Νόσος Αλτσχάιμερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ιερός (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη
Ιερός (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 203:
 
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Alzheimer's disease}}
{{ιατρική-επέκταση}}
 
== Παραπομπές ==
Γραμμή 218 ⟶ 217 :
{{Link GA|es}}
 
== <br>
Αλτζχάιμερ (Alzheimer). ==
Εκφυλιστική νόσος (σύνδρομο) από το όνομα του Γερμανού νευρολόγου Alois Alzheimer (1864-1915), που προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα του μετωπιαίου και του κροταφικού λοβού τών εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Μπορεί να συμβεί και προ των 65 ετών (πρώιμη έναρξη), αλλά και μετά τα 65 (επιβραδυμένη έναρξη). Ως αίτια αναφέρονται το ιστορικό κάκωσης της κεφαλής, η κληρονομικότητα, ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής, η έλλειψη άσκησης, ιογενείς μολύνσεις, διάφορες τοξίνες τού περιβάλλοντος (π.χ. αργίλιο), μεταβολική ασθένεια του οργανισμού κ.ά. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις τής νόσου περιλαμβάνονται η γενικευμένη εγκεφαλική γήρανση, οι κοκκιώδεις-κενοτοπιώδεις εκφυλίσεις, ή η εγκεφαλική ατροφία, διαταραχές τού λόγου (αλεξία, παλιλλαλία, αφασία κ.λπ.), τής σκέψης, της κρίσης ή της μνήμης (αγνωσία) και προοδευτική απώλεια των ψυχικών λειτουργιών (όπως ψευδαισθήσεις, παραληρηματικές ιδέες, ευφορική διάθεση, παραμέληση κανόνων υγιεινής, απώλεια ούρων και κοπράνων, διαταραχές μυϊκού τόνου, απώλεια προσανατολισμού, άνοια και γενικά αποσύνθεση της προσωπικότητας). Με κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, οι μη θεραπεύσιμες μορφές άνοιας σταθεροποιούνται και οι αναστρέψιμες θεραπεύονται. Πάντως, για την αντιμετώπιση της νόσου θεωρούνται απαραίτητα τα ψυχογηριατρικά κέντρα.
 
=== Alzheimer και θρησκευτικότητα. ===
Αλτζχάιμερ (Alzheimer).
Εκφυλιστική νόσος (σύνδρομο) από το όνομα του Γερμανού νευρολόγου Alois Alzheimer (1864-1915), που προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα του μετωπιαίου και του κροταφικού λοβού τών εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Μπορεί να συμβεί και προ των 65 ετών (πρώιμη έναρξη), αλλά και μετά τα 65 (επιβραδυμένη έναρξη). Ως αίτια αναφέρονται το ιστορικό κάκωσης της κεφαλής, η κληρονομικότητα, ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής, η έλλειψη άσκησης, ιογενείς μολύνσεις, διάφορες τοξίνες τού περιβάλλοντος (π.χ. αργίλιο), μεταβολική ασθένεια του οργανισμού κ.ά. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις τής νόσου περιλαμβάνονται η γενικευμένη εγκεφαλική γήρανση, οι κοκκιώδεις-κενοτοπιώδεις εκφυλίσεις, ή η εγκεφαλική ατροφία, διαταραχές τού λόγου (αλεξία, παλιλλαλία, αφασία κ.λπ.), τής σκέψης, της κρίσης ή της μνήμης (αγνωσία) και προοδευτική απώλεια των ψυχικών λειτουργιών (όπως ψευδαισθήσεις, παραληρηματικές ιδέες, ευφορική διάθεση, παραμέληση κανόνων υγιεινής, απώλεια ούρων και κοπράνων, διαταραχές μυϊκού τόνου, απώλεια προσανατολισμού, άνοια και γενικά αποσύνθεση της προσωπικότητας). Με κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, οι μη θεραπεύσιμες μορφές άνοιας σταθεροποιούνται και οι αναστρέψιμες θεραπεύονται. Πάντως, για την αντιμετώπιση της νόσου θεωρούνται απαραίτητα τα ψυχογηριατρικά κέντρα.
 
Alzheimer και θρησκευτικότητα.
Η νόσος τού Alzheimer, εκτός από γενετική, θεωρείται σήμερα ότι διαθέτει περιβαλλοντική και πολιτισμική συνιστώσα. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι πολιτισμικοί και πνευματικοί παράγοντες, που λει-τουργούν ως αλυσίδες τής κοινωνικής μνήμης, επενεργούν στην εμφάνιση νόσων. Κάθε πολιτισμός λειτουργεί ως μία αλυσίδα, η οποία συνδέει τη μία γενιά με την άλλη• και αυτό είναι χρήσιμο, ιδίως στις μέρες μας, όπου στις δυτικές κυρίως κοι¬νωνίες ζούμε την εγκατάλειψη των παραδόσεων, όντας κοινωνίες αμνησίας (Hervieu-Léger, 2000). Μέσα σε έναν διεθνο¬ποιημένο κόσμο, το πλαίσιο συλλογικής μνήμης, μέσω τού οποίου ένα άτομο ή μία κοινωνία αντικρίζει αρχικά τον κόσμο, κινείται προς μία ομοιογενή μνήμη (Hervieu-Léger, p. 128). Έτσι, η Grace Davie (2000) βλέπει την Ευρώπη σαν μία μεταλλαγμένη συλλογική μνήμη και όχι ως μία επαναδημιουργημένη, αφού η Ευρώπη ως όλο διατηρεί ακόμα τον χριστι¬ανικό της πολιτισμό, αν και εκφραζόμενον διαφορετικά από ό,τι στο παρελθόν. Έχει βρεθεί, για παράδειγμα, ότι η απώλεια του θρησκευτικού ενδιαφέροντος παρατηρείται ―μεταξύ των άλλων― ως σύμπτωμα της νόσου τού Alzheimer. Στο έργο <Dementia> του Robert M. Lawrence (2007) τονίζεται ότι θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες ολόκληρου του ατόμου, που πάσχει από Alzheimer, και να προσεχθεί ιδιαίτερα η πνευματική του προσέγγιση. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος των ασθενών με Alzheimer δεν εξαντλείται σε ό,τι απλώς δείχνει εξωτερικά• παράλληλα, υπάρχει και ζει και ένας άλλος, μυστικός, κόσμος μέσα τους. Ο κόσμος αυτός συντίθεται από διαφορετικά κομμάτια τού παρελθόντος, των επιθυμιών που δεν έχουν εκφραστεί ποτέ, και των ονείρων. Λόγω αυτού τού κατακερματισμού των εικόνων, των σκέψεων και των συγκινήσεων, καθώς επίσης και της αβεβαιότητας σχετικά με την ισχύ τους, ο εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί γενικά ποτέ να βεβαιώσει ποιο είναι στην πραγματικότητα πραγματικό και αληθινό, και ποιο είναι φανταστικό. Αν τώρα στα πιο πάνω προσθέσουμε το γεγονός ότι, σύμφωνα πάντα με έρευνες της Γεροντοψυχολογίας, η τρίτη ηλικία κλίνει περισσότερο στο να δέχεται ψυχολογική βοήθεια από Κληρικούς, αντιλαμβανόμαστε τον υποστηρικτικό ρόλο που καλείται να παίξουν οι Θρησκείες και ιδιαίτερα η χριστιανική Εκκλησία στις μέρες μας.
Η εμπειρική πραγματικότητα δείχνει ότι οι ασθενείς με Alzheimer δεν χάνουν πλήρως τη συνείδησή τους (Davies, 1983, σ. 164). Ενώ η ανάκληση πληροφοριών ή γεγονότων από το απώτατο παρελθόν, και ειδικότερα από την παιδική ηλικία, παραμένει σχεδόν ανέπαφη, η ανάκληση των γεγονότων τής τελευταίας δεκαετίας εμφανίζεται διαταραγμένη (Μαΐλλης, τ. Α’, 2000/02, σ. 144). Μολονότι δεν θυμούνται, ανταποκρίνονται στη μουσική, το τραγούδι, τούς (θρησκευτικούς) ύμνους, την εκφωνητική προσευχή ή τις Βιβλικές απαγγελίες. Πρόκειται για παιδικές μνήμες βαθύτερα ριζωμένες ή για εννοιολογικές, λεκτικές και εικονικές μνήμες. Έτσι, μπορεί κανείς, παρατηρώντας τους, να τους δει να κινούν τα χείλη τους κατά την εκφώνηση μιας προσευχής ή κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας. Επίσης, μπορεί να μην αναγνωρίζουν τα παιδιά τους ή τη διεύθυνση του σπιτιού τους, αλλά κάθε Τετάρτη σαν καλοί Προτεστάντες ψάλλουν το «Θαυμαστή Χάρη» και απαγγέλλουν το <Πάτερ ημών>. Αν, πάλι, καθίσεις δίπλα τους κατά τη διάρκεια μιας ιερής Ακολουθίας μέσα στον ιερό ναό και γονατίσεις, θα γονατίσουν και αυτοί. Έχει, ακόμα, καταγραφεί, ασθενείς με εγκέφαλο σαν λάδι να ενθυμούνται ότι τη συγκεκριμένη λ.χ. ημέρα είναι Χριστούγεννα. Οι ίδιοι ασθενείς μειδιούν υποτυπωδώς απέναντι σε πρόσωπα αγαπητά και εμπιστοσύνης, ή μπροστά σε παλιές φωτογραφίες, ακόμα και σε εικόνες Αγγέλων ή Αγίων. Γι’ αυτό, η «εικόνα», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, χαρακτηρίζεται «μέγα μνήμης εμπύρευμα» (Λόγος 2, MPG 35, 1172).