Κλέφτικο τραγούδι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ωστόσο, οι ένοπλες αυτές ομάδες περιβλήθηκαν με μυθοποιητική διάσταση και ανάχθηκαν σε εθνικούς μύθους, ως τεκμήρια για τη διαρκή αντίσταση του ελληνικού [[έθνοςΈθνος (κοινωνιολογία)|έθνους]] ενάντια στους Οθωμανούς. Συνεπώς, οι [[Λαογραφία|λαογραφικές]] αναλύσεις για το κλέφτικο τραγούδι και την εξέχουσα θέση του στο οικοδόμημα της ελληνικής λαο­γραφίας, δεν αντλούν τεκμήρια ούτε από την κειμενική ανάλυση, ούτε από άλλες συναφείς [[Ιστορία|ιστορικές]] μαρτυρίες<ref>Ο Σ. Δαμιανάκος θεωρεί αδύνατη μια μελέτη της μορφολογίας της προφορικής λαϊκής δημιουργίας μετά από τόσες αποκαταστάσεις, διορθώσεις επεμβάσεις. Βλ. Δαμιανάκος Σ., 1987, ''Παράδοση ανταρσίας και λαϊκός πολιτισμός'', Αθήνα: Πλέθρον, 68.</ref>. Γίνεται αντιληπτό ότι εφόσον ο γραπτός λόγος ήταν το μέσο έκφρασης και επικοινωνίας των διευθυντικών τάξεων και της νόμιμης κοινω­νίας -είτε το κοινωνικό σώμα που παρήγαγε το κλέφτικο τραγούδι ήταν οι κλέφτες, δηλαδή τα λησταντάρτικα σώματα που δρούσαν σε ολόκληρη τη Βαλκανική και την Εγγύς Ανατολή, είτε οι αρματολοί- συμπεραίνεται ότι έγινε όχημα έκφρασης ιδεο­λογιών της συγκεκριμένης εποχής<ref>Καψωμένος Ε., ''ό.π.'', 295.</ref>.