Κλασικός φιλελευθερισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 78:
===Σέι, Μάλθους και Ρικάρντο===
{{Main|Ζαν
Πέρα από την κληρονομιά του Άνταμ Σμιθ, ο νόμος του Σέι (ή αλλιώς νόμος της αγοράς), η θεωρία του πληθυσμού του Μάλθους και ο σιδηρούς νόμος των μισθών του Ρικάρντο έγιναν κεντρικά δόγματα της κλασικής πολιτικής οικονομίας. Η απαισιόδοξη φύση αυτών των θεωριών οδήγησε τον Carlyle να αποκαλέσει τα οικονομικά ως την κατεξοχήν «ζοφερή επιστήμη» και παρείχε τη βάση της κριτικής σε βάρος του καπιταλισμού από τους αντιπάλους του<ref name="Mills, p. 76">Mills, σελ. 76</ref>.
Ο Ζαν
Ο Τόμας Μάλθους έγραψε δύο βιβλία, τη «Μελέτη πάνω στην αρχή του πληθυσμού», που δημοσιεύθηκε το 1798, και τις «Αρχές της πολιτικής οικονομίας», που δημοσιεύθηκε το 1820. Το δεύτερο βιβλίο, το οποίο αποτελούσε μια διάψευση του νόμου του Say, είχε πολύ μικρή επίδραση στους σύγχρονους του οικονομολόγους<ref>Mills, σελ. 71–72</ref>. Το πρώτο βιβλίο του, ωστόσο, άσκησε σημαντική επιρροή στον κλασικό φιλελευθερισμό. Σε αυτό το βιβλίο, ο Μάλθους υποστήριξε ότι η αύξηση του πληθυσμού θα υπερέβαινε την παραγωγή τροφίμων, επειδή ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η παραγωγή τροφίμων αυξάνεται με αριθμητική. Καθώς παρέχονται τρόφιμα στους ανθρώπους, αυτοί θα αναπαράγονται έως ότου η ανάπτυξή τους ξεπεράσει την διαθεσιμότητα σε τρόφιμα. Η φύση τότε αναγκαστικά θα εφαρμόσει έναν έλεγχο στην αύξηση του πληθυσμού, ο οποίος θα πάρει τη μορφή της αθλιότητας και της δυστυχίας. Κανενός είδους κέρδη στο εισόδημα δεν θα μπορούσαν να το εμποδίσουν αυτό, και κάθε μορφή κοινωνικής πρόνοιας για τους φτωχούς θα ήταν αυτοκαταστροφική. Οι φτωχοί ήταν στην πραγματικότητα οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα δικά τους προβλήματα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει μέσω της αυτοσυγκράτησης<ref>Mills, σελ. 72</ref>.
|