Τείχη της Κωνσταντινούπολης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα χερσαία τείχη είχαν μήκος 5.570 μέτρων και είχαν χτιστεί με σύνθετο τρόπο ως μια διπλή οχυρωματική γραμμή. Δηλαδή οι εισβολείς συναντούσαν πρώτα μια αμυντική τάφρο και ύστερα το ''έξω τείχος'', γνωστό και ως ''μικρόν τείχος'', ενώ εάν περνάγανεπερνούσαν το πρώτο συναντούσαν το μεγαλύτερο ''έσω τείχος'', γνωστό και ως ''μέγα τείχος'' ή ''κυρίως τείχος''. Η τάφρος είχε βάθος 10 μέτρα και πλάτος 21 μέτρα και απείχε από το ''έξω τείχος'' 15 με 17 μέτρα. Το ''έξω τείχος'' προστέθηκε στις επισκευές του 447, και είχε πάχος 2,5 μέτρα και ύψος 7 μέτρα χωρίς επάλξεις και 8 με 8,5 μέτρα με τις επάλξεις. Κάθε 50 μέτρα υψωνόντουσαν τετράγωνοι πύργοι ύψους περίπου 10 μέτρων ο καθένας. και ήτανΚατασκευάστηκαν συνολικά 96 πύργοι. Ανάμεσα στο ''έξω τείχος'' και το ''έσω τείχος'' υπήρχε ένας περίβολος πλάτους 15 με 20 μέτρων. Το ''έσω τείχος'' είχε πάχος 5 μέτρα και ύψος 10 μέτρα χωρίς τις επάλξεις ενώ με τις επάλξεις έφτανε τα 13 μέτρα. Ανά 60 με 70 μέτρα ορθωνόντουσανορθώνονταν τετράγωνοι ή οκτάγωνοι πύργοι που έφταναν τα 19 μέτρα ύψους, συνολικά είχε 96 πύργους όπως το ''έξω τείχος'', ενώ ανάμεσα σε δυο πύργους του ''έσω τείχους'' παρεμβάλλονταν ένας του ''έξω τείχους''. Κατά μήκος του χερσαίου τείχους υπήρχαν 10 πύλες, εναλλάξ μια πολιτική και μια στρατιωτική, ενώ υπήρχε και μια επίσημη για την είσοδο του αυτοκράτορα. Αυτή η πύλη ήταν η λεγόμενη ''Χρυσή Πύλη'', η πιο περίλαμπρη από όλες, στο σημείο όπου αργότερα χτίστηκε το οχυρό ''Επταπύργιο'' (τουρκ. ''Γιεντί Κουλέ''). Οι υπόλοιπες πολιτικές πύλες ήταν οι πύλες του Αγίου Ρωμανού, του Ρηγίου ή Ρουσίου, της Σηλυβρίας (ή Ζωοδόχου Πηγής ή Μελαντιάδος), του Χαρισίου ή Πολυανδρίου, που μένανε ανοικτές όλο το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Οι στρατιωτικές πύλες οδηγούσαν μόνο στον περίβολο μεταξύ των τειχών, και ήταν αριθμημένες, από νότο προς βορρά: η Πύλη του Πρώτου ή αλλιώς Πύλη του Χριστού, η Πύλη του Δευτέρου, η Πύλη του Τρίτου, η Πύλη του Τέταρτου και η Πύλη του Πέμπτου. Επίσης υπήρχαν κάποιες μικρότερες πύλες γνωστές ως ''πυλίδες'' που χρησίμευαν στους στρατιώτες, για να ανεβοκατεβαίνουν στα τείχη, στους αγγελιαφόρους ή τους μυστικούς καλεσμένους ή επισκέπτες του αυτοκράτορα και στους μοναχούς που τις χρησιμοποιούσαν για να πηγαινοέρχονται στα μοναστήρια. Μια από αυτές τις ''πυλίδες'' ήταν και η γνωστή, για το τραγικό της ρόλο στην [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης|άλωση της Πόλης το 1453]], ''Κερκόπορτα'' ή όπως λεγόταν αλλιώς ''Ξυλόκερκος πόρτα''.