Σπυρίδων Λάμπρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το [[1851]] στην [[Κέρκυρα]] και ήταν γιος του νομισματολόγου [[Παύλος Λάμπρος|Παύλου Λάμπρου]]. Σπούδασε ιστορία στην Λειψία, στο [[Παρίσι]], στο Βερολίνο, στο [[Λονδίνο]] και στη Βιέννη και ήταν μαθητής του [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου]]. Το 1877 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε υφηγητής της ελληνικής ιστορίας και γραφογνωσίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως γενικός επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και το [[1890]] έγινε τακτικός καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της Παλαιογραφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ διετέλεσε δύο φορές πρύτανης του πανεπιστημίου ([[1893]]-[[1894]], [[1912]]-[[1913]]). Από το [[1903]] εξέδιδε το περιοδικό ''«[[Νέος Ελληνομνήμων]]»'', που καθιερώθηκε διεθνώς ως σημείο αναφοράς για τη Μεσαιωνική και νεώτερη Ελληνική ιστορία. Το 1916 διορίστηκε από τον Βασιλιά πρωθυπουργός και υπουργός Εκκλησιαστικών - Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε μέχρι το [[1917]]. Με την επάνοδο του Βενιζέλου εξορίστηκε στην [[Ύδρα]] και στη [[Σκόπελος|Σκόπελο]], ενώ, δημεύτηκε και η περιουσία του.