Βυζαντινή τέχνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την Μακεδονική δυναστεία διαδέχτηκε η [[Δυναστεία Κομνηνών|δυναστεία των Κομνηνών]] ([[1057]]-[[1185]]) και συγχρόνως μια δεύτερη περίοδος ακμής της βυζαντινής τέχνης. Σημαντικά μνημεία αυτής της περιόδου είναι τα ψηφιδωτά στο καθολικό της [[Μονή Δαφνίου|Μονής Δαφνίου]] κοντά στην Αθήνα (τέλη 11ου αι.), η βασιλική του Αγίου Μάρκου στη [[Βενετία]] (ξεκίνησε το [[1063]]), οι τοιχογραφίες του καθολικού της [[Μονή Λατόμου|Μονής Λατόμου]] (1150-1160) στη [[Θεσσαλονίκη]], ο [[Άγιος Παντελεήμων στο Nerezi]] (1164) και ο [[Άγιος Γεώργιος στο Kurbinovo]] (1191) της σημερινής [[πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας|ΠΓΔΜ]], οι [[Άγιοι Ανάργυροι Καστοριάς|Άγιοι Ανάργυροι]] (περ. 1180) και ο [[Άγιος Νικόλαος του Κασνίτζη]] (1160-1180) στην [[Καστοριά]] και το παρεκκλήσι της Παναγίας στη [[Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου|Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] στην Πάτμο (τέλη 12ου αι.) καθώς και, στην Κύπρο, η [[Παναγία η Φορβιώτισσα στην Ασίνου]] (1105/6), η [[Εγκλείστρα του Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο|εγκλείστρα (ασκηταριό) του Αγίου Νεοφύτου]] κοντά στην Πάφο (1183) και η [[Παναγία του Άρακα στα Λαγουδερά]] (1192). Σημαντικά μνημεία αυτής της περιόδου σώζονται επίσης στην [[Καππαδοκία]] και στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία.

Χαρακτηριστική καινοτομία της κομνήνειας τέχνης, που επικρατεί ιδίως μετά τα μέσα του 12ου αι., είναι το ενδιαφέρον για την απόδοση των συναισθημάτων, κυρίως του πάθους και της οδύνης, που ταιριάζουν στα ταραγμένα χρόνια μετά το Μαντζικέρτ<ref>Ν. Πανσελήνου, ''Βυζαντινή ζωγραφική: Η βυζαντινή κοινωνία και οι εικόνες της'', 9η έκδ., Αθήνα 2010, σ. 189-191</ref>. Στο ίδιο πνεύμα της "δυναμικής", όπως έχει χαρακτηριστεί, κομνήνειας τεχνοτροπίας, εντάσσονται και οι εξεζητημένες αναλογίες και κινήσεις των μορφών, όπως και τα πλούσια ενδύματα με κυματιστές απολήξεις, που καταλήγουν προς το τέλος του 12ου αι. να αποκτήσουν σχεδόν μανιεριστικά χαρακτηριστικά.