Δεύτερη Σερβική Εξέγερση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 13:
==Η εξέγερση==
Από τα μέσα του Απριλίου του 1815 άρχισαν να εκδηλώνονται ταραχές στις επαρχίες της Σερβίας:στην επαρχία Βαλίεβο και την περιοχή της Γκρούζας. Στο [[Συνέλευση του Τάκοβι|Τάκοβο μεταξύ 11 και 23 Απριλίου 1815 πραγματοποιήθηκε συνέλευση του λαού και των ηγετών του]]. Επί κεφαλής της εξέγερσης τέθηκε ο [[Μίλος Ομπρένοβιτς]]. Προς ενθάρρυνση των περιοχών που δύσταζαν διεδίδοντο φανταστικές πληροφορίες σχετικά με βοήθεια του Αυστριακού αυτοκράτορα και περί επικείμενης άφιξης του [[Καραγιώργης Πέτροβιτς|Καραγιώργη]] με χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.58-59</ref>.
Υπήρξαν όμως και περιοχές που δύστασαν να συμμετάσχουν από φόβο και ενθυμούμενες τα αντίποινα που οι Τούρκοι είχαν επιβάλει μετά την κατάπνιξη της Πρώτης Εξέγερσης,όπως η Μάτσβα, αλλά αυτές παρασύρθηκαν με τη βία να συμμετάσχουν.<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.58</ref>
Σε Ρούντνικ και Παλέζ σημειώνονται οι πρώτες επιτυχίες εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα ανεφοδιασμού από την Αυστρία, και αποκόπτωντας το σύνδεσμο των Τούρκων μεταξύ Βελιγραδίου και Σαμπάτς. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των Σέρβων επανασταστών εναλλάσσονταν. Σε Τσατσάκ οι Σέρβοι έτρεψαν σε άτακτο φυγή του Τούρκους. Ο [[Μίλος Ομπρένοβιτς]] διάιρεσε τα στρατεύματά του σε τρια τμήματα και τα κατηύθηνε σε Ούζιτσε, Σόκολ και Καράνοβατς. Ο βεζύρης του Βελιγραδίου αναγκάσθηκε να κλεισθεί μέσα στο φρούριο της πόλης: ολόκληρο το πασαλίκι του Βελιγραδίου είχε απελευθερωθεί.<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.59</ref>.
| |||