Ρομαντισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:William Blake - Christ in the Sepulchre, Guarded by Angels.jpg|thumb||150px|right|''Ο Χριστός υπό την προστασία αγγέλων'', έργο του ''William Blake'']]

 

Αν και στη λογοτεχνία τα ρομαντικά στοιχεία ήταν γνωστά πολύ νωρίτερα, πολλοί κριτικοί χρονολογούν σήμερα τον αγγλικό λογοτεχνικό ρομαντισμό από τη δημοσίευση των λυρικών έργων του [[Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ]] (William Wordsworth) και του έργου ''Λυρικές Μπαλάντες'' του [[Σάμουελ Τέηλορ Κόλριτζ]] ([[1798]]). Ο Wordsworth σημειώνει στην εισαγωγή του, ότι η ποίηση προκύπτει από «''την αυθόρμητη υπερχείλιση των ισχυρών συναισθημάτων''». Από την άλλη πλευρά ο Κόλριτζ υπογράμμισε τη σημασία της φαντασίας του ποιητή και απέρριψε την εμμονή στους αυθαίρετους λογοτεχνικούς κανόνες της εποχής. Εκπρόσωποι του αγγλικού ρομαντισμού στην ποίηση είναι επίσης ο [[Λόρδος Βύρων]], ο [[Πέρσι Σέλεϊ]], ο [[Ρόμπερτ Μπερνς]] καθώς και ο [[Τζον Κητς]] (John Keats). Το ενδιαφέρον των ρομαντικών για τη [[Μεσαίωνας|μεσαιωνική]] περίοδο ως εποχή μυστηρίου και περιπέτειας καταδεικνύεται στα γοτθικά και ιστορικά μυθιστορήματα του Σερ [[Γουόλτερ Σκοτ]]. Ο αγγλικός ρομαντισμός στη λογοτεχνία περιλαμβάνει επιπλέον την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του [[Ουίλλιαμ Μπλέηκ]], ο οποίος ωστόσο δεν μπορεί εύκολα να συνδεθεί απόλυτα με τους υπόλοιπους ρομαντικούς λογοτέχνες. Τα ποιήματα και τα έργα ζωγραφικής του έχουν έντονα συμβολικό χαρακτήρα και εστιάζουν στην πνευματική πραγματικότητα που κρύβεται κάτω από τη φυσική πραγματικότητα.

 

Στη [[Γερμανία]], η λογοτεχνική σχολή ''Sturm und Drang'' (ακριβής μφ. ''Καταιγίδα και ορμή''), προετοίμασε το έδαφος για τον ρομαντισμό. Ο [[Φρήντριχ Σλέγκελ]] (Friedrich Schlegel), Γερμανός φιλόσοφος, συγγραφέας και από τους ιδρυτές του [[Γερμανικός Ρομαντισμός|γερμανικού ρομαντισμού]]. χρησιμοποίησε τον όρο ''ρομαντισμός'' για να περιγράψει μια τάση στη λογοτεχνία που θα λειτουργούσε ως ο αντίθετος πόλος του [[Κλασσικισμός|κλασσικισμού]]. Επιπλέον, προσπάθησε να ενσωματώσει τις φιλοσοφικές ιδέες του [[Ιμμάνουελ Καντ]] στο ρομαντικό ιδεώδες. Άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι του ρομαντισμού στη γερμανική λογοτεχνία είναι [[Φρήντριχ Χέλντερλιν]], ο [[Φρήντριχ Σίλερ]] και ο [[Γκαίτε]].

 

Σημαντικότερη μορφή του γαλλικού ρομαντισμού υπήρξε ο [[Βίκτωρ Ουγκό]], ο οποίος στην εισαγωγή των έργων του ''Cromwell'' ([[1828]]) και ''Hernani'' ([[1830]]) διακήρυξε την ελευθερία του καλλιτέχνη στην επιλογή του θέματός του αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα το αντιμετωπίσει. Βασικοί εκπρόσωποι θεωρούνται ακόμα οι [[Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν|Σατωμπριάν]], [[Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας)|Αλέξανδρος Δουμάς]], [[Αλφόνς ντε Λαμαρτέν]], [[Αλφρέντ ντε Βινύ]] (Alfred de Vigny) και [[Αλφρέντ ντε Μισέ]] (Alfred de Musset).