Κλασική εποχή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Disambiguated: Όλυνθος → Όλυνθος Χαλκιδικής, Ιουστίνος → Ιουστίνος (ιστορικός) |
|||
Γραμμή 115:
Το [[395 π.Χ.]] δημιουργήθηκε ένας αντισπαρτιατικός συνασπισμός με την οικονομική υποστήριξη της Περσίας, αποτελούμενος από το [[Άργος]], την [[Αρχαία Κόρινθος|Κόρινθο]], την [[Αθήνα]] και τη Θήβα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση του στρατού του Αγησιλάου από την Ιωνία. Το [[394 π.Χ.]] δόθηκε μία [[ναυμαχία της Κνίδου|ναυμαχία]] στην [[Κνίδος Καρίας|Κνίδο]] που οδήγησε στην ήττα του σπαρτιατικού από τον αθηναϊκό στόλο, με συνέπεια η Σπάρτη να μην ελέγχει πλέον το Αιγαίο. Ήταν το πρώτο γεγονός που έδωσε στην Αθήνα τη δυνατότητα να επανέλθει στο Αιγαίο και να ασκήσει πολιτική επιρροή στην περιοχή, αφού αποδεσμεύθηκε από τη συνθήκη του [[404 π.Χ.]] και άρχισε να ανακτά την πολιτική της ισχύ. Το τέλος του πολέμου ήλθε με την [[Ανταλκίδειος ειρήνη|Ανταλκίδειο ειρήνη]] ή [[ειρήνη του βασιλέως]] (φθινόπωρο του [[387 π.Χ.]]), που επικυρώθηκε την άνοιξη του [[386 π.Χ.]], που συμφωνήθηκε μεταξύ του [[Αρταξέρξης Β'|Αρταξέρξη Β’]] και του Σπαρτιάτη ναυάρχου [[Ανταλκίδας|Ανταλκίδα]] και ανακοινώθηκε στους εκπροσώπους των ελληνικών πόλεων από τον Τισσαφέρνη. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης: οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας μαζί με τις [[Κλαζομενές]] και η [[Κύπρος]] ανήκαν πλέον στον Αρταξέρξη οι υπόλοιπες πόλεις ήταν αυτόνομες, εκτός από τη [[Λήμνος|Λήμνο]], τη [[Σκύρος|Σκύρο]] και την [[Ίμβρος|Ίμβρο]], που αναγνωρίστηκαν ως αθηναϊκές [[κληρουχία|κληρουχίες]]. Η Σπάρτη ανέλαβε την επίβλεψη της τήρησης των όρων.
Η αυτονομία κάθε πόλης δεν επέτρεπε πλέον τη δημιουργία ευρύτερων συνασπισμών. Έτσι, μετά την άνοιξη του [[386 π.Χ.]] η Σπάρτη διέλυσε το [[κοινό των Βοιωτών]] και εγκατέστησε ένα [[ολιγαρχία|ολιγαρχικό καθεστώς]] και μία σπαρτιατική φρουρά στην [[Καδμεία]], την ακρόπολη της Θήβας. Το [[382 π.Χ.]] η Σπάρτη κινήθηκε εναντίον του [[κοινό των Χαλκιδέων|κοινού των Χαλκιδέων]] που είχε ως κέντρο την [[Όλυνθος Χαλκιδικής|Όλυνθο]]. Ο [[Ολυνθιακός πόλεμος]] ([[382 π.Χ.|382]]-[[379 π.Χ.|379]]) έληξε με τη διάλυση του κοινού των Χαλκιδέων. Τα πράγματα, όμως, άρχισαν να μεταβάλλονται. Το Δεκέμβριο του [[379 π.Χ.]] [[δημοκρατία|δημοκρατικοί]] Θηβαίοι εκδίωξαν τη σπαρτιατική φρουρά από την Καδμεία. η Θήβα, λοιπόν, ήταν η πρώτη πόλη στην οποία σημειώθηκε προσπάθεια με σκοπό να ελευθερωθεί και η υπόλοιπη Βοιωτία. Ακολούθησε πόλεμος ανάμεσα σε Βοιωτούς και Σπαρτιάτες, καθώς η Σπάρτη δεν αναγνώριζε τους Θηβαίους ως εκπρόσωπο του [[κοινό των Βοιωτών|κοινού των Βοιωτών]], πόλεμος ο οποίος έληξε με τη συντριπτική ήττα της Σπάρτης στη [[μάχη των Λεύκτρων]] το [[371 π.Χ.]], που σήμανε και τη ληξη της σπαρτιατικής ηγεμονίας.
== Θηβαϊκή ηγεμονία (371-362 π.Χ) ==
Γραμμή 184:
Αναφορικά με τον [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Μέγα Αλέξανδρο]], είναι απορίας άξιο ότι δεν έχουν σωθεί έργα σύγχρονα για το πρόσωπό του, παρά μόνο λίγα αποσπάσματα από το έργο του [[Καλλισθένης|Καλλισθένη]] ''«Πράξεις Αλεξάνδρου»''.
Μεταγενέστερες πηγές είναι το 17ο βιβλίο του [[Διόδωρος Σικελιώτης|Διόδωρου του Σικελιώτη]], ο βίος του [[Πλούταρχος|Πλουτάρχου]] ''«Αλέξανδρος»'', η ''«Αλεξάνδρου Ανάβασις»'' του [[Αρριανός|Φλάβιου Αρριανού]] και η ''«Επιτομή από τις ιστορίες του Πομπήιου Τρόγου»'' του Ρωμαίου ιστορικού [[Ιουστίνος (ιστορικός)|Ιουστίνου]]. Ο Πλούταρχος και ο Αρριανός αντλούν πληροφορίες από την καταγραφή των γεγονότων κατά την εκστρατεία, τις λεγόμενες ''«εφημερίδες»'', οι οποίες δε σώθηκαν και με τις οποίες ήταν πιθανόν επιφορτισμένοι ο Ευμένης από την Καρδία και ο Διόδοτος από την Ερυθραία. Παραδείγματος χάρη, η αφήγηση του θανάτου του Αλεξάνδρου από τον Πλούταρχο πιθανότατα βασίζεται στις εφημερίδες. Επίσης, σημαντικότατες πηγές, όπως τα έργα του [[Κλείταρχος|Κλειτάρχου]] και του [[Τιμαγένης|Τιμαγένη]], έχουν χαθεί, αν και σε αυτά βασίστηκαν πιθανότατα όλοι οι ιστορικοί της ρωμαϊκής εποχής.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Αλέξανδρος ήταν ένας μύθος εν ζωή. Υπήρχαν λαϊκές παραδόσεις γι' αυτόν τις οποίες μας παραδίδει ο Διόδωρος, ενώ στο τέλος του 3ου π.Χ. αιώνα έχουμε τη συγγραφή του έργου ''«Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου»'' του [[Ψευδοκαλλισθένης|ψευδο-Καλλισθένη]].
| |||