Η Μελωδία της Ευτυχίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 27:
Ο Ντάριλ και ο Ρίτσαρντ Ζάνουκ πρότειναν αρχικά στον Ρόμπερτ Γουάιζ να σκηνοθετήσει την ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης απέρριψε την προσφορά καθώς θεωρούσε ότι η υπόθεσή της ήταν γλυκανάλατη. Έπειτα προσέγγισαν τους [[Στάνλεϊ Ντόνεν]], [[Τζιν Κέλι]], Βίνσεντ Ντόναχιου και [[Τζορτζ Ρόι Χιλ]] οι οποίοι την απέρριψαν<ref name=classic>''Classic American films: conversations with the screenwriters''. William Baer. 2008: Greenwood.</ref> . Επόμενη επιλογή του Ζάνουκ ήταν ο [[Γουίλιαμ Γουάιλερ]]. Ο Γουάιλερ είχε αρχίσει να χάνει την ακοή του, πράγμα που δεν του επέτρεπε να εκτιμήσει τη μουσική όσο θα ήθελε και γι' αυτό το λόγο δεν αισθανόταν ότι ήταν ο κατάλληλος σκηνοθέτης για την ταινία. Παρόλα αυτά ο Γουάιλερ συμφώνησε δει το μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ προκειμένου να πάρει την απόφασή του. Ο σκηνοθέτης είχε την αίσθηση ότι πολλά από τα τραγούδια δεν ταίριαζαν με την πλοκή και γι' αυτό το λόγο έγραψε γράμμα στον παραγωγό της ταινίας του [[1956]] ''Die Trapp-Familie'', ζητώντας τη συμβουλή του. Η απάντηση του ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση αποτυχίας σε ένα τέτοιο εγχείρημα κι ο σκηνοθέτης αποφάσισε να δεχτεί την προσφορά του Ζάνουκ<ref name=Herman>Herman, Jan, ''A Talent for Trouble: The Life of Hollywood's Most Acclaimed Director''. New York: G.P. Putnam's Sons 1995. ISBN 0-399-14012-3, pp. 419–422</ref>.
Ο Γουάιλερ είχε δει το μιούζικαλ ''Ωραία μου Κυρία'' στο Μπρόντγουεϊ κι είχε εντυπωσιαστεί από την ερμηνεία της Τζούλι Άντριους, η οποία εκείνη την περίοδο γύριζε το μιούζικαλ ''[[Μαίρη Πόππινς (ταινία)|Μαίρη Πόππινς]] (Mary Poppins, 1964)'' για λογαριασμό της Ντίσνεϊ. Τη συνάντησε στο σετ των γυρισμάτων και ζήτησε από τον [[Ουόλτ Ντίσνεϊ]] να δει μερικά αποσπάσματα από το υλικό που είχαν ήδη γυρίσει. Ο Γουάιλερ πεπεισμένος ότι ήταν κατάλληλη για το ρόλο, της τον ανέθεσε<ref name=Herman />.
Ο Γουάιλερ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και συνάντησε τη Μαρία φον Τραπ κι έπειτα εκείνος κι ο σεναριογράφος Έρνεστ Λέμαν πέταξαν στην Αυστρία για να ερευνήσουν τις Άλπεις του [[Τιρόλο]] και να βρουν τις κατάλληλες τοποθεσίες για την αρχή των γυρισμάτων. Επισκέφτηκαν επίσης το μοναστήρι στο οποίο η Μαρία φον Τραπ ήταν νεόφυτη μοναχή και συζήτησαν με την Μητέρα Ηγουμένη την πιθανότητα του να γυρίσουν κάποιες σκηνές εκεί. Έπειτα μίλησαν με τον δήμαρχο του Σάλτσμπουργκ. Ο σκηνοθέτης φοβόταν ότι τα γυρίσματα στο Σάλτσμπουργκ, όπου θα γινόταν αναπαράσταση της περιόδου του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]] με γερμανικές στρατιές να παρελαύνουν στους δρόμους και σημαίες με του Γ' Ράιχ να αιωρούνται από τα παράθυρα θα ξυπνούσε νωπές ακόμα μνήμες στο μυαλό όσων από την περιοχή είχαν ζήσει την [[Προσάρτηση της Αυστρίας|προσάρτηση της Αυστρίας]]. Ο δήμαρχος τους καθησύχασε λέγοντας ότι ο κόσμος κατάφερε να το ξεπεράσει την πρώτη φορά κι ότι ήταν σίγουρος ότι θα το ξεπερνούσε πάλι<ref name=Herman />.
Ο Γουάιλερ επέστρεψε στο Χόλιγουντ κι άρχισε να κάνει προετοιμασίες για την ταινία. Αλλά η σύζυγός του κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να δεσμευτεί ολοκληρωτικά με το εγχείρημα. Έπειτα προσεγγίστηκε από τους παραγωγούς Τζαντ Κίντμπεργκ και Τζον Κον που είχαν αγοράσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του [[Τζον Φόουλς]] ''Ο Συλλέκτης'' πριν αυτό κυκλοφορήσει στην αγορά και σκόπευαν να παρέχουν το προϋπολογισμό για την οπτικοποίησή του με πρωταγωνιστή τον [[Τέρενς Σταμπ]] και τον Γουάιλερ ως σκηνοθέτη. Ο Γουάιλερ διάβασε το σενάριο του Στάνλεϊ Μαν και κατάλαβε ότι του ταίριαζε περισσότερο ως σκηνοθέτης, σε σχέση με το ''Η Μελωδία της Ευτυχίας''. Ζήτησε λοιπόν από τον Ζάνουκ να τον απαλλάξει από το συμβόλαιό του. Ο Ζάνουκ συμφώνησε κι ο Ρόμπερτ Γουάιζ που συναντούσε προβλήματα λόγω των καθυστερήσεων με την παραγωγή της ταινίας ''[[Τα Βότσαλα της Άμμου]] (The Sand Pebbles, 1966)'' συμφώνησε να αντικαταστήσει τον Γουάιλερ<ref name=classic/><ref name=Herman />.
== Κυκλοφορία ==
| |||