Νιλουφέρ Χατούν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Νιλουφέρ Χατούν''', ή ορθότερα (Tούρκικα:''Νιλιουφέρ Κχατούν'' (τούρκικα:Nilüfer Hatun''') (Οθωμανική Τουρκική : نیلوفر خاتون ) ήταν η σύζυγος του [[Ορχάν|Σουλτάνου Ορχάν του Α΄]] και μητέρα του [[Μουράτ Α΄|Σουλτάνου Μουράτ του Α΄]], καθιστάμενη έτσι η δεύτερη [[Βαλιντέ Σουλτάνα|Βαλιντέ Σουλτάν]] στην ιστορία της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]].

Η ΝιλιουφέρΝιλουφέρ, που σημαίνει στην αραβική «άνθος του λωτού» και στην περσική «νούφαρο» ήταν σύμφωνα με την παράδοση της εποχής ελληνικής καταγωγής κόρη του βυζαντινού ηγεμόνα της Βηλοκώμης (σημερινό [[Μπιλετσίκ]]). Όταν ο Σουλτάνος [[Οσμάν Α΄|Οσμάν ο Α΄]], ο ιδρυτής του οθωμανικού κράτους σε καταδρομική επιδρομή του κατέλαβε το Μπιλετσίκ βλέποντας την κόρη του ηγεμόνα εξεπλάγη από την ομορφιά της. Όταν δε αποκρινόμενη σε σχετική ερώτηση δήλωσε πως λέγεται Ελένη ο Σουλτάνος της απάντησε: Από σήμερα είσαι η ΝιλιουφέρΝιλουφέρ και γίνεσαι σύζυγος του δωδεκαετή γιου μου Ορχάν. Από τη δήλωση αυτή πιθανολογείται ότι το γεγονός πρέπει να συνέβη το έτος 1300, χωρίς αυτό να είναι βέβαιο και όχι μεταγενέστερο χρονικά. Κατ΄ άλλη παράδοση η παραπάνω συνομιλία έγινε στην έδρα του τότε οθωμανικού κράτους στη [[Νίκαια Βιθυνίας]] (σημερ. Ιζνίκ), και ότι την Ελένη την άρπαξε ο Οσμάν ως λάφυρο, ή ότι το όνομα δόθηκε καθ΄ οδό. Άλλη επίσης παράδοση αντί επιδρομής κάνει λόγο για ειρηνική συνεννόηση μεταξύ γονέων και μάλιστα με προσφορά δώρων εκ μέρους του Οσμάν. Όπως και να έχουν, οι διάφορες αυτές παραλλαγές διαφέρουν περισσότερο στις λεπτομέρειες του γεγονότος.

Τελικά από το γάμου του Ορχάν με την Νιλιουφέρ, που είχε λάβει τον τίτλο Xατούν (= Κυρία, σύζυγος Σουλτάνου) γεννήθηκε, το 1319, ή 1326, ο Μουράτ, ο μετέπειτα Σουλτάνος [[Μουράτ Α΄|Μουράτ ο Α΄]] που αργότερα κατέκτησε την [[Αδριανούπολη]]. Όταν ο Μουράτ ανέλαβε σουλτάνος το 1359, μετά το θάνατο του πατέρα του η μητέρα του Νιλιουφέρ έλαβε τον τίτλο [[Βαλιντέ ΣουλτάναΣουλτάν]] η οποία και φέρεται να πέθανε πριν το 1388, όταν τότε ο γιος της Σουλτάνος Μουράτ ανήγειρε προς τιμή της, μετά το θάνατό της, στη πόλη Ιζνίκ φιλανθρωπικό άσυλο που σήμερα στεγάζει το μουσείο της πόλης.