Κλασικός φιλελευθερισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι κλασικοί φιλελεύθεροι θεώρησαν την ωφέλεια ως τη βάση των δημοσίων πολιτικών. Αυτό ήρθε σε ρήξη τόσο με τη συντηρητική έννοια της «[[παραδοσιακός συντηρητισμός|παράδοσης]]», όσο και με την έννοια των «[[φυσικά δικαιώματα|φυσικών δικαιωμάτων]]» της φιλοσοφίας του [[Τζον Λοκ]], τις οποίες θεωρούσαν ως παράλογες. Η ωφέλεια, η οποία δίδει έμφαση σην ευτυχία των ατόμων, έγινε η κεντρική ηθική αξία του φιλελευθερισμού<ref>Richardson, σελ. 31</ref>. Αν και ο ωφελιμισμός ενέπνευσε ευρύτατους ανασχηματισμούς, απετέλεσε πρωτίστως μία δικαιολόγηση της πλήρως ελεύθερης (''laissez-faire'') οικονομικής θεωρίας. Παρ’ όλα ταύτα οι κλασικοί φιλελεύθεροι απέρριψαν την πεποίθηση του [[ΑνταμΆνταμ Σμιθ]] ότι το «[[αόρατο χέρι]]» θα οδηγούσε στο κοινό καλό και ενστερίσθηκαν την άποψη του [[Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους]] ότι η αύξηση του πληθυσμού θα απέτρεπε κάθε κοινό καλό, καθώς και την άποψη του [[Ντέηβιντ Ρικάρντο]] περί του αναποφεύκτου των ταξικών αντιθέσεων. Η πλήρως ελεύθερη οικονομία εθεωρείτο η μόνη δυνατή οικονομική προσέγγιση, ενώ κάθε παρέμβαση της κυβέρνησης εθεωρείτο άχρηστη και βλαπτική. Η υπεράσπιση του νόμου ''Poor Law Amendment Act του 1834'' εδράστηκε σε «επιστημονικές ή οικονομικές αρχές» ενώ οι συντάκτες του νόμου ''Elizabethan Poor Law του 1601'' εθεωρούντο ως μη έχοντες το πλεονέκτημα να έχουν μελετήσει τον Μάλθους<ref name="Richardson, p. 33">Richardson, σελ. 33</ref>.