Εθνική ταυτότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
συντακτικά λάθη
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Robertovsky (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρήστη...
Γραμμή 1:
Με τον γενικό όρο '''εθνική ταυτότητα''' προσδιορίζεται ένα σύνολο στοιχείων τα οποία προσδίδουν συγκεκριμένη εθνική υπόσταση σε άτομο, άτομα ή ομάδες ατόμων. Αποτελεί τον όρο μέσω του οποίου ομάδες ή άτομα αυτοπροσδιορίζονται εθνικά. Παράγωγο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας είναι η χρήση της για τον αυτοπροσδιορισμό ή αναπροσδιορισμό του ατόμου ή κάποιας ομάδας ατόμων. Οι εθνικές ταυτότητες, όπως και κάθε ταυτότητα, δεν αποτελούν σταθερά και αμετάβλητα στοιχεία. Πρόκειται για νοητικές κατασκευές που διαμορφώνονται σταδιακά σύμφωνα με τις εκάστοτε [[κοινωνία|κοινωνικές]], [[πολιτική|πολιτικές]] και [[ιστορία|ιστορικές]] συνθήκες<ref>Μαράτου-Αλιφάντη Λ., Γαληνού Π. 1999, 110.</ref>.
 
Ο [[εθνικισμός]] είναι μία παρωχημένησύγχρονη πλέονσχετικά αντίληψη[[ιδεολογία]] που νομιμοποιεί την [[πολιτική]] πράξη με [[πολιτισμός|πολιτισμικά]] επιχειρήματα, τα οποία αντλεί από το παρελθόν<ref>Λέκκας, Π. 2001, 207.</ref>. Αυτό επιτεύχθηκε, κατά μεγάλο μέρος, μέσω της οριοθέτησης και τυποποίησης μιας ιδιαίτερης εθνικής παράδοσης, η οποία θα χρησιμοποιείτο ως αποκλειστικό, συμβολικό και παγιωμένο ιδεολογικό υπόβαθρο. Η συμβολική και ιδεολογική αυτή χρήση του παρελθόντος, που εμφανίζεται έντονα στο πλαίσιο της εμφάνισης των νέων κρατών, έχει τη μορφή του μύθου μίας κοινής καταγωγής και σύνδεσης με μία αρχική ταυτότητα και αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του εθνικού κράτους καθώς ενισχύει και διαμορφώνει μία κοινή συνείδηση<ref name=auto1>Τσουκαλάς Κ. 1983, 42.</ref>.
 
== Εθνικά κράτη και εθνική ταυτότητα ==
 
Έχει προταθεί ότι η δημιουργία των [[έθνος|εθνικών κρατών]] κατά τη διάρκεια του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] ήταν αποτέλεσμα της κατασκευασμένης ανάγκης του επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας εθνών που υποτίθεται ότι κινδύνευαν να χαθούν, στα πλαίσια των μέχρι τότε πολυεθνικών αυτοκρατορικών συστημάτων, (βλ. αυτοκρατορία του Ναπολέοντα και [[Οθωμανική αυτοκρατορία]])<ref>Ράπτης Κ. 2000, 72.</ref>, καθώς και την ανάγκη για τη δημιουργία νέων [[γεωπολιτική|γεωπολιτικών]] ορίων, για(ανεξάρτητων τονδηλαδή καλύτεροεθνικών έλεγχο των πολιτώνκρατών), μέσα από τις αρχές της αυτοδιάθεσης και της εθνικής συνείδησης που διακήρυξε η [[Γαλλική επανάσταση]]<ref>Βλ. Davies Norman 1997, 812, επίσης Berstein S. - Milza. P. 1999, 30.</ref>. Μία μορφή εθνικισμού που προέκυψε από τις παραπάνω αρχές είναι ο κρατικός και πολιτισμικός εθνικισμός. Αυτός ο εθνικισμός εξέφραζε την ανάγκη για διατήρηση της εθνικής ιστορικής μνήμης, τη διάδοση και συντήρηση του [[πολιτισμός|πολιτισμού]] μιας εθνικής κοινότητας, με κοινή ταυτότητα, θρησκεία, [[γλώσσα]] και [[κουλτούρα]]<ref>Berstein S. - Milza. P. 1999, 31.</ref>. Δηλαδή, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά προηγούνται της δημιουργίας του έθνους, ενώ τα κοινά αυτά χαρακτηριστικά καθορίζουν το «έθνος» ανεξάρτητα από τη θέληση μεμονωμένων ατόμων, στη βάση των κοινών γνωρισμάτων<ref>Ράπτης Κ. 2000, 73.</ref>.
 
Η διαδικασία διαμόρφωσης όμως αυτού του [[εθνικισμός|εθνικισμού]], σχετίζεται άμεσα και με τη διαδικασία του κοινωνικού εκσυγχρονισμού μέσα από την παρέλευση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης. Το έθνος όφειλε πλέον να είναι ανεξάρτητο, ώστε να προστατεύει την ιστορική ιδιαιτερότητα του πολιτισμού του, και ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν η εθνικοποίηση του παρελθόντος, ώστε να τεθεί στην υπηρεσία της πολιτικής που υπαγορεύεται από τον διαχωρισμό των εθνικών πολιτισμών<ref>Κολιόπουλος, Ι. Σ. 2001, 15.</ref>.
Γραμμή 17:
Θα μπορούσαμε με αφορμή τα πιο πάνω παραδείγματα να ισχυριστούμε πως τέτοιου είδους εθνικές κατασκευές δεν προάγουν την ενότητα, ενώ παράλληλα δε δίνουν τη δυνατότητα για τη διαιώνιση πολυπολιτισμικών χαρακτηριστικών.
 
Η συγκρότηση όμως εθνικών συνειδήσεων αντανακλά συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες της νεότερης εποχής, όπως τη δημιουργία συγκεντρωτικών, γραφειοκρατικών κρατών και την εδραίωση μίας [[καπιταλισμός|καπιταλιστικής]] και φιλελεύθερης οικονομίας και αστικοποίησης<ref>Ράπτης, Κ. 2000, 73.</ref>. Η ανάπτυξη δε, των εθνών δια μέσου του εθνικισμού εξυπηρέτησε και την ανάγκη ύπαρξης οργανωμένων κοινωνιών. Η εγγράμματη κοινωνία, στην οποία οι γνώσεις, οι [[πληροφορία|πληροφορίες]] και οι ιδέες διαδίδονται πιο εύκολα και μαζικά, χάρη στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών και των τηλεπικοινωνιών, η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής βασικής εκπαίδευσης και της υποχρεωτικής στράτευσης, η τεράστια διάδοση των [[εφημερίδα|εφημερίδων]] και των [[βιβλίο|βιβλίων]], καθώς και της ανώτατης εκπαίδευσης, δε θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τη συγκρότηση κοινής εθνικής και πολιτισμικής συνείδησης. Η συγκρότηση των ταυτοτήτων αυτών ήταν το μέσο για την συγκρότηση εθνικών κρατών και αντανακλά την ανάγκη συγκεκριμένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών χαρακτηριστικών.
 
Παρόλο που η προσπάθεια για ομοιομορφία και ομοιογένεια των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων των εθνικών κρατών, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, δεν είναι μία κατασκευή που εξυπηρετεί τις εδαφικές σκοπιμότητες, αφού ο εθνικισμός ως ιδεολογία του εθνικού κράτους που αποβλέπει στην πολιτισμική ομοιογένεια και ενότητα, διαφέρει ριζικά από τις εθνοτικές διεκδικήσεις<ref>Βερεμής Θ., Κιτρομηλίδης, Π. κ.α. 1997, 16-17.</ref>, είναι όμως μία κατασκευή που δύναται να διαμορφωθεί και να χρησιμοποιηθεί από άτομα και φορείς για να εξυπηρετήσει θεσμούς και συμφέροντα για τη νομιμοποίηση της σύγχρονης αστικής κοινωνίας<ref name=auto1 /> και προφανώς να χρησιμοποιηθεί ως μέσον εδαφικού επεκτατισμού, εν ονόματι της πολιτισμικής ομοιογένειας ή ως ιδεολογικό θεμέλιο εθνοκαθάρσεων.
Γραμμή 23:
== Συμπεράσματα ==
 
Κάθε [[άνθρωπος]] μπορεί να συμμετέχει ταυτόχρονα σε πολλά και διαφορετικά κοινωνικά σύνολα, όπως είναι η [[οικογένεια]], η [[φυλή]], η [[θρησκεία]], μια πολιτική παράταξη κλπ. Η κατασκευή της εθνικής ταυτότητας δεν είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης πράξης, αλλά συνειδητής επιλογής που οφείλεται στην προσπάθεια νομιμοποίησης και διαφοροποίησης έναντι των «άλλων»<ref>Πασχαλίδης Γ. 1999, 80.</ref>. Η βάση, επάνω στην οποία οικοδομείται αυτή η πολιτισμική ταυτότητα, είναι η ύπαρξη μιας κοινής και μακρόχρονης παράδοσης. Μέσω αυτής εκφράζεται, επιβεβαιώνεται και εν μέρει συγκροτείται η συλλογική ταυτότητα ενός λαού<ref>Ιντζεσίλογλου Ν. 1999, 179.</ref>. Παράλληλα η ιδιότητα του πολίτη και οι πολιτικές ελευθερίες αποτελούν σημαντικά στοιχεία της εθνικής ταυτότητας, αλλά σπάνια βρίσκουν την έκφρασή τους στην περίπτωση των εθνικών μειονοτήτων.
 
== Βιβλιογραφία ==