Πρωτοχριστιανική περίοδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 64:
Μετά από κατήχηση, και νηστεία 1 ή 2 ημερών τόσο του κατηχούμενου όσο και όλης της κοινότητας, ο κατηχούμενος βαφτίζεται σε ''«ύδωρ ζων»'' ''«στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»''. Οι βαφτισμένοι πλέον μπορούσαν να μεταλάβουν τη Θεία Κοινωνία. Από τα κείμενα του 3ου αιώνα βλέπουμε ότι στη Συρία δινόταν σημασία μεγάλη και στο χρίσμα πριν από τη βάπτιση, στην αρχή μόνο στο κεφάλι και αργότερα σε όλο το σώμα. Κατεξοχήν ημέρα βαπτίσεως θεωρούνταν τα [[Επιφάνεια (θρησκειολογία)|Επιφάνεια]] στις 6 Γενάρη και συνήθως προηγούνταν 3 βδομάδες κατήχησης πριν το βάπτισμα.
Το βάφτισμα των νηπίων άλλες κοινότητες το δέχονταν και το πραγματοποιούσαν και άλλες όχι αν και το συχνότερο ήταν να βαπτίζουν τα νήπια για να τα εντάσσουν από νωρίς στο σώμα της Εκκλησίας. Οπωσδήποτε μετά την εποχή του [[Μέγας Κωνσταντίνος|Μεγάλου Κωνσταντίνου]] το βάφτισμα των νηπίων καθιερώθηκε.<ref>''H λειτουργική ζωή της Εκκλησίας τον β' και γ' αιώνα''. Του Στέφανου Αλεξόπουλου, δρος Θεολογίας </ref>
====Προσευχή====
Τη πρωτοχριστιανική περίοδο δεν υπήρχε ακόμα οργανωμένο σύστημα προσευχών καθ’όλο το 24ωρο. Υπήρχε αρκετή ελευθερία ως προς τις ώρες και τη συχνότητα προσευχής των πιστών. Στο κείμενο της ''Διδαχής'' (8.2-3), αναφέρεται ότι οι πιστοί πρέπει να λένε τη ''Κυριακή Προσευχή'' τρεις φορές τη μέρα, ενώ ο Τερτυλλιανός μιλάει για δυο επίσημες ώρες προσευχής, πρωί και βράδυ.
Η ''Αποστολική Παράδοση'' (στο κεφάλαιο 41)<ref> εκκλησιαστικό κείμενο του 3ου αιώνα το οποίο οι ειδικοί θεωρούν πως το έγραψε ο Ιππόλυτος Ρώμης γύρω στο 215 μ.Χ. Χρήστου, Ἑλληνικὴ Πατρολογία Τόμος Β΄σελ. 44-45.</ref> λέει πως πρέπει κανείς να προσεύχεται όταν ξυπνάει, τη 3η ώρα γιατί είναι η ώρα της Σταύρωσης, την 6η γιατί εκείνη την ώρα ο Χριστός ήταν στο σταυρό και έπεσε σκοτάδι, και την 9η ώρα γιατί τότε πέθανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Προσευχή ξανά τα μεσάνυχτα αλλά και στο πρώτο λάλημα του κόκκορα γιατί τότε αρνήθηκαν τα παιδιά του Ισραήλ το Χριστό.
Ήδη από [[150]]μ.Χ. και μετά, η Κυριακή είχε γίνει η κατ’ εξοχήν μέρα λατρείας, η αρχαιότερη χριστιανική γιορτή, αρχαιότερη ακόμα και από το Πάσχα. Η αρχαιότερη νηστεία είναι αυτή της Τετάρτης και της Παρασκευής. Οι χριστιανοί γιόρταζαν το Πάσχα, συνήθως την ίδια μέρα με το εβραϊκό Πάσχα, τη 14η μέρα του μήνα Νισσάν(περίπου ο σημερινός Απρίλης), ημέρα θανάτου του Ιησού σύμφωνα με τα ημερολόγια της εποχής. Από τη αρχή η γιορτή του Πάσχα συνδέθηκε με μια περίοδος νηστείας πριν τον εορτασμό του που ποίκιλλε ανάλογα από τη τοπική παράδοση, από 2 ημέρες μέχρι 1 εβδομάδα. Η εκκλησία από τότε τιμούσε τη μνήμη των μελών της που μαρτύρησαν για τον Ιησού Χριστό με τις λεγόμενες ''«γενέθλιες ημέρες»''. Την ημέρα του θανάτου του μια φορά το χρόνο η τοπική εκκλησία τελούσε τη Θεία Ευχαριστία στο ''«μαρτύριο»'' δηλαδή στο τάφο του μάρτυρα και σύντασσε τη ζωή και το θάνατό του, σα διδαχή προς τους μεταγενέστερους, κάτι που αργότερα θα ονομαστεί Συναξάρι. Σε αυτή τη περίοδο βρίσκουμε κάποιες αρχές της λατρείας της Παναγίας, μια λατρεία που αναπτύχθηκε μετά το [[431]] και τη Γ’ Οικουμενική σύνοδο στην Έφεσο.<ref>Η Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας κατά τους β’ και γ’ αιώνες του Στέφανου Αλεξόπουλου,Δρος Θεολογίας</ref>
==Τέχνη==
| |||