Ινσουλίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''ινσουλίνη''' είναι [[ορμόνη]] που παράγεται σε ειδική μοίρα του [[πάγκρεας|παγκρέατος]] (και συγκεκριμένα από ομάδες κυττάρων που ονομάζονται «[[νησίδια του Langerhans]]») ή Β-κύτταρα. Τα κύτταρα αυτά πρώτα παράγουν ένα πρόδρομο μόριο την [[προϊνσουλίνη]], η ο οποία μετατρέπεται σε ινσουλίνη μετά την αφαίρεση την μεσαίου τμήματος της. Παίζει πρωτεύοντα ρόλο στον [[μεταβολισμός|μεταβολισμό]] των [[υδατάνθρακας|υδατανθράκων]] (σακχάρων) του οργανισμού. Η ινσουλίνη δρα σε όλους τους ιστούς του σώματος (ιδιαίτερα όμως στο [[ήπαρ]], στους [[μυς|μύες]] και στο [[λιπώδης ιστός|λιπώδη ιστό]]), βοηθώντας στην πρόσληψη της [[γλυκόζη|γλυκόζης]]ς από τα [[κύτταρο|κύτταρα]]. Εκτός από αυτή τη λειτουργία της για τη ρύθμιση της γλυκόζης η ινσουλίνη εμπλέκεται και στην διατήρηση επαρκών ενεργειακών αποθεμάτων ούτως ώστε να καθίσταται εφικτή η ανάπτυξη και η αναπαραγωγή. Το γεγονός ότι το [[Κεντρικό Νευρικό Σύστημα|κεντρικό νευρικό σύστημα]] παίζει ρόλο-κλειδί και στις δύο προαναφερόμενες λειτουργίες, και ότι τόσο το σωματικό βάρος όσο και η γλυκόζη του αίματος ρυθμίζονται κατά κύριο λόγο από την ίδια ορμόνη, αποτελεί αντικείμενο συνεχούς έρευνας. Η σημασία της ινσουλίνης στην εγκεφαλική λειτουργία έχει μελετηθεί πολύ λιγότερο σε σχέση με το ρόλο της στην περιφέρεια. Παρ’ όλα αυτά, η πλειοτροπική φύση της δράσης της ινσουλίνης στο [[κεντρικό νευρικό σύστημα]] έχει υπάρξει το αντικείμενο πληθώρας αξιολογήσεων <ref>Niswender, K.D. and Schwartz, M.W., Insulin and leptin revisited: adiposity signals with overlapping physiological and intracellular signaling capabilities, Front Neuroendocrinol, 2003, 24, 1-10 </ref><ref> Zhao, W.Q., Chen, H., Quon, M.J. and Alkon, D.L., Insulin and the insulin receptor in experimental models of learning and memory, Eur J Pharmacol, 2004, 490, 71-81 </ref>.

Η ινσουλίνη, αλληλεπιδρώντας με άλλα ρυθμιστικά [[Πεπτίδιο|πεπτίδια]] και [[Νευροδιαβιβαστής|νευροδιαβιβαστές]], μπορεί να ενεργοποιήσει διεργασίες που σχετίζονται με την τροφική συμπεριφορά, τη μάθηση και τη μνήμη, ενώ δυνητικά εμπλέκεται και στην ενδοεπικοινωνία εγκεφαλικών δομών, και πιο συγκεκριμένα του [[Υποθάλαμος|υποθαλάμου]] και του [[μεταιχμιακό σύστημα|μεταιχμιακού συστήματος]]. Είναι γενικά αποδεκτό ότι η αποδοτική δράση της ινσουλίνης στον εγκέφαλο είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ενέργειας, των επιπέδων της γλυκόζης και της λιπιδικής ομοιόστασης <ref>Woods, S.C., Schwartz, M.W., Baskin, D.G. and Seeley, R.J., Food intake and the regulation of body weight, Annu Rev Psychol, 2000, 51, 255-277.</ref><ref> Obici, S., Feng, Z., Karkanias, G., Baskin, D.G. and Rossetti, L., Decreasing hypothalamic insulin receptors causes hyperphagia and insulin resistance in rats, Nat Neurosci, 2002a, 5, 566-572.</ref><ref> Obici, S., Zhang, B.B., Karkanias, G. and Rossetti, L., Hypothalamic insulin signaling is required for inhibition of glucose production, Nat Med, 2002b, 8, 1376-1382. </ref><ref> Fehm, H.L., Kern, W. and Peters, A., The selfish brain: competition for energy resources, Prog Brain Res, 2006, 153, 129-140. </ref>.

Η ανεπάρκεια της ινσουλίνης προκαλεί την νόσο του [[Διαβήτης (ασθένεια)|σακχαρώδη διαβήτη]] ([[Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1|τύπου 1]] ή [[Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2|τύπου 2]]). Η ορμόνη αυτή έχει παρασκευαστεί συνθετικά από το [[1921]] και χορηγείται σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη. Παρασκευάζεται και με βάση την ινσουλίνη από ζώα, κυρίως [[χοίρος|χοίρους]]. Σήμερα παρασκευάζεται - με την τεχνική της γενετικής μηχανικής - και από βακτήρια.

Αποτελείται από 2 πολυεπτιδικές αλυσίδες οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους με δισουφλιδικούς δεσμούς. Συνολικά αποτελείται από 51 [[αμινοξέα]]. 21 Στην α-αλυσίδα και 30 στην β-αλυσίδα.

Η ινσουλίνη είναι μια μικρή [[πρωτεΐνη]]. Αποτελείται από μια α – αλυσίδα 21 αμινοξικών καταλοίπων που είναι συνδεδεμένη με μια β – αλυσίδα 30 αμινοξικών καταλοίπων με δυο δισουλφιδικές γέφυρες. <ref>Henquin, J.C., Pathways in beta-cell stimulus-secretion coupling as targets for therapeutic insulin secretagogues, Diabetes, 2004, 53 Suppl 3, S48-58. </ref> Η προ – ινσουλίνη όπως προαναφέρθηκε συντίθεται στα β – κύτταρα των παγκρεατικών νησιδίων του Langerhans και στη συνέχεια αποκόπτεται από ειδικά [[Ένζυμο|ένζυμα]] (προκομβερτάσες) σε ινσουλίνη και σε πεπτίδιο C. Η ινσουλίνη αποθηκεύεται σε εκκριτικά κυστίδια. Η ινσουλίνη αυξάνει την πρόσληψη γλυκόζης από τους μυς και από τον λιπώδη ιστό, μετατοπίζοντας μεταφορείς γλυκόζης από μια ενδοκυττάρια δεξαμενή στην κυτταρική επιφάνεια.<ref>Nelson, T.J. and Alkon, D.L., Insulin and cholesterol pathways in neuronal function, memory and neurodegeneration, Biochem Soc Trans, 2005, 33, 1033-1036.</ref>

Η ινσουλίνη ρυθμίζει την συγκέντρωση της [[γλυκόζηςγλυκόζη]]ς στο [[αίμα]] σε συνεργασία με την [[γλυκαγόνη]]. Αυτές οι 2 [[ορμόνες]] παράγονται ενδοκρινικά στο [[πάγκρεας]] με τη διαφορά ότι η γλυκαγόνη παράγεται στα α-κύτταρα. Ο μηχανισμός δράσης τους είναι ακριβώς αντίστροφος, για αυτό μπορούμε να πούμε ότι αλληλορυθμίζονται μεταξύ τους. Η ινσουλίνη έχει αναβολική δράση και η γλυκαγόνη καταβολική. Είναι απαραίτητη η ισορροπία ανάμεσα στις 2 ορμόνες γιατί έτσι εξασφαλίζεται η καλή λειτουργία του οργανισμού

Στην περίπτωση που η [[ινσουλίνη]] εκκρίνεται σε μεγάλες ποσότητες, η [[γλυκόζη]] εισάγεται στα κύτταρα με γρήγορο ρυθμό, με αποτέλεσμα να μειωθεί η συγκέντρωση της στο [[αίμα]] , αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως [[υπογλυκαιμία]] είναι πολύ επικίνδυνη και μπορεί να οδηγήσει σε κώμα.