Ατμόσφαιρα της Γης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
B
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 2:
[[Αρχείο:Top of Atmosphere.jpg|thumb|300px|Η γαλάζια ακτινοβολία του ορατού ηλεκτρομαγνητικού φάσματος απορροφάται λιγότερο από τα αέρια της γήινης ατμόσφαιρας σε σχέση με τα υπόλοιπα μήκη κύματος. Αυτό δίνει στην ατμόσφαιρα του πλανήτη το γνωστό του γαλάζιο χρώμα όταν βλέπεται από το διάστημα (η φωτογραφία ελήφθη από ύψος 335 χιλιόμετρα).]]
 
Γενικά '''H Ατμόσφαιρα''' αποκαλείται το αεριώδες περίβλημα που μπορεί να περιβάλλει κάποιο [[ουράνιο σώμα]]. Ειδικότερα όμως στην [[Μετεωρολογία]] χαρακτηρίζεται αυτό που περιβάλλει τη [[Γη]], το οποίο συγκρατείται λόγω της [[βαρύτητα|βαρύτητάς]] της και φθάνει πρακτικά σε ύψος 3.500 [[χιλιόμετρο|χιλιόμετρα]].
 
Στην ατμόσφαιρα της Γης οφείλεται η ύπαρξη ζωής, εφόσον σε αυτήν οφείλονται η απορρόφηση μεγάλου τμήματος της [[Υπεριώδης ακτινοβολία|υπεριώδους ακτινοβολίας]] και η μείωση της διαφοράς των ακραίων θερμοκρασιών που θα υπήρχαν μεταξύ ημέρας και νύχτας χωρίς αυτήν.
Γραμμή 10:
 
== Γενικά ==
 
Ο ατμοσφαιρικός αέρας αποτελεί [[μίγμα]] πολλών αερίων, με το μεγαλύτερο ποσοστό σε όγκο να κατέχει το [[άζωτο]] (78%) και το [[οξυγόνο]] (21%). Εκτός αυτών, υπάρχει το [[διοξείδιο του άνθρακα]], [[ευγενή αέρια]], ίχνη [[Υδρογόνο|υδρογόνου]], [[Όζον|όζοντος]] κλπ.<br />
Στην ατμόσφαιρα επίσης αιωρούνται σχεδόν πάντοτε και μόρια κονιορτού, καπνού, άλατος (από τα σταγονίδια των κυμάτων) κλπ., καθώς και μεγάλη επίσης ποσότητα υδρατμών που προέρχεται από την εξάτμιση θαλασσών, λιμνών κλπ.
 
Το ποσό των υδρατμών αυτών μεταβάλλεται συνεχώς, αφού αυξάνει με την εξάτμιση και ελαττώνεται με τη πτώση ή εναπόθεση ως βροχή ή άλλων μορφών [[υετός|υετού]] στην επιφάνεια της Γης.
 
Η μεταβολή αυτή είναι και η κύρια αιτία, ως ένα βαθμό, για τις ευρείες μεταβολές των καιρικών φαινομένων σε έναν τόπο. Βέβαια, σε σύγκριση προς τη συνολική μάζα του αέρος, η εκάστοτε ποσότητα των υδρατμών στην ατμόσφαιρα είναι πολύ μικρή. Η σπουδαιότητα της ύπαρξης όμως αυτών των υδρατμών διαφαίνεται από το γεγονός ότι απορροφούν το 11% της ηλιακής ακτινοβολίας ενώ εκλύουν μεγάλη ποσότητα θερμοκρασίας κατά τη συμπύκνωσή τους, που αν δεν υπήρχαν, ίσως η ζωή στη Γη να ήταν αδύνατη.
 
Γενικά, για να δημιουργηθούν οι περισσότερες [[ατμοσφαιρική διατάραξη|ατμοσφαιρικές διαταράξεις]], πηγές των καιρικών φαινομένων, δύο είναι οι κύριοι παράγοντες η [[θερμότητα]] και ο [[υδρατμός]]. Για τούτο και ο υδρατμός από μετεωρολογικής άποψης, αποτελεί το σπουδαιότερο συστατικό της γήινης ατμόσφαιρας.
 
Η ατμόσφαιρα είναι εκείνη, που συγκρατεί την [[υπεριώδης ακτινοβολία|υπεριώδη ακτινοβολία]] μικρού μήκους κύματος, μέρος από τη [[κοσμική ακτινοβολία]], είναι εκείνη που προκαλεί τους χρωματισμούς του ουρανού και των [[νέφος|νεφών]], ενώ συγχρόνως αποτελεί το μέσον στη διάδοση του [[ήχος|ήχου]], αλλά και στη διάχυση του [[φως|φωτός]].
 
Χωρίς αυτή, ο [[Ουρανός]] θα ήταν σκοτεινός, ενώ στη σκιά θα επικρατούσε πλήρες σκότος και οι [[αστέρας|αστέρες]] θα έλαμπαν με σταθερό φως νύκτα και μέρα. Επίσης, η [[διάθλαση]] που συντελεί στο φαινόμενο τα [[ουράνιο σώμα|ουράνια σώματα]] να φαίνονται υπερυψωμένα δεν θα υπήρχε, αλλά και ούτε [[αντικατοπτρισμός]] θα δημιουργούνταν.
 
Το ατμοσφαιρικό στρώμα μέχρι τα 80-100 χιλιόμετρα ύψος ονομάζεται '''ομοιόσφαιρα''', καθώς επικρατούν συνθήκες πλήρους μίξης και ο αέρας έχει σταθερό μοριακό βάρος. Πάνω από αυτό το όριο (''τυρβόπαυση'') υπάρχει η '''ετερόσφαιρα'''. Η πυκνότητα εκεί είναι τόσο μικρή που τα μόρια και τα άτομα συγκρούονται λιγότερο συχνά με αποτέλεσμα τα αέρια να διαστρωματώνονται ανάλογα με το μοριακό τους βάρος. Επίσης, ουσίες που φυσιολογικά είναι αντιδραστικές (π.χ. τα ελεύθερα ριζικά) παρουσιάζουν μεγάλους χρόνους παραμονής στην ετερόσφαιρα.<ref name="multiple" />
 
Η κατανομή της ατμοσφαιρικής θερμοκρασίας, πίεσης και σύστασης μεταβάλλεται ανάλογα με τις εποχές, την ηλιακή δραστηριότητα <ref>"atmospheric sciences." Encyclopædia Britannica. Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2009.</ref><ref name="multiple">''Χημεία Περιβάλλοντος'', Κουϊμτζής, Φυτιανού, Σαμαρά - Κωνσταντίνου. University Studio Press 1998</ref> και τη μαγνητική δραστηριότητα της γης.
 
Μολονότι οι τελευταίες αραιότερες παρυφές της ατμόσφαιρας φτάνουν σε ύψος χιλιάδων χιλιομέτρων, το 99% της συνολικής της μάζας περιέχεται σε μία ζώνη από την επιφάνεια (ύψος 0) μέχρι του ύψους των 30 χιλιομέτρων.<ref name="multiple"/>
 
== Ιστορία ==