Ατμόσφαιρα της Γης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σήμερα γνωρίζουμε βεβαίως ότι ο ατμοσφαιρικός αέρας δεν είναι ένα ομοιογενές [[αέριο]], αλλά [[μίγμα]] διαφόρων αερίων. Το θεμέλιο για αυτό έθεσε ο σπουδαίος [[Λεονάρντο Ντα Βίντσι]] (Leonardo Da Vinci, 1452-1519) ο οποίος παρατήρησε ότι αέρας που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για την αναπνοή ή την τροφοδότηση της φωτιάς παύει να συντελεί στην καύση. Έναν αιώνα μετά, το έτος 1624 ο [[Φλαμανδία|Φλαμανδός]] γιατρός [[ΓιάνΓιαν φαν Χέλμοντ]] (Jan van Helmont, 1579-1644) διαπίστωσε ότι ο αέρας δεν είναι στοιχείο εφόσον αποτελείται από ένα ή περισσότερα αέρια με διαφορές στη συμπεριφορά τους (εκείνος τα ονόμαζε ατμούς). Στην αντίληψη του αυτή συνέτεινε η παρατήρηση ότι ο αέρας περιέχει επίσης υγρή και στερεή φάση. Δυστυχώς, η επιστημονική κοινότητα της εποχής απέρριψε τις απόψεις του φαν Χέλμοντ.

Τα επόμενα χρόνια επιφανείς επιστήμονες προσπάθησαν να τεκμηριώσουν την πραγματική φύση του αέρα, όμως αυτό στάθηκε αδύνατο εξαιτίας του πλήθους των ασύνδετων μεταξύ τους γνώσεων και της πολυπλοκότητας της κατάστασης έως την ανακάλυψη του αζώτου το [[1772]] και του οξυγόνου το [[1774]]. Η τιμή ανήκει στον πατέρα της θεωρίας της καύσης και της σύγχρονης χημείας τον Γάλλο [[Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ]] (Αntoine Laurent Lavoisier, 1743-1794) που παραβλέποντας τα περιττά και συνδυάζοντας τις τεκμηριωμένες εμπειρίες που είχαν συσσωρευτεί εν τω μεταξύ, υποστήριξε ότι ο αέρας είναι μείγμα οξυγόνου και αζώτου και συγκεκριμένα, το 1/5 ήταν το αέριο του Πρίστλεϊ που ο Λαβουαζιέ ονόμασε [[οξυγόνο]], τα δε 4/5 ήταν το αέριο του Ράδερφορντ, το [[άζωτο]]. Η ακριβής αναλογία των δυο αυτών στοιχείων στον αέρα βρέθηκε το [[1784]] από τον [[Χένρι Κάβεντις|Κάβεντις]], που υποστήριξε πως η σύσταση τους είναι σταθερή παντού.