Μαξίμ Βεϊγκάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Μαξίμ Βεϋγκάν''' (Maxime Weygand) ήταν Γάλλος Στρατηγόςστρατηγός και στρατιωτικός ηγέτης κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Αν και δεν έχει παραμείνει στη μνήμη των Γάλλων με το ίδιο όνειδος του Στρατάρχη [[Φιλίπ Πεταίν]], ωστόσο έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο ηγέτης του Γαλλικού Στρατού, που αρχικά πολέμησε εναντίον των [[Γερμανία|Γερμανών]] στο [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] και, ύστερα από την παράδοση της [[Γαλλία|Γαλλίας]], το [[1940]], συνεργάστηκε με τους κατακτητές της συμμετέχοντας στο καθεστώς της [[Κυβέρνηση του Βισύ|Κυβέρνησης του Βισύ]].

Ο Βεϋγκάν γεννήθηκε στις [[Βρυξέλλες]] ([[Βέλγιο]]) στις [[21 Ιανουαρίου]] [[1867]]. Δεν είναι σαφή τα στοιχεία περί της καταγωγής του. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι ήταν νόθος γιος μιας [[Πολωνία|Πολωνής]]<ref>[http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/FRweygand.htm Spartacus Schoolnet]</ref>, αλλού αναφέρεται ότι ίσως ήταν νόθος γιος της αυτοκράτειρας του [[Μεξικό|Μεξικού]] ΚαρλόταΚαρλότας με τον συνταγματάρχη Φαν ντερ Σμίσσεν (Van der Smissen)<ref>Dominique Paoli, ''Maxime ou le secret Weygand'', Bruxelles, 2003</ref> ή του αδελφού της, Βασιλιά του Βελγίου, [[Λεοπόλδος ο Β΄|Λεοπόλδου Β΄]] <ref>Charles Fouvez, ''Le Mystère Weygand'', éd. de La Table Ronde, 1967]]</ref> και ο ίδιος ούτε επιβεβαίωνε ούτε διέψευδε αυτές τις φήμες.<ref>[http://ww2db.com/person_bio.php?person_id=115 World War II Database]</ref> Συχνά αναφέρεται ότι οι γονείς του ήταν άγνωστοι. Το περιοδικό "Time" αναφέρει ότι μητέρα του ήταν μια Γερμανίδα από την περιοχή του Σάαρ.<ref>[http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,789807-4,00.html Time Magazine, Vol. XXXV, No 23, 1940]</ref>

Την ανατροφή και μόρφωσή του ανέλαβε η οικογένεια Κοέν ντε Λεόν (Cohen de Léon), εβραϊκής καταγωγής, στη [[Μασσαλία]], κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο ίδιος, στα απομνημονεύματά του δεν γράφει παρά ελάχιστα για την περίοδο αυτή της ζωής του, αναφέροντας μόνο μια γκουβερνάντα και έναν ιερέα του κολεγίου στο οποίο φοιτούσε. Από εκεί μάλλον προέρχεται ο ισχυρός καθολικισμός του. Άγνωστα, όμως, παραμένουν τα αίτια του έντονου [[αντισημιτισμός|αντισημιτισμού]], από τον οποίο κυριαρχείτο και που εκδηλώθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η σταδιοδρομία του στοστον Στρατό ξεκινά με την είσοδό του στην προπαρασκευαστική τάξη της Στρατιωτικής Ακαδημίας του ΣενΣαιν Συρ ( Saint-Cyr) στο [[Παρίσι]]. Στην τάξη αυτή εγγράφηκε ως αλλοδαπός (Βέλγος) εύελπις, με το όνομα Μαξίμ ντε Νιμάλ (Maxime de Nimal)<ref>Φαίνεται ότι αυτό το επώνυμο προήλθε από το όνομα της νεαρής νύφης της οικογένειας του Κοέν ντε Λεόν, Ντενιμάλ (Denimal)</ref>. Αποφοίτησε από την [[Ακαδημία του ΣενΣαιν Συρ]] το 1887 και τοποθετήθηκε σε ένα σύνταγμα ιππικού. Την τοποθέτησή του ακολούθησε η επίσημη αναγνώρισή του ως γιου ενός υπαλλήλου του Κοέν ντε Λεόν, του Φρανσουά Ζοζέφ Βεϋγκάν (François-Joseph Weygand) (18 Οκτωβρίου 1888). Η αναγνώριση αυτή του έδωσε το επώνυμό του και, μαζί, την γαλλική υπηκοότητα.

Με την έναρξη του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Βεϋγκάν υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Ουσσάρων ως υποδιοικητής, με το οποίο έλαβε μέρος στη [[μάχη της ΛωραίνηςΛωρραίνης]] (Bataille de Lorraine). Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προάχθηκε σε συνταγματάρχη και, στις [[28 Αυγούστου]] [[1914]] τοποθετήθηκε στο Επιτελείο του Στρατηγού [[Φερντινάν Φος]] (Ferdinand Foch). Το [[1916]] προάχθηκε σε ταξίαρχο και, το [[1918]] σε Υποστράτηγο, ενώ ήδη από το [[1917]] ήταν μέλος του Ανωτάτου Πολεμικού Συμβουλίου και συμμετείχε, μαζί με τον Φος, στη [[Διάσκεψη του Ραπάλλο]] (Rapallo) (6 - 7 Νοεμβρίου [[1917]]). Όταν ο Φος έγινε Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών δυνάμεων, ο Βεϋγκάν παρέμεινε στο Επιτελείο του. Το [[1918]] συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις της ανακωχής και, όταν υπογράφηκε η συνθήκη της Κομπιένης, στο "βαγόνι της Ρετόντ" (wagon de Rethondes) , ο Βεϋγκάν ήταν αυτός που ανέγνωσε τους όρους της Συνθήκης στη Γερμανική αντιπροσωπεία (Νοέμβριος 1918).

Το [[1920]] ο Βεϋγκάν αποστέλλεται στην [[Πολωνία]] ως επικεφαλής Γαλλοβρετανικής στρατιωτικής αποστολής, στην οποία συμμετέχει ο Γάλλος διπλωμάτης Ζαν Ζυλ Ζυσσεράν (Jean Jules Jusserand) και ο Βρετανός Λόρδος Έντγκαρ Βίνσεντ ντ΄ντ' Άμπερνον (Edgar Vincent D'Abernon). Την αποστολή είχαν ζητήσει ο [[Ζωρζ Κλεμανσώ]] και ο [[Λόιντ Τζόρτζ]] από τον Στρατάρχη Φος, ο οποίος απάντησε: "Ο Βεϋγκάν θα κάνει ό,τι θα έκανα εγώ". Η [[Πολωνία]] βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τη [[ΕΣΣΔ|Σοβιετική Ένωση]] και τα στρατεύματά της βρίσκονται σε υποχώρηση<ref>Philip Charles Farwell Bankwitz, Maxime Weygand and civil-military relations in modern France, Harvard University Press, 1967 ISBN 0-674-55701-8</ref>. Η υποδοχή του, στις 24 Ιουλίου από τον επικεφαλής του Πολωνικού Στρατού [[Γιόζεφ Πιλσούντσκι]] δεν είναι ιδιαίτερα θερμή, καθώς η πρώτη ερώτηση του Πολωνού ηγέτη είναι "πόσες μεραρχίες μάς φέρατε, Στρατηγέ;". Ο Βεϋγκάν, φυσικά, δεν διέθετε ούτε μία. Στις 27 Ιουλίου τοποθετείται ως σύμβουλος του Αρχηγού του Πολωνικού Επιτελείου Στατηγού Ροζβαντόβσκι (Rozwadowski), η συνεργασία τους, όμως, δεν θα χαρακτηριζόταν αρμονική<ref>[http://ww2db.com/person_bio.php?person_id=115 World War Database, ό.π.]</ref>. Ο Βεϋγκάν περιτριγυριζόταν από αξιωματικούς που τον έβλεπαν σαν παρείσακτο και επίτηδες μιλούσαν μεταξύ τους Πολωνικά αποκλείοντάς τον, έτσι, από τις συζητήσεις τους. Όλες του οι προτάσεις για την οργάνωση της Πολωνικής άμυνας απορρίπτονταν συστηματικά: Στα τέλη Ιουλίου πρότεινε στους Πολωνούς να κρατήσουν τη γραμμή του ποταμού Μπουγκ. Μια εβδομάδα αργότερα πρότεινε αμυντική διάταξη στον ποταμό [[Βιστούλας|Βιστούλα]]. Καμία από αυτές τις προτάσεις του δεν έγινε δεκτή. Σημαντική συμβολή του, ωστόσο, ήταν η επιμονή για τη δημιουργία ενός συστήματος γραπτών διαταγών του Επιτελείου, που θα αντικαθιστούσε το χύδην σύστημα προφορικών διαταγών. Σε γενικές γραμμές ο Βεϋγκάν ήταν τοποθετημένος ανάμεσα σε άνδρες που δεν είχαν καμία διάθεση να υπακούσουν στις εντολές ή τις συμβουλές του. Παρά ταύτα, και χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, αυτό που κατάφερε, σύμφωνα με τον Βρετανό πρέσβη στη Βαρσοβία Σερ [[Άντριαν Κάρτον ντε Βάιαρτ]] (Sir Adrian Karton de Wiart), ήταν η ψυχολογική τόνωση της στρατιωτικής πολωνικής ηγεσίας. Επίσης, οι Πολωνοί είχαν αποδεχθεί τη συμβουλή του για την οχύρωση της περιοχής της [[Βαρσοβία|Βαρσοβίας]], ενώ ο Πιλσούντσκι είχε ακολουθήσει τις συμβουλές του για ανασυγκρότηση του Πολωνικού στρατού που βρισκόταν βόρεια της Βαρσοβίας, σχηματίζοντας νέα πολωνική Στρατιά.

Ο Βεϋγκάν παρέμεινε αδρανής μετά την επιστροφή του από την Πολωνία. Το [[1923]], ωστόσο, του ανατίθεται η αρχηγία της γαλλικής αποστολής στη [[Συρία]] και τον [[Λίβανος|Λίβανο]]. Το επόμενο έτος ονομάζεται Ύπατος Αρμοστής της Συρίας, θέση στην οποία παρέμεινε για ένα έτος. Ο Βεϋγκάν επιστρέφει στη Γαλλία το 1925 και αναλαμβάνει Διευθυντής του Κέντρου Ανωτάτων Στρατιωτικών σπουδών. Στη θέση αυτή παρέμεινε επί μια πενταετία: Το [[1931]] εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και το ίδιο έτος αναλαμβάνει Αρχηγός του Επιτελείου του Γαλλικού Στρατού, Αντιπρόεδρος του Ανώτατου Πολεμικού Συμβουλίου και Επιθεωρητής του Στρατού. Στις θέσεις αυτές παρέμεινε μέχρι το [[1935]], οπότε και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω της ηλικίας του (είχε συμπληρώσει το 68ο έτος). Η πρότασή του για την επέκταση της [[Γραμμή Μαζινό|γραμμής Μαζινό]], πουτης οποίας τότε άρχισεάρχιζε η κατασκευή της, και στα γαλλοβελγικά σύνορα δεν έγινε δεκτή.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αξιωματούχου της Κυβέρνησης του Βισύ, εκδήλωσε, επίσης, ανοικτά τα αντισημιτικά του αισθήματα, αφαιρώντας δικαιώματα από τους Εβραϊκής καταγωγής Γάλλους πολίτες. Συνεργάστηκε, επίσης, με τους Γερμανούς του [[Άφρικα Κορπ]], στους οποίους παρέδωσε, το [[1941]], σημαντικό υλικό πολέμου (1200 φορτηγά, θωρακισμένα οχήματα, υλικό πυροβολικού). Αντίθετα, απέκτησε κάποια φήμη όταν αντιτάχθηκε σθεναρά στη συμφωνία του Πρωτοκόλλου του [[Παρίσι|Παρισιού]] (28 ΜαϊουΜαΐου 1941), που υπέγραψε ο Ναύαρχος Νταρλάν (Darlan) με την οποία παραχωρούνταν γαλλικές βάσεις στο [[Χαλέπι]] της Συρίας, στην [[Μπιζέρτα]] και στο [[Ντακάρ]], στις δυνάμεις του Άξονα. Όπως και ο Πεταίν, παρέμενε μετριοπαθής στην κριτική του απέναντι στους Γερμανούς, ενώ υποστήριζε ότι μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί τους, αλλά με πολύ μεγάλη διακριτικότητα. Αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε ήταν όχι η συνεργασία με τους Συμμάχους ή η παροχή βοήθειας προς αυτούς, αλλά απλά η διατήρηση του γοήτρου της Γαλλίας και, φυσικά, η διατήρηση του αποικιακού καθεστώτος της στη Βόρεια Αφρική.

Ο Βεϋγκάν κρατήθηκε, ως συνεργάτης των Γερμανών, στο νοσοκομείο του Βαλ ντε Γκρας (Val-de-Grâce). Αφέθηκε ελεύθερος το [[1946]] και απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες εναντίον του το [[1948]]. Απεβίωσε στο [[Παρίσι]] το [[1965]], σε ηλικία 98 ετών.

Ο ΜάξιμοςΜαξίμ Βεϋγκάν εξέδωσε τρία βιβλία ιστορικού περιεχομένου:

* "Απομνημονεύματά τουΑπομνημονεύματα" (1950)