Δεύτερη Σερβική Εξέγερση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 14:
Σε Ρούντνικ και Παλέζ σημειώνονται οι πρώτες επιτυχίες εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα ανεφοδιασμού από την Αυστρία, και αποκόπτωντας το σύνδεσμο των Τούρκων μεταξύ Βελιγραδίου και Σαμπάτς. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των Σέρβων επανασταστών εναλλάσσονταν. Σε Τσατσάκ οι Σέρβοι έτρεψαν σε άτακτο φυγή του Τούρκους. Ο [[Μιλός Ομπρένοβιτς]] διάιρεσε τα στρατεύματά του σε τρια τμήματα και τα κατηύθηνε σε Ούζιτσε, Σόκολ και Καράνοβατς. Ο βεζύρης του Βελιγραδίου αναγκάσθηκε να κλεισθεί μέσα στο φρούριο της πόλης: ολόκληρο το πασαλίκι του Βελιγραδίου είχε απελευθερωθεί.<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.59</ref>.
Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις έσπευσαν με σκοπό να καταπνίξουν την εξέγερση: ο βαλής της Ρουμελίας Μαρασλή αλή πασάς από το νότο και ο ο βεζύρης της Βοσνίας Χουρσίτ από τα δυτικά.
Στο εξωτερικό οι Αυστριακοί ήταν αρνητικοί απέναντι σε κάθε προοπτικη βοήθειας και παροχής ασύλου στους επαναστατημένους, ενώ οι Ρώσοι σύστησαν υπομονή στον Σέρβο απεσταλμένο στη Βιέννη Ματθαίο Νενάντοβιτς, ο οποίος την τελευταία στιγμή κατόρθωσε να διαφύγη της σύλληψης.
Στο εσωτερικό μέτωπο η έλλειψη χρημάτων, όπλων και τροφίμων επηρέαζε καθοριστικά την έκβαση του αγώνα. Ο Ομπρένοβιτς υπήρξε επιεικής απέναντι στους Τούρκους: περιέθαλψε τους Τούρκους τραυματίες, άφησε ελέυθερους Τούρκους αιχμαλώτους λέγοντάς τους πως δεν μάχαιται εναντίον τους αλλά για την ελευθερία του έθνους του.Τέλος άφησε ελεύθερο τον Βεζύρη της Βοσνίας. Έτσι προετοίμαζε την προοπτική και το έδαφος για τις όποιες μελλοντικές διαπραγματεύσεις και τον όποιο μελλοντικό συμβιβασμό.<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.60-61</ref>..
==Παραπομπές==
| |||