σημαντικά την αρχικά περιορισμένη βάση των μελών του κόμματός τους».<ref>''Пушкарев С. Г.'' [http://lenin-rus.narod.ru/01.htm Ленин и Россия]</ref>

Με την κατάργηση το [[1918]] του μη κομμουνιστικού τύπου, η «ΠράβντΠράβντα» έγινε η κύρια εφημερίδα στην χώρα, ξεπερνώντας σε ποιότητα το όργανο των [[Σοβιέτ]], —την εφημερίδα [[Ιζβέστια]]. Η ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου της φύλλου— [[5 Μάϊου]] ανακηρύχθηκε «Ημέρα τύπου». Η κυκλοφορία της αυξήθηκε το έτος [[1975]] φτάνοντας τα 10,6 εκατομμύρια αντίτυπα. Σε σημαντικό βαθμό βέβαια αυτό οφείλοντανοφειλόταν στην υποχρεωτική συνδρομή για την κομματική έκδοση από τα μέλη του [[Κομμουνιστικό_Κόμμα_της_Σοβιετικής_Ένωσης|ΚΚΣΕ]]. Τα άρθρα, τα δοκίμια και οι σάτιρες της «Πράβντα», ακόμα και εκείνα που υπογράφονταν από ασήμαντα ονόματα, ήταν κατ'ουσίαν εντολές προς εκτέλεση που απευθύνονταν σε όλο τον πληθυσμό.

Στις [[19 Αυγούστου]] [[1991]] η «Πράβντα» ήταν μεταξύ των εννέα εφημερίδων, που δεν έκλεισαν με την απόφαση της ГКЧП (Επιτροπής Εκτάκτου Ανάγκης).<ref>[http://souz.info/library/other/gkchp/gkchppost.htm Постановление ГКЧП № 2, 19.08.1991.]</ref> Στις [[22 Αυγούστου]] [[1991]] η εφημερίδα για τελευταία φορά εκδίδεται ως «όργανο της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Την ίδια εκείνη ημέρα η έκδοσή της είχε απαγορευτεί με διάταγμα του [[Μπορίς Γιέλτσιν]] ως εκδοτικός οίκος, που είχε υποστηρίζει την ГКЧП, και όργανο του διαλυθέντος τότε ΚΚΣΕ. Τον Σεπτέμβριο η εφημερίδα επανακυκλοφόρησε ανανεωμένη ως «εφημερίδα για γενικότερα πολιτικά θέματα», εκδοθείσα από κολεκτιβίστικη οργάνωση του προσωπικού της. Την ίδια εποχή η συντακτική ομάδα χάνει το μεγαλύτερο μέρος των γραφείων της στο κτίριο της οδού «Πράβντα», 24. Το πολυόροφο κτίριο απελευθερώνεται για τις εκδόσεις των επισήμων αρχών της [[Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία|РСФСР]], και ιδιαιτέρως για την «[[Российская газета]]» (εφημερίδα της κυβέρνησης) και την εφημερίδα «Россия». Στο όνομα του κυρίαρχο εκτελεστικό όργανουοργάνου της εφημερίδας και μαζί με την σύνταξη συγκροτήθηκε το Διοικητικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Ν.Ριζκόβ. Το 1992 ιδρυέται η ΕΠΕ «Правда-Интернешнл», και μέχρι το 1996 την εφημερίδα ήλεγχανέλεγχαν οι Έλληνες επιχειρητίεςεπιχειρηματίες αδερφοί Γιαννίκος<ref name="test">[http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=3669520&action=print Σύγκρουση τρόπων και ιδεολογιών]</ref>. Ο εκδοτικός οίκος και πάλι πολύ σύντομα τέθηκε υπό απαγόρευση λειτουργίςα μετά γεγονότα της [[4 Οκτωβρίου]] [[1993]] (δείτε [[Διάλυση του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας (1993)]]). Από τον Απρίλιο του 1997 η εφημερίδα ξεκίνησε να κυκλοφορεί ως το επίσημο όργανο του [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας|КПРФ]], γεγονός που επιβεβαιώθηκε με ειδική απόφαση του IV Συνεδρίου του КПРФ. Ακριβώς μέχρι το 2003 βγήκαν αρκετές εφημερίδες με το όνομα «Правда», ενώ κατά περιόδους προέκυψαν δικαστικές διαμάχες για το ζήτημα της χρήσης του εμπορικού σήματος. Μια εκδοτική κολεκτίβα ενός εξ'αυτών των εκδοτικών οίκων, υπό την ηγεσία του Βίκτωρα Λίννικ, αναγκάστηκε να αλλάξει την ονομασία της — και η εφημερίδα να επανεκδοθεί με το όνομα «СловоСлaвa» (δόξα), ενώ η τυπογραφική εμφάνιση του λογοτύπου ήταν παρόμοια με το αρχικό λογότυπο της «Правда». Την αρχική «Правда» συχνά την ονόμαζαν "Красная «Правда» ή «Правда-КПРФ» (λόγω των γραμμών κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας: «Коммунистическая партия Российской Федерации» και από το κόκκινο λογότυπο που εκδοτικού οίκου).