Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1735-1739): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η στρατιά του [[Δνείπερος|Δνείπερου]], υπό την ηγεσία του Στρατάρχη [[Μπούρκχαρντ Χριστόβ βον Μύνιχ]], αρχικής δύναμης 62.000 ανδρών, επιτέθηκε στις [[20 Μαΐου]] του [[1736]] από τη Δύση, με στόχο τις οχυρώσεις του Περεκόπ και του Μπακχίσαράι, τα οποία κατελήφθησαν μέχρι τις [[17 Ιουνίου]]. Λόγω όμως της έλλειψης εφοδίων αναγκάστηκαν να αναστείλουν τις επιχειρήσεις και να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του [[1737]] ο Μούννιχ επιτέθηκε και κατέλαβε τις τουρκικές θέσεις στο Οχάκοφ. Το [[1738]] αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν λόγω μιας επιδημίας. Το [[1739]] ο Μούννιχ κατάφερε να περάσει το Δνείπερο, να νικήσει τους Τούρκους στο [[Σταβουχάνυ]], να καταλάβει το φρούριο του [[Χοτίν]] και στα τέλη Αυγούστου το [[Ιάσιο]].Η στρατιά του [[Ντον]], υπό τον στρατηγό [[Πέτρο Λάτσι]], δύναμης 28.000 ανδρών, και με την υποστήριξη του στολίσκου του Δόν επιτέθηκε, στις [[19 Ιουνίου]] [[1736]], στο Αζόφ, το οποίο και κατέλαβε. Το [[1737]], έχοντας φτάσει τη δύναμη των 40.000 ανδρών εισέβαλε στην Κριμαία, κατανίκησε τα ταταρικά στρατεύματα και κατέλαβε το Καρασού-Παζάρ. Τελικά όμως, ελλείψει εφοδίων αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν στην Ουκρανία.

Τον Ιούλιο του 1737 η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς, όμως ηττήθηκαν επανειλημμένα και αναγκάστηκαν να τερματίσουν τον πόλεμο με τη [[συνθήκη του Βελιγραδίου]].

 

== Τερματισμός του Πολέμου ==