Αφθαρσία της ύλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Dada (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 6:
Αυτό όμως απαιτεί έναν ακριβέστερο ορισμό και επιπλέον
συνήθως τού αποδίδεται κάτι πολύ παραπάνω.
Συγκεκριμένα θέλουμε να αποδόσουμε και την έννοια ότι η ύλη κατα
κάποιον ιδεατό χαρακτήρα έστω και αν μεταμορφώνεται.
Δεν είναι δηλαδή απλώς μια [[αρχή
οπότε θα ταυτιζόταν απλώς με την [[αρχή διατήρησης της μάζας]]
αλλά μια γενικότερη αντίθεση στην φθορά.
Γραμμή 24:
[[ελεατική φιλοσοφία|ελεάτες φιλόσοφοι]].
Σύμφωνα με αυτούς το όν δεν μπορεί λογικά παρά να είναι άφθαρτο και αιώνιο αφού
η
Οι ελεάτες υποβίβαζαν την αξία των αισθήσεων που τις θεωρούσαν ασυνεπείς
και μόνο η λογική ήταν μέτρο της αλήθειας για αυτούς.
Αρνούμενοι την ύπαρξη του [[κενό|κενού]] (μη ον) κατέληγαν ότι τα πάντα είναι ένα
και αυτό είναι η μόνη αλήθεια και φαίνεται τελικά να απέριπταν κάθε είδους
πώς εξηγεί την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε.
Γραμμή 40:
(Ο λόγος ουσιαστικά παίζει ένα ρόλο αρχής διατήρησης και αυτός είναι "άφθαρτος".
Είναι σαφές ότι για τον Ηράκλειτο τα στοιχεία δεν έχουν καθόλου το νόημα των στοιχείων
όπως τα όρισε ο Λαβουαζιέ αλλά περισσότερο έχουν ένα νόημσ που
(αντιπαραβάλετε τις σύγχρονες τέσσερις φάσεις πλάσμα, αέρια, υγρή, στερεή).
Γραμμή 49:
Τα άτομα είναι άφθαρτα και αιώνια αλλά αόρατα στο ανθρώπινο μάτι ως μικροσκοπικά.
Κάθε σώμα που παρατηρούμε ή αισθανόμαστε (όπως ο αέρας) αποτελείται από άτομα.
Τα άτομα όταν δεν
με κάποιο τρόπο μπορούν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους είτε απλώς αλλάζοντας
σχηματίζοντας μορφές μέσα στις οποίες η κίνησή τους είναι παλμική.
Γραμμή 98:
ύλης που για κάποιον λόγο έχουν το χαρακτηριστικό που λέει το όνομά τους.
Η κλασσική μηχανική έχει ουσιαστική αδυναμία να προσφέρει κατανόηση της ατομικής φύσης
της ύλης. Σε κάποιο βαθμό μπορούμε να έχουμε κάποιες επιτυχείες
την κλασσική στατιστική μηχανική αλλά γρήγορα θα βρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα που
θα αδυνατούμε να εξηγήσουμε ή χειρότερα θα αδυνατούμε να περιγράψουμε.
Η παρατήρηση ότι τα άτομα δεν μπορούν απλώς να συγκρούονται αλλά θα πρέπει να
έχουν κάποιο "σχήμα" που θα τους επιτρέπει να
τις μορφές που παρατηρούμε είχε γίνει ήδη από την αρχαιότητα. ([[Πλάτων|Πλάτωνας]])
Η τεχνική δυνατότητα για την πειραματική διερεύνηση της δομής του ατόμου
δημιουργήθηκε με την ανακάλυψη της ραδιενέγειας ([[1894]]) και ειδικότερα της ακτινοβολίας -''α''.
σχεδόν το σύνολο της ατομικής μάζας βρίσκεται σε έναν θετικά φορτισμένο πυρήνα
ενώ τα ηλεκτρόνια που αποτελούν το αρνητικό φορτίο
Για την κλασσική μηχανική αυτό το "πλανητικό" μοντέλο είναι απαράδεκτο ως ασταθές.
Τα ηλεκτρόνια θα έπρεπε κινούμενα να ακτινοβολούν και να χάνουν διαρκώς ενέργεια,
Γραμμή 117:
Το ότι είμαστε αναγκασμένοι ουσιατικά να εγκαταλείψουμε την κλασσική μηχανική
αν επιθυμούμε να μελετήσουμε καλύτερα την ύλη το έδειξε πρώτος ο Μπορ:
:Με τον όρο ''σταθερότητα'' εννοώ ότι, οι ίδιες ουσίες έχουν πάντα τις ίδιες ιδιότητες, σχηματίζονται οι ίδιοι κρύσταλοι, οι ίδιες χημικές ενώσεις κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, ακόμα και ύστερα από
Ας σταματήσουμε λίγο εδώ και ας κάνουμε μια σύγκριση.
Γραμμή 128:
κίνηση με εκατομμύρια αμμοιβαίες κρούσεις ανά δευτερόλεπτο.
Αν φανταστούμε έστω και μια ανάλογη κρούση ανάμεσα σε δυο πλανητικά συστήματα,
τότε δεν
Ο πρώτος που προσπάθησε κάπως σοβαρά να δώσει μια θεωρία που να περιγράφει
Γραμμή 136:
==Κβαντική μηχανική==
:''Όμως παρόλο που είναι τρέλλα έχει μια μέθοδο μέσα της.''▼
▲:Όμως παρόλο που είναι τρέλλα έχει μια μέθοδο μέσα της.
Στην προσπάθεια της μελέτης τής συμπεριφοράς
Οι ιδέες της φυσικής συνέχειας ακλόνητες από την εποχή τού Αριστοτέλη
εμφανίζονταν προβλήματικές όσο ποτέ.
Γραμμή 145:
εμφανίζονται στην νέα μηχανική που αναδύεται να επιδέχονται μόνο συγκεκριμένες τιμές και μια νέα σταθέρα δράσης (η σταθερά του Πλανκ) συνδέει τις αποστάσεις με τις ορμές.
Τελικά η επιστήμη οδηγήθηκε σε μια νέα μηχανική (την [[κβαντομηχανική]]) όπου οι καταστάσεις των σωματιδίων περιγράφονται με τελείως διαφορετικό φορμαλισμό από αυτόν τής κλασσικής μηχανικής. Στην κλασσική μηχανική η κατάσταση ενός σωματιδίου περιγράφεται από την θέση του στον χώρο και την ορμή του. Στην κβαντική μηχανική ένα σωματίδιο δεν περιγράφεται από την θέση του ή την ορμή του αλλά θέσεις και ορμές παριστάνονται από τελεστές που δρούν στην κατάστασή του. Μπορούμε να έχουμε στην διάθεσή μας ''μέσες τιμές'' των μεγεθών αυτών και την ''διασπορά'' τους. Η διακριτοποίηση προκύπτει με φυσικό τρόπο από την μελέτη των ''ιδιοτιμών''. Η συνηθέστερη αναπαράσταση είναι με τις λεγόμενες κυματοσυναρτήσεις χρησιμοποιώντας την κυματική
Η κβαντική μηχανική ουσιαστικά πετυχαίνει να περιγράψει το φαινόμενο της σταθερότητας των μορφών που σχηματίζει η ύλη.
| |||