Μήδεια (Ευριπίδης): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

== Αγών λόγων ==

 

 

Οι αγώνες λόγου, όμως, φαίνεται πως διαμορφώθηκαν ήδη από την πρώιμη εποχή της [[Έπος|επικής ποίησης]], με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον [[Όμηρος|Όμηρο]], στον οποίο μπορούμε να διακρίνουμε αρκετά ίχνη της ρητορικής τέχνης.<ref>Βλ. Kennedy, G. A. 1994, 9-15. Βλ., επίσης, Karp A.J. 1977, 237-58 και οπωσδήποτε Cole Th. 1995, 33-46.</ref> Στην προκειμένη περίπτωση μια τέτοια αναζήτηση θα μπορούσε να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη σε μια πλήρη ανάπτυξη του παρόντος θέματος, εξαιτίας της διαφωνίας των φιλολόγων για το σκοπό παράθεσης τέτοιων αγώνων, καθώς στο απλούστερο επίπεδο ανάλυσης της ομηρικής παραγωγής ρητορικής είναι δυνατόν να καταδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκαν αυτοί οι λόγοι.<ref>Taplin Ol. 1992, 175.</ref> Μπορεί επίσης να καταδειχθεί ότι υπάρχει μια συνοχή μεταξύ Ομήρου και της ύστερης ρητορικής πρακτικής και της τραγικής ποίησης.<ref>Βλ. Kennedy, G. A. 1963, 35-40, όπου τονίζονται διάφορες ομοιότητες μεταξύ της ομηρικής ρητορικής και της κλασικής δομής των δικανικών λόγων.</ref> Το σημαντικότερο, ωστόσο, παραμένει ότι τέτοια ανάλυση επιδεικνύει πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ''[[παράδειγμα|παραδειγματική]]'' φύση των ομηρικών αγώνων λόγων.<ref>Βλ. Αριστοτέλης, ''Ρητορική'' 1393a, όπου ο φιλόσοφος επισημαίνει πως το παράδειγμα είναι ένας τύπος απόδειξης (ένας από τους δύο κύριους μαζί με το ''ενθύμημα''). Σημειώνει ότι ο ένας τύπος παραδείγματος είναι η αφήγηση παρελθόντων γεγονότων.</ref> Αυτοί οι αγώνες λόγων στην «προφορική», παραδειγματική, παρατακτική φύση τους, προδίδουν ένα [[εννοιολογικό πλαίσιο]], σύμφωνα με το οποίο οι «προφορικοί» [[πολιτισμός|πολιτισμοί]] τους χρησιμοποιούσαν για την έκφραση έντονων αρνητικών συναισθημάτων και παθών, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές ή προσφέρουν την εικόνα μιας εμφανούς εσωτερίκευσης και απόκρυψης των ενδόμυχων σκέψεων, σύμφωνα με κάποιους άλλους.<ref>Carothers J.C. 1959, 307-321. Επίσης, Ong, W. J. 1982, 12-24.</ref>