Ριχάρδος της Υόρκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Geilamir (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 29:
Το [[1452]], ο δούκας της Υόρκης ανέκτησε τις δυνάμεις του: αν και δεν ήθελε να ανατρέψει τον βασιλιά, στόχος του ήταν να γίνει διάδοχος του Αγγλικού θρόνου μετά τον θάνατο του. Συγκέντρωσε στρατό από το [[Λάντλοου]], αλλά όταν έφτασε στο Λονδίνο βρήκε τις πόρτες της πόλης κλειστές και πιέστηκε χάνοντας την υποστήριξη των ευγενών του να συναντηθεί με τον βασιλιά. Του επετράπη από τον βασιλιά να του εκφράσει τα παράπονα του, και μετά από δύο βδομάδες κράτησης αναγκάστηκε να δώσει όρκο υποταγής απέναντι στον βασιλιά στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.
 
Το καλοκαίρι του [[1453]], ο Ριχάρδος έχασε όλες τις δυνάμεις του και ο Ερρίκος προέβη σε μια σειρά ενεργειών για να τιμωρήσει τους υποστηρικτές του που μπλέχτηκαν στην υπόθεση του [[Ντάρτφορντ]]. Η βασίλισσα [[Μαργαρίτα του Ανζού (1429-1482)|Μαργαρίτα του Ανζού]] έμεινε έγκυος και ο γάμος του [[Εδμόνδος του Ρίτσμοντ|Εδμόνδου Τυδώρ, Α΄ κόμη του Ρίτσμοντ]], με την [[Μαργαρίτα Μπωφόρ]] θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια εναλλακτική γραμμή διαδοχής.
 
Ο Ερρίκος ΣΤ΄ που υπέφερε συνεχώς από κρίσεις τρέλας έχασε τελείως τα μυαλά του μετά την ήττα των Άγγλων στην [[μάχη του Καστιγιόν]]. Επανήλθε ο Ριχάρδος στο βασιλικό συμβούλιο και παρά τις αντιθέσεις της Μαρίας του Ανζού έγινε διάδοχος και πρόεδρος του συμβουλίου αποκλείοντας τον Σόμερσετ από όλα τα προνόμια του. Ο διορισμός του γαμπρού του, Ριχάρδου Νέβιλ, Ε΄ κόμη του Σάλσμπουρι, ως καγκελάριος ήταν σημαντική. Ο Ερρίκος που ανέκαμψε από την κρίση ([[1453]]) στην διαμάχη Πέρσυ-Νέβιλ πήρε το μέρος των πρώτων, γεγονός που οδήγησε τους Νέβιλ στα όπλα στην Υόρκη.