Μήδεια (Ευριπίδης): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η προσεκτική ανάγνωση της'' Μήδειας'' ως σύνθετου δείγματος τραγικής ποίησης αποκαλύπτει πως πρόκειται για ένα έργο στο οποίο αναδεικνύονται έντονα στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, σε μια εποχή που ο κλασικός ελληνικός κόσμος είναι έτοιμος να περάσει στον [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|εμφύλιο σπαραγμό]] και στη φάση της παρακμής του. Σε μια εποχή που η κριτική των παραδοσιακών αξιών είναι παρούσα σε κάθε θεσμό, πολιτικό και κοινωνικό, o Ευριπίδης αμφισβητεί παραδοσιακές [[πολιτισμός|πολιτισμικές αξίες]] που σχετίζονται με το [[γένος (βιολογία)|βιολογικό γένος]], την ελληνικότητα και τους κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος.

 

 

Αρχικά, ο ποιητής ως άλλος [[σοφιστής]] φαίνεται να είναι [[άνθρωπος]] δίχως πατρίδα, όπως το διατυπώνει ο A. Lesky,<ref>Lesky, A. 1981, 483.</ref> γιατί δικαιώνει μέσω του χορού στον [[αγώνας λόγων|αγώνα λόγων]] την οργή της βάρβαρης ''φαρμακίδας'', αντιβαίνοντας ουσιαστικά τις [[Ηρόδοτος|ηροδότειες]] επιταγές για το ομόαιμον.<ref>Ηρόδοτος, Ιστορίαι 8.144.2. Βλ. επίσης Hall E. 1989, 165.</ref> Επίσης, καταγράφει επί σκηνής τις αντιμαχόμενες δυνάμεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις της ψυχής σε βαθμό πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της ελληνικής τραγωδίας.<ref>Lesky, A., ό.π., 519.</ref> Τρίτον -και εδώ κρύβεται πιθανώς η σημαντικότερη έκπληξη- επεξεργάζεται έναν από τους [[μαγεία|μαγικότερους]] ως προς τη φύση του [[μύθος|μύθους]], ακολουθώντας ουσιαστικά την πλοκή του μύθου όπως διασώθηκε για εμάς αργότερα στα ''Αργοναυτικά'', παρόλο που πριν από αυτόν ο [[Πίνδαρος]] αναφέρεται στο ίδιο θέμα στις ''Πύθιες Ωδές'' του.<ref>Πίνδαρος, ''Πύθιαι Ωδαί'', 4, 1 στο ''Pindar, The Odes of Pindar including the Principal Fragments with an Introduction and an English Translation'' by Sir John Sandys, Litt.D., FBA, Harvard University Press, William Heinemann Ltd., Cambridge, London, 1937.</ref> Τέταρτον, απομυθοποιεί μια κεντρική μορφή του [[ήρωας|ηρωικού]] πάνθεου, τον Ιάσονα, υποδεικνύοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες και την τυραννική φύση του -μια λογική κατάληξη του ήρωα που συμβιβάζεται με τα θέσμια μιας οργανωμένης κοινωνίας και εγκαταλείπει τη λυτρωτική του εξέγερση.<ref>Campbell J. 2001, 415.</ref>