Κλασικός φιλελευθερισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο κλασσικόςκλασικός φιλελευθερισμός υπήρξε η κυρίαρχη πολιτική θεωρία στην Βρετανία από τον 19ο αιώνα, έως τον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Τα αξιοσημείωτα κατορθώματα των κλασσικώνκλασικών φιλελεύθερων ήταν η κίνηση της Χειραφέτησης των Ρωμαιο-ΚαθολικώνΡωμαιοκαθολικών του 1829(Σ), η κίνηση της Λαϊκής Αντιπροσώπευσης του 1832(Σ), και η ακύρωση του «Νόμου τωντου Δημητριακών(Σ)Καλαμποκιού» το 1846. Τα μέλη του συνασπισμού«Συνδέσμου ενάντιακατά στοντου νόμωνΝόμου τωντου Καλαμποκιού» δημητριακών(Σ''Anti-Corn Law League'') δημιουργήθηκεσυνέπηξε ένα συνασπισμό από φιλελεύθερουςφιλελεύθερες και προοδευτικούςπροοδευτικές ομάδες που υποστήριζαν το ελεύθερο εμπόριο, υπό την ηγεσία των Richard Cobden και John Bright, με κοινήοι θέσηοποίοι ενάντιααντιτίθονταν στον μιλιταρισμό και την δημόσια δαπάνη. Οι πολιτικές τους πουσχετικά αφορούσανμε τη χαμηλή δημόσια δαπάνη και φόρουςχαμηλή φορολογία υιοθετήθηκαν από τον William Ewart Gladstone όταν ανέλαβε καγκελάριοςΥπουργός του θησαυροφυλακίου(Σ),Οικονομικών και έπειτααργότερα πρωθυπουργός. Ο κλασσικόςκλασικός φιλελευθερισμός συχνά συσχετιζόταν με θρησκευτική ανυπακοή(Το είδα και ωςαντικομφορμισμό<ref>Gray, HERESY)σελ. και αντικομφορμισμό26–27</ref>.[30]

Αν και οι κλασσικοίκλασικοί φιλελεύθεροι φιλοδοξούσαναποσκοπούσαν σε μια μικρήελάχιστη κρατική δραστηριότητα, αποδέχτηκαν την αρχή της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία από τις αρχές του 19ου αιώνα με τους νόμους για την Βιομηχανική Δραστηριότητα(Σ). Περίπου την περίοδο [[1840]] έως το [[1860]], οι υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας (''laissez-faire'') από τη σχολή του Manchester(Σ)[[Μάντσεστερ]] και αρθρογράφοι στοτου Economist(Σ), ήταν σίγουροι πως οι αρχικές νίκες τους θα οδηγούσαν σε μεγάλες περιόδους οικονομικής και κοινωνικής ελευθερίας, καθώς και σε περιόδους παγκόσμιας ειρήνης. Παρόλα αυτά οι προσβλέψεις τους ανατράπηκαν εξαιτίας της αύξησης της κρατικής παρέμβασης και δραστηριότητας από την δεκαετία του 1850. Οι Jeremy Bentham και James Mill, αν και υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας (Laissez''laissez-faire'') , της ουδετερότητας στις διεθνήςδιεθνείς σχέσεις και ατομικής ελευθερίας, πίστευαν πως οι κοινωνικοί θεσμοί(social institutions) θα μπορούσαν να επανασχεδιαστούν σύμφωνα με τις αρχές του Ωφελιμισμού. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός, Benjamin Disraeli, απέρριψε συλλήβδην τον κλασσικόκλασικό φιλελευθερισμό και υποστήριξε τηντον ΔημοκρατίαΣυντηρητισμό Tory.με τη μορφή της «Δημοκρατίας των Τόρις». Ως το 1870 , ο Herbert Spencer και άλλοι κλασσικοίκλασικοί φιλελεύθεροι αντιλήφθηκαν πως αυτή η ιστορική εξέλιξη γυρνούσε εναντίωνεναντίον τους<ref>Gray, σελ.[31] Έως28</ref>. Ως τον πρώτο[[Α' παγκόσμιοΠαγκόσμιος πόλεμοΠόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], το Φιλελεύθερο Κόμμα είχε εγκαταλείψει ένα πολύ μεγάλο μέρος των αρχών του κλασσικούκλασικού φιλελευθερισμού<ref>Gray, σελ.[ 32]</ref>.