Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Bot: Migrating 61 langlinks, now provided by Wikidata on d:Q83213
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 6:
== Ιστορικό ==
Παρατηρήθηκε πρώτη φορά από τον [[Χάινριχ Χερτζ|Χερτζ]] τυχαία το [[1887]]. Παρατήρησε ότι ένας σπινθήρας μπορούσε να προκληθεί ευκολότερα μεταξύ δυο ηλεκτρικά φορτισμένων σφαιρών αν οι επιφάνειες τους φωτίζονται από την λάμψη κάποιου άλλου σπινθήρα. Η ύπαρξη του [[Φράγμα δυναμικής ενέργειας|φράγματος δυναμικής ενέργειας]] ήταν ήδη γνωστή από το [[1883]], όταν ο [[Τόμας Έντισον]] ανακάλυψε την [[Θερμιονική εκπομπή]] και αποκάλυψε ότι χρειάζεται μια ελάχιστη ενέργεια που καλείται [[Έργο εξαγωγής]] και συμβολίζεται με ''b''.
Το φαινόμενο μελετήθηκε λεπτομερώς από τους [[Βίλχελμ Χάλβακς]] και [[Φίλιπ Λέναρντ]] από το [[1886]] εώςώς το [[1900]].
 
== Πείραμα [[Βίλχελμ Χάλβακς]] και [[Φίλιπ Λέναρντ]] ==
Δημιούργησαν μια [[φωτολυχνία]] με δυόδύο [[Ηλεκτρόδιο|ηλεκτρόδια]] την ''άνοδο'' και την ''κάθοδο'' και τα τοποθέτησαν σε ένα [[Γυαλί|γυάλινο]] σωλήνα στο εσωτερικό του οποίου επικρατούσε [[κενό]]. Τα συνέδεσαν με μια πηγή [[Διαφορά δυναμικού|διαφοράς δυναμικού]] δημιουργώντας [[ηλεκτρικό πεδίο]] με κατεύθυνση από την ''άνοδο'' προς την ''κάθοδο''. Έριξαν [[φως]] στο σωλήνα και η ''φωτοευαίσθητη'' κάθοδος προκάλεσε ρεύμα στο εξωτερικό κύκλωμα.
 
Μετά την ανακάλυψη του [[Ηλεκτρόνιο|ηλεκτρονίου]] το [[1897]] κατέστη σαφές πως το φως προκαλεί εκπομπή ηλεκτρονίων που ωθούνται προς την άνοδο λόγω:
Γραμμή 22:
Πειραματικά έχει διαπιστωθεί ότι για το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο ισχύουν οι παρακάτω ''νόμοι'':
* Το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο συμβαίνει μόνο όταν η προσπίπτουσα στη μεταλλική επιφάνεια ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία έχει [[συχνότητα]] μεγαλύτερη ή ίση από μια ορισμένη τιμή. Η τιμή αυτή ονομάζεται οριακή συχνότητα ή διαφορετικά ''[[Συχνότητα κατωφλίου]]'' (σύμβολο <math>\ v_0 \ </math>).
* Αν η συχνότητα της ακτινιβολίαςακτινοβολίας είναι τέτοια που μπορεί να προκαλέσει εξαγωγή ηλεκτρονιώνηλεκτρονίων τότε ο αριθμός των ηλεκτρoνίωνηλεκτρονίων που εκπέμπονται είναι ανάλογος της [[Ένταση φωτεινής ακτινοβολίας|''έντασης'']] (σύμβολο <math>\ J \ </math>) της προσπίπτουσας ακτινοβολίας.
* Η εκπομπή φωτοηλεκτρονίων από το μέταλλο γίνεται σχεδόν ταυτόχρονα με το φωτισμό της επιφάνειάς του (για την ακρίβεια ο [[χρόνος]] από το φωτισμό του μετάλλου μέχρι την εκπομπή φωτοηλεκρονίων είναι μικρότερος του 10<sup>-9</sup>s).
* Η μέγιστη κινητική ενέργεια με την οποία τα φωτοηλεκτρόνια εγκαταλείπουν το μέταλλο είναι [[Γραμμική συνάρτηση]] της συχνότητας της προσπίπτουσας ακτινοβολίας, εξαρτάται από το έργο εξαγωγής του μετάλλου αλλά είναι ανεξάρτητη της έντασης της ακτινοβολίας.
Γραμμή 30:
* Η Κλασική Φυσική δεν προβλέπει την ύπαρξη συχνότητας κατωφλίου. Αντίθετα προβλέπει ότι η εκπομπή ηλεκτρονίων είναι δυνατή για οποιαδήποτε συχνότητα εφόσον περνούσε αρκετός χρόνος φωτισμού του μετάλλου. Στην πραγματικότητα όμως αν η συχνότητα της προσπίπτουσας ακτινοβολίας είναι μικρότερη της συχνότητας κατωφλίου όσος χρόνος και να περάσει τα ηλεκτρόνια δεν μπορούν να απορροφήσουν αρκετή ενέργεια ώστε να διαφύγουν από το μέταλλο.
* Η Κλασική Φυσική προβλέπει ότι η εκπομπή ηλεκτρονίων από το μέταλλο γίνεται μετά από την παρέλευση ορισμένου χρονικού διαστήματος από τη στιγμή φωτισμού του μέχρι να αποκτήσουν αρκετή κινητική ενέργεια. Στην πραγματικότητα όμως τα ηλεκτρόνια εκπέμπονται σχεδόν ταυτόχρονα με το φωτισμό του μετάλλου ακόμα και όταν η ένταση της ακτινοβολίας είναι μικρή.
* Η Κλασική Φυσική προβλέπει ότι η μέγιστη κινητική ενέργεια των εκπεμπόμενων φωτοηλεκτρονίων αυξάνεται όσο αυξάνεται η ένταση της προσπίτουσας ακτινοβολίας. Στην παραγματικότηταπραγματικότητα όμως η μέγιστη κινητική ενέργεια των εκπεμπόμενων φωτοηλεκτρονίων βρέθηκε να είναι ανεξάρτητη της έντασης. Βρέθηκε ότι εξαρτάται μόνο από τη συχνότητα της ακτινοβολίας.
 
== Ερμηνεία ==
Γραμμή 41:
:::::::::::<math> \ E = nhv\ </math>
 
Ο Αϊνστάιν θεώρησε ότι κάθε φωτόνιο όταν δίνει την ενέργειά του τη δίνει ολόκληρη και μόνο σε ένα ηλεκτρόνιο κάθε φορά και επιπλεόνεπιπλέον μόνο εάν είναι αρκετή για να απελευθερώσει το ηλεκτρόνιο από τις ελκτικές δυνάμεις του μετάλλου. Έτσι από την ενέργεια του φωτονίου μέρος χρησιμοποιείται για να υπερνικηθούν οι ελκτικές δυνάμεις του μετάλλου και η υπόλοιπη μένει στο ηλεκτρόνιο ως κινητική ενέργεια. Έτσι έχουμε την ακόλουθη εξίσωση η οποία ονομάζεται και φωτοηλεκτρική εξίσωση του ΆινσταινΑϊνστάιν:
 
:::::::::::<math> \ hv = E_{K_{max}} + b\ </math>