Ο Ωφελιμισμός παρείχε την πολιτική εκλογίκευση για την εφαρμογή του οικονομικού φιλελευθερισμού ([[:en:economic liberalism]]) από τις βρετανικές κυβερνήσεις, ο οποίος επρόκειτο να κυριαρχήσει στην οικονομική πολιτική από τη δεκαετία του 1830. Παρά το γεγονός ότι ο Ωφελισμός οδήγησε σε νομοθετική και διοικητική μεταρρύθμιση και τα μετέπειτα γραπτά του [[Τζον Στιούαρτ Μιλ]] ([[:en:John Stuart Mill]]), για το θέμα αυτό, προμήνυαν την ύπαρξη του κοινωνικού κράτους, χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την αιτιολόγηση της ''[[ελεύθερη οικονομία|ελεύθερης οικονομίας]]'' ([[:en:''laissez faire]]'')<ref>Richardson, σελ. 32</ref>.
Η κεντρική ιδέα του Ωφελισμού, η οποία αναπτύχθηκε από τον [[Τζέρεμι Μπένθαμ]] ([[:en:Jeremy Bentham]]), ήταν ότι η δημόσια πολιτική θα πρέπει να επιδιώκει να παρέχει «τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια, για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων». Αν και αυτό θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως δικαιολογία για την κρατική δράση, προκειμένου να μειώσει τη φτώχεια, χρησιμοποιήθηκε από τους κλασικούς φιλελεύθερους για να αιτιολογήσουν την αδράνεια, με το επιχείρημα ότι έτσι το καθαρό όφελος σε όλα τα άτομα θα είναι υψηλότερο<ref name="Mills, σελ. 76" />.
