Συντηρητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

▲Ο συντηρητισμός ως [[πολιτική φιλοσοφία|φιλοσοφική]] στάση, και με βάση τους σημαντικότερους εκφραστές του όπως ήταν για παράδειγμα ο Edmund Burke (1729-1797) συνδέεται με [[ρομαντισμός|ρομαντικές]] και μη-ντετερμινιστικές αντιλήψεις για την κοινωνία και την πολιτική. Δεν αντιτίθεται κατ ανάγκη στις αλλαγές στον τρόπο διακυβέρνησης και στους θεσμούς, αλλά πάντως υπερασπίζεται τη σταδιακή και ομαλή αλλαγή. Σέβεται τις πολιτικές συνήθειες, τα πολιτικά ήθη, και την [[παράδοση]] ως συσσωρευμένη γνώση και «σύνεση» περισσότερων γενεών. Δέχεται ότι οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι αιτιακές και προβλέψιμες και ότι η «πολιτική σοφία» είναι στη πραγματικότητα συλλογική και όχι «απόρροια του στοχασμού ενός καθήμενου σε κουνιστή πολυθρόνα»<ref>Α. Quinton, ''Political Philosophy'', p.357</ref> φιλοσόφου. Σε αυτή τη βάση σκέψης, ο συντηρητισμός υποστηρίζει τη διατήρηση του υφιστάμενου κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου (π.χ. θεσμούς, αξίες κλπ.), ως λειτουργικού και αποτελεσματικού, όσο αυτό είναι δυνατό.

▲Από την περίοδο της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] ως περίπου τον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], οι συντηρητικοί στην [[Ευρώπη]] αντιτέθηκαν στον [[φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμό]] και, στη συνέχεια, στον [[σοσιαλισμός|σοσιαλισμό]]. Οι πιο ριζικά συντηρητικοί επιθυμούσαν τη διατήρηση του [[αριστοκρατία|αριστοκρατικού]] [[φεουδαρχία|φεουδαρχικού]] κατεστημένου και της πολιτικής ισχύος της [[χριστιανισμός|χριστιανικής]] [[Εκκλησία|Εκκλησίας]]. Μετά τα μέσα του εικοστού αιώνα ωστόσο οι περισσότεροι συντηρητικοί αποδέχθηκαν τη [[φιλελεύθερη δημοκρατία]] και ενσωματώθηκαν σε αυτήν.