Κλασικός φιλελευθερισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Kefim2013 (συζήτηση | συνεισφορές)
Kefim2013 (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 78:
 
===Σέι, Μάλθους και Ρικάρντο===
{{Main|Ζαν -Μπατίστ Σέι|Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους|Ντέηβιντ Ρικάρντο}}
Πέρα από την κληρονομιά του Άνταμ Σμιθ, ο νόμος του Σέι (ή αλλιώς νόμος της αγοράς), η θεωρία του πληθυσμού του Μάλθους και ο σιδηρούς νόμος των μισθών του Ρικάρντο έγιναν κεντρικά δόγματα της κλασικής πολιτικής οικονομίας. Η απαισιόδοξη φύση αυτών των θεωριών οδήγησε τον Carlyle να αποκαλέσει τα οικονομικά ως την κατεξοχήν «ζοφερή επιστήμη» και παρείχε τη βάση της κριτικής σε βάρος του καπιταλισμού από τους αντιπάλους του<ref name="Mills, p. 76">Mills, σελ. 76</ref>.
 
Ο Ζαν -Μπατίστ Σέι ήταν [[Γαλλία|Γάλλος]] οικονομολόγος, ο οποίος εισήγαγε τις οικονομικές θεωρίες του Άνταμ Σμιθ στη Γαλλία και του οποίου τα σχόλια στις θεωρίες του Σμιθ διαβάζονταν τόσο στη Γαλλία όσο και στη Βρετανία<ref name="Mills, p. 69"/>. Ο Σέι αμφισβήτησε την εργασιακή θεωρία της αξίας του Σμιθ, υποστηρίζοντας ότι οι τιμές καθορίζονται από τη χρησιμότητα/ωφελιμότητα του αγαθού, και τόνισε επίσης τον κρίσιμο ρόλο του επιχειρηματία στην οικονομία. Ωστόσο, καμία από τις παρατηρήσεις αυτές δεν έγιναν αποδεκτές από τους Βρετανούς οικονομολόγους της εποχής. Η σημαντικότερη συμβολή του στην οικονομική σκέψη ήταν ο «νόμος του Say», ο οποίος, σύμφωνα με την ερμηνεία των κλασικών οικονομολόγων, υποστήριζε ότι δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί πλεονασματική παραγωγή σε μια αγορά, αλλά πάντα θα υπάρχει ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης<ref>Mills, σελ. 70</ref>. Αυτή η γενική πεποίθηση επηρέασε τις κυβερνητικές πολιτικές έως τη δεκαετία του 1930. Έπειτα από αυτό το νόμο, δεδομένου ότι ο οικονομικός κύκλος θεωρήθηκε αυτορυθμιζόμενος, η κυβέρνηση δεν παρενέβη σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας, διότι η οποιαδήποτε παρέμβαση θεωρήθηκε μάταιη<ref>Mills, σελ. 71</ref>.
 
Ο Τόμας Μάλθους έγραψε δύο βιβλία, τη «Μελέτη πάνω στην αρχή του πληθυσμού», που δημοσιεύθηκε το 1798, και τις «Αρχές της πολιτικής οικονομίας», που δημοσιεύθηκε το 1820. Το δεύτερο βιβλίο, το οποίο αποτελούσε μια διάψευση του νόμου του Say, είχε πολύ μικρή επίδραση στους σύγχρονους του οικονομολόγους<ref>Mills, σελ. 71–72</ref>. Το πρώτο βιβλίο του, ωστόσο, άσκησε σημαντική επιρροή στον κλασικό φιλελευθερισμό. Σε αυτό το βιβλίο, ο Μάλθους υποστήριξε ότι η αύξηση του πληθυσμού θα υπερέβαινε την παραγωγή τροφίμων, επειδή ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η παραγωγή τροφίμων αυξάνεται με αριθμητική. Καθώς παρέχονται τρόφιμα στους ανθρώπους, αυτοί θα αναπαράγονται έως ότου η ανάπτυξή τους ξεπεράσει την διαθεσιμότητα σε τρόφιμα. Η φύση τότε αναγκαστικά θα εφαρμόσει έναν έλεγχο στην αύξηση του πληθυσμού, ο οποίος θα πάρει τη μορφή της αθλιότητας και της δυστυχίας. Κανενός είδους κέρδη στο εισόδημα δεν θα μπορούσαν να το εμποδίσουν αυτό, και κάθε μορφή κοινωνικής πρόνοιας για τους φτωχούς θα ήταν αυτοκαταστροφική. Οι φτωχοί ήταν στην πραγματικότητα οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα δικά τους προβλήματα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει μέσω της αυτοσυγκράτησης<ref>Mills, σελ. 72</ref>.