Όριο διαρροής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το όριο διαρροής είναι συνήθως η μέγιστη τάση που επιτρέπεται να παραλάβει μια κατασκευή, διότι πέρα από αυτό υπάρχει μόνιμη παραμόρφωση. Για ασφάλεια ο [[Επιστήμη Μηχανικού|μηχανικός]] χρησιμοποιεί το λεγόμενο Συντελεστήσυντελεστή Ασφαλείαςασφαλείας, ο οποίος είναι πάντοτε μεγαλύτερος της [[μονάδα|μονάδας]], ώστε να υποβαθμίσει το όριο διαρροής κατά συγκεκριμένο ποσοστό, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Κατά αυτό το τρόπο ελαττώνεται η πιθανότητα αστοχίας υλικού σε περίπτωση καταπόνησης που θα ξεπεράσει τη μέγιστη επιτρεπτή λόγω βλάβης, λάθους ή ατυχήματος.

Το όριο διαρροής εξαρτάται από τη φύση του υλικού και παίρνει διάφορες τιμές από πολύ μικρές για κάποια πλαστικά έως πολύ μεγάλες για υλικά όπως το [[τιτάνιο]] και διάφορα κράματα [[χάλυβας|χάλυβα]]. Μόνο τα σχετικά [[ολκιμότητα|όλκιμα]] υλικά όπως τα [[μέταλλο|μέταλλα]], τα κράματα μετάλλων και τα [[πολυμερές|πολυμερή]] έχουν όριο διαρροής, ενώ αντίθετα, πολλά άλλα υλικά δεν έχουν καθόλου όριο διαρροής. Συγκεκριμένα, τα λεγόμενα [[Ψαθυρότητα|ψαθυρά υλικά]], όπως τα [[κεραμικό|κεραμικά]] και τα μεγάλης [[σκληρότητα]]ς κράματα είναι δυνατόν να παρουσιάζουν ταχεία διάδοση ρωγμών και ψαθυρή αστοχία με θραύση αμέσως μόλις η τάση ξεπεράσει την ελαστική περιοχή. Δηλαδή δεν διαθέτουν καθόλου περιοχή πλαστικής παραμόρφωσης και ως εκ τούτου δεν διαθέτουν όριο διαρροής (που είναι το σημείο μετάβασης από την ελαστική στην πλαστική περιοχή παραμόρφωσης).