Αφθαρσία της ύλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μεγάλη σημασία σε ένα (πολύ τραβηγμένο) είδος αφθαρσίας της ύλης έδιναν οι

[[ελεατική φιλοσοφία|ελεάτες φιλόσοφοι]].

η δημιουργία είναι κάτι άτοπο.

Οι ελεάτες υποβίβαζαν την αξία των αισθήσεων που τις θεωρούσαν ασυνεπείς

και μόνο η λογική ήταν μέτρο της αλήθειας για αυτούς.

Αρνούμενοι την ύπαρξη του [[κενό|κενού]] (μη ον) κατέληγαν ότι τα πάντα είναι ένα

κίνηση και μεταβολή. Το βασικό μειονέκτημα αυτής της θεωρίας είναι ότι δεν φαίνεται

πώς εξηγεί την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε.

 

δεχόντουσαν ουσιαστικά ότι τίποτα δεν προκύπτει από το τίποτα και ουσιαστικά απλά

χρησιμοποιούσαν μια δική τους εκδοχή της αφθαρσίας της ύλης.

Είναι σαφές ότι για τον Ηράκλειτο τα στοιχεία δεν έχουν καθόλου το νόημα των στοιχείων

όπως τα όρισε ο Λαβουαζιέ αλλά περισσότερο έχουν ένα νόημσ που ταιριάζει στις φάσεις της ύλης

 

Την πρώτη καλά ορισμένη αρχή αφθαρσίας της ύλης την όρισαν ουσιαστικά

οι αρχαίοι έλληνες ατομικοί φιλόσοφοι.

Το κενό είναι άψαυστο αλλά υπάρχει.

Τα άτομα είναι άφθαρτα και αιώνια αλλά αόρατα στο ανθρώπινο μάτι ως μικροσκοπικά.

Διασημότερος εκφραστής της ήταν ο [[Δημόκριτος]]

(γενικά σε αυτόν και στον [[Λεύκιππος|Λεύκιππο]] αποδίδεται συνήθως η ιδέα).

περισσότερο να εξηγήσει υλιστικά την λειτουργία του κόσμου.

το τεράστιο έργο ειδικά του Δημόκριτου δεν σώζεται καθόλου.

στην αυθεντία του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]].

Σήμερα διατυπώνεται συχνά η άποψη ότι ο Δημόκριτος υποστήριζε την ατομική θεωρία

θεωρία στο προσκήνιο αλλά με δεδομένο ότι ήταν πολυγραφότατος και ότι οι ατομικοί

φιλόσοφοι ενδιαφέρονταν πολύ για την περιγραφή της πραγματικότητας των αισθήσεων,

(δικό μου) POV αλλά δεν το λέω στον αέρα -->

 

<!-- επιστρέφοντας στο θέμα -->

τα συστατικά που είναι αδύνατο να χωριστούν σε άλλα με οποιαδήποτε γνωστή χημική διαδικασία.

Τα συστατικά αυτά είναι άφθαρτα (δεν καταστρέφονται και δεν δημιουργούνται από το τίποτα)