Αγαπημονισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πρόκειται για μία μεσσιανική και ενθουσιαστική αίρεση των Αγα-πημονιτών (Agapemonites) ή της «Κοινότητας του Υιού τού Ανθρώπου», την οποία σύστησε το 1846, κατ’ επίδραση των Γερμανών Μυστικών, ο ιατρός και κατόπιν ιερέας Ερρίκο James Prince (1811-1899), με κέντρο το κοινόβιο της ιεράς μονής τής Αγάπης στην Αγγλία. Ο Prince, που θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση του Αγίου Πνεύματος, το 1849 ανήγγειλε το τέ-λος τού κόσμου, προσελκύοντας ευάριθμους οπαδούς (Lampeter Brethren). Το 1890 η αίρεση ενδυναμώθηκε με την εξάπλωσή της στους κύκλους τού «Στρατού τής Σωτηρίας», από τους οποίους προήλθε και ο διάδοχος του Prince, ο John Hugh Smyth-Pigott ( 1927). Ο Smyth-Pigott, που εκλάμβανε και αυτός τον εαυτό του ως Θείο πρόσωπο/Μεσσία (τ.έ. ως τον ίδιο τον Χριστό), είχε ως έδρα του («ενδιαίτημα της Αγάπης») το Spaxton, ένα χω-ριό στην περιοχή Quantocks τού Sedgemoor (επαρχία τής Somersetshire στη νοτιοδυτική Αγγλία), ενώ, στη συνέχεια, ίδρυσε την πρώτη «Εκκλησία τής Αγάπης» στο Λονδίνο. Λίγα χρόνια αργότερα, η αίρεση έχασε τους περισσότερους οπαδούς της και απέμεινε μία ασήμαντη κοινότητα. ▼

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Σ. Κ. Τσιτσίγκου, «Αγαπημονισμός», Μεγάλη Ορθόδοξη Χρισ-τιανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. Α’, σ. 79, ΘΗΕ 1 (1962) 145.▼