Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής συνεχίζει να υπάρχει η διπλή, παράλληλη γλωσσική παράδοση που με την παρέλευση του χρόνου αυξάνει την απόσταση των δύο γλωσσικών μορφών. Η προφορική γλώσσα εξελίσσεται ενώ η γραπτή προσπαθεί να συντηρήσει την παραδοσιακή αττικίζουσα μορφή της. Η εξέλιξη της προφορικής γλώσσας είναι τόσο ραγδαία που οδηγεί σταθερά σε νέα διαλεκτική διάσπαση της Ελληνικής. Γραπτές μαρτυρίες της δημώδους της πρώιμης βυζαντινής περιόδου είναι το κείμενο του Ιωάννου Μόσχου «''Λειμών Πνευματικός''», η «''Χρονογραφία''» του Ιωάννου Μαλαλά, ενώ για τους επόμενους αιώνες είναι το «''Πασχάλιον Χρονικόν''» . Από τον 9ο αι. οι γραπτές μαρτυρίες αυξάνονται. Στην περίοδο αυτή ανάγεται η «''Χρονογραφία''» του Θεοφάνους του Ομολογητού, η «''Σύντομος χρονογραφία''» του πατριάρχη Νικηφόρου, το «''Χρονικόν''» του Γεωργίου του Μοναχού, ο «''Βίος του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος''» του Λεοντίου Νεαπόλεως καθώς και ορισμένα έργα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου όπως το «''Περί βασιλείου τάξεως''», στο οποίο διασώζεται «''Το τραγούδι της ανοίξεως''», ένα απλό λαϊκό τετράστιχο: