Ατομική ιδιοκτησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| κείμενο1 = {{"|Η κοινοκτημοσύνη παρουσιάζει λοιπόν διάφορες δυσκολίες. Το ισχύον σύστημα όμως, αν μάλιστα βελτιωθεί με χρηστά ήθη και σωστούς νόμους, θα γίνει πολύ καλύτερο· διότι θα συγκεντρώσει ό,τι καλό έχουν και τα δύο συστήματα, δηλαδή της κοινοκτημοσύνης και της ατομικής ιδιοκτησίας. Μέχρι ένα βαθμό πρέπει να υπάρχει κοινοκτημοσύνη, γενικώς όμως ισχύει η ατομική ιδιοκτησία. Τις συγκρούσεις δεν τις προκαλεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάθε ιδιοκτήτη και μάλλον θα μειωθούν όταν ο καθένας προσέχει τη δουλειά του. Μόνο για λόγους καλοσύνης υπάρχει κοινή χρήση, σύμφωνα με την παροιμία «τα πράγματα των φίλων είναι κοινά». Όταν ο καθένας έχει την περιουσία του δίνει ένα μέρος στους φίλους του και άλλα μοιράζεται από κοινού, όπως για παράδειγμα οι [[Λακεδαιμόνιοι]] χρησιμοποιούσαν ο ένας τους δούλους του άλλου σαν δικούς του, αλλά και τα άλογα και τα σκυλιά και αν τους λείψουν εφόδια σε ένα ταξίδι ικανοποιούνται με ότι βρίσκουν στα χωράφια στην εξοχή. Είναι λοιπόν φανερό πως είναι καλύτερα η περιουσία να είναι ιδιόκτητη αλλά η χρήση να είναι κοινή. Το πως θα γίνει αυτό είναι έργο αποκλειστικά του νομοθέτη. Είναι απερίγραπτο το πόση ευχαρίστηση προκαλεί σε κάποιον η σκέψη ότι κάτι του ανήκει. Είναι φυσικό ν΄αγαπάει κανείς τον εαυτό του,δεν είναι μάταιο. Δίκαια όμως κατακρίνεται και η [[φιλαυτία]]· και φιλαυτία δεν είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλά να τον αγαπάμε πολύ περισσότερο από όσο πρέπει. Το ίδιο ισχύει και για τον φιλοχρήματο μιας και όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα χρήματα. Είναι όμως η γλυκύτερη απόλαυση η καλοσύνη και η βοήθεια προς τους φίλους ή τους φιλοξενούμενους ή τους συντρόφους. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει ιδιοκτησία<ref>μτφ.Εκδόσεις Φιλολογική ομάδα ΚΑΚΤΟΥΚάκτος, Αριστοτέλης , Πολιτικά τόμ. Ι, σ. 121, 1993</ref>}}<br>