|
Ο '''Τάσος Αθανασιάδης''' του Μιχαήλ ([[Σαλιχλί]] Μικράς Ασίας, Νοέμβριος [[1913]]- − [[Αθήνα]], [[21 Σεπτεμβρίου]] [[2006]]) ήταν συγγραφέας (κυρίως [[Μυθιστόρημα|μυθιστοριογράφος]] και [[Δοκίμιο|δοκιμιογράφος]]) και [[Ακαδημία Αθηνών|ακαδημαϊκός.]]<ref>[http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/corpora/pi/content.html?t=3,2104 Παρουσίαση του Τάσου Αθανασιάδη στην ιστοσελίδα ''Πύλη για την ελληνική γλώσσα και τη γλωσσική εκπαίδευση'' του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας]</ref> .
==Βιογραφικά στοιχεία==
Σπούδασε νομικά στο [[Πανεπιστήμιο Αθηνών]] και δικηγόρησε στηκατά την περίοδο [[1940]]-[[1945]]. Το [[1945]] διορίστηκε Διευθυντήςδιευθυντής της Γραμματείας του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]], και στη συνέχεια γενικός διευθυντής, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το [[1972]]. Το [[1994]] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τρία Κρατικά Βραβεία και το παράσημο του [[Τάγμα του Φοίνικος|Τάγματος του Φοίνικα]] και, επίσης, με το αργυρό μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας και το διεθνές βραβείο Χέρντερ. Έγινε γνωστός από τα έργα του ''Οι Φρουροί της Αχαΐας'' (δίτομο μυθιστόρημα, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Ουράνη), ''Οι Πανθέοι'' (μυθιστορηματική τριλογία σε 4 τόμους, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών -1961), ''Αίθουσα του θρόνου'' (κρατικό βραβείο μυθιστορήματος -1969), και ''Τα παιδιά της Νιόβης'', τα οποία μεταφέρθηκαν στην ελληνική τηλεόραση. ΕξελέγηΕκλέχθηκε [[Ακαδημία Αθηνών|ακαδημαϊκός]] το [[1986]] και χρημάτισε πρόεδρος του Ιδρύματος Ουράνη, του ιδρύματοςΙδρύματος Παλαμά και των Λογοτεχνικών Βραβείων ''«Ιπεκτσί''.»<ref>[http://www.ert-archives.gr/wpasV2/public/p01-info.aspx?titleid=546&action=mInfo&mst=00%3a00%3a00%3a00 Οπτικοακουστικό αρχείο ΕΡΤ «Συνέντευξη του Τάσου Αθανασιάδη στην εκπομπή ''Νυχτερινός Επισκέπτης''»]</ref>.
Ομιλούσε επίσης γαλλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών.
==Αποτίμηση του έργου του==
Ο Αθανασιάδης είναι ο βασικός εισηγητής του ''«[[Μυθιστόρημα-ποταμός|μυθιστορήματος-ποταμού'']]» (''roman-fleuve'') στην ελληνική γλώσσα. ΔιαβάζειΔιάβαζε ξένους μυθιστοριογράφους καιπου τον επηρεάζουνεπηρέασαν: [[Σταντάλ]], [[Ουγκώ]], Φλωμπέρ, [[Τζον Γκάλσγουορθυ|Γκάλσγουορθυ]] <ref>Οι απαρχές του είδους εντοπίζονται στη Γαλλία από τους Μπαλζάκ και Ζολά και στη Ρωσία από τον Τολστόι κατά τον 19ο αι. Παναγιώτης Μαστροδημήτρης, «Το ''Ιωνικό ήθος'' της κριτικής του Τάσου Αθανασιάδη», στου Μαστροδημήτρη, Ανάλεκτα Νεοελληνικής φιλολογίας,εκδ.Νεφέλη, Αθήνα, 1995, σ.264</ref>, αλλά και [[Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι]] και [[Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ]]<ref>Δημοσθένης Κούρτοβικ, Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς. Ένας κριτικός οδηγός, εκδ.Πατάκης, Αθήνα,1999 (β' εκδ.), σελ.17</ref>
Έντονο είναι το επικό στοιχείο και η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη ενώ διαπλέκεται ο μύθος ενός ήρωα με το μύθο ενός άλλου<ref>Παναγιώτης Μαστροδημήτρης, «Το ''Ιωνικό ήθος'' της κριτικής του Τάσου Αθανασιάδη», στου Μαστροδημήτρη, Ανάλεκτα Νεοελληνικής φιλολογίας,εκδ.Νεφέλη, Αθήνα, 1995, σ.265</ref>
Τα μυθιστορήματά δίνουν «έναν πλατύ και συνθετικό πίνακα της ελληνικής αστικής κοινωνίας» στα τρία τέταρτα περίπου του εικοστού αιώνα.<ref>Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1993, σ.325</ref>
Οι χαρακτήρες του-έντονες προσωπικότητες, αν και φαινομενικά αντιφατικοί, έχουν εσωτερική ενότητα και κινούνται στην ιστορία σαν να εκπληρώνουν ένα εσωτερικό πεπρωμένο, παρά να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες.<ref>Δημοσθένης Κούρτοβικ, ''Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς. Ένας κριτικός οδηγός'', εκδ. «Πατάκης», Αθήνα, 1999 (β'β΄ εκδ.), σελ.17</ref>.
==Έργα του==
* ''Ντοστογιέφσκι, από το κάτεργο στο πάθος'' (Κρατικό βραβείο βιογραφίας 1955)
* ''Αλβέρτος Σβάιτσερ'' (Κρατικό βραβείο βιογραφίας 1963)
* ''Ταξίδι στη Μοναξιά'' (χρονικό)(, 1944)
* ''Τρία παιδιά του αιώνα τους'' (βιογραφικά χρονικά)
* ''[[Τα παιδιά της Νιόβης (μυθιστόρημα)|Τα παιδιά της Νιόβης]]'' (μυθιστόρημα)(, πρώτη τρίτομη μορφή 1948, 1953, 1961, δεύτερη τετράτομη: 1967-1968)
* ''Οι τελευταίοι εγγονοί'' (μυθιστόρημα)(, 2 τόμοι, 1984)
* ''Πάνθεοι'' (μυθιστόρημα)
* ''Οι φρουροί της Αχαΐας'' (μυθιστόρημα)(, 2 τόμοι, 1975)
* ''Η αίθουσα του θρόνου'' (μυθιστόρημα), 1969)
* ''Αναγνωρίσεις'' (δοκίμια)
* ''Ο Γιος του Ήλιου'' (βιογραφία)(, 1978)
* '' Αγία Νεότητα '' (διηγήματα)
==Παραπομπές==
{{reflist|2}}
==Πηγές==
* [[Δημοσθένης Κούρτοβικ]], ''Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς. Ένας κριτικός οδηγός'', εκδ. «Πατάκης», Αθήνα, 1999 (β'β΄ εκδ.), σελ. 17-18
* [[Λίνος Πολίτης]], ''Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας'', εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1993,
==Εξωτερικές συνδέσεις==
|
